Azelf Rodriguez Trilogy

Chapter Seven

Azelf

Naramdaman ko ang pagdiin ng katawan niya sa akin. Alam kong mali itong ginagawa niya, ngunit sa dahilang wala na akong lakas na natitira para protektahan ang sarili ay hinayaan ko na lang siya.

"Rinig mo naman siguro ang sinabi ko sa iyo, bata. Makakakain ka lamang kung tatangapin mo ang mga labi ko ng mga iyo," mapangahas niyang sabi sa akin.

Nananatiling nakasara ang mga mata ko. Pero sa kaloob-looban ko ay umiiyak na ako. Ilang araw na rin ang nakalipas nang huli akong nakainom ng tubig. Sa kalagayan ko ngayon, gustuhin ko mang umiyak, ngunit wala nang may nagbabantang lalabas na luha. Ang huling patak niyon ay tumulo na kanina pa.

"Ilalagay ko itong pagkaing masarap sa aking mga labi." Pinalandas niya sa ilong ko ang sinasabi niyang makakapagtustus sa kagutuman ko. Lumagpas ito sa pang-amoy ko at nag-iwan ng masarap na halimuyak: chocolate. Natukoy ko iyon dahil sa nakakagutom na amoy nito. "Pwera na lang kung ayaw mong kumain ng tsokolate, ako na lang ang uubos nito."

Kailangan kong kumain. Ngunit sa kundisyon na binigay niya para matustusan ko ang pangangailangan nang kumakalam kong sikmura, may iba pa siyang ninanais. Kung tatanggihan ko ang alok niya, magtitiis lang ako ng gutom. Ito lang ang paraan para makakain ako at wala nang iba pa. Malungkot mang sabihin, ngunit ang alok lamang niya ang makakapagpakain sa akin. Binuka ko ang mga labi ko.

Habang nakapikit ang mga mata ko, naramdaman ng mga nanginginig na labi ko ang pagpasok ng isang bagay na may lasa. Isang pagkaing masarap! Ilang araw na rin ang ininda ko bago ako nakakaing muli.

"Good girl," may pagkagalak na sabi ng lalaki. Ngunit nang binabalak ko nang nguyain ang tsokolateng nasa bibig ko, may mapangahas na bagay ang umataki sa bibig ko. Alam kong hindi ito ang mga labi niya. Ngunit ano ito?

Dahilan sa magkahalong kaba at takot, nanigas ang katawan ko. Habang nakapikit na parang walang buhay, hinayaan ko na lang siya sa ginagawa niya gamit ang kung anong bagay na ito. Ang lasa ng chocolate ay sumabog sa pagitan ng isang bagay sa bibig ko at sa nanginginig kong bibig.

Mama, Papa, sorry. Hindi ko maprotektahan ang sarili ko.

"Ang sarap mong pakainin, bata. Lasa kang strawberry. Kaso nga lang, may napansin ako. Mukhang tuyo na iyang mga labi mo. Gusto mo, bigyan kita ng tubig?" Inaalokan niya ako ng tubig. Isang bagay na minimithi kong matanggap sa kalagayan ko ngayon. Isang bagay na makakapagtustus sa pagkauhaw ko. Kung hihingi ba ako, magbibigay kaya siya?

"Bukod sa tsokolate, may binili rin akong tubig dito. Isang malamig at masarap na tubig. Gusto mo ba ng tubig?"

Inilapat niya sa pisngi ko ang malamig at mabasang bagay. Isang mineral water.

"Ibuka mo ulit iyang masasarap mong mga labi at bibigyan kita," binulong niya sa tainga ko ang mga salitang iyon. Kasabay niyon ay inalis na niya sa pagkakadikit sa kanang pisngi ko ang malamig na tubig. Narinig ko ang mahinang tunog ng pagbukas ng takip ng mineral water, pati na rin ang pag-inom niya nito.

Tubig. Uhaw. Tubig. Isang malamig na tubig sa tuyo kong katawan. Sa kalagayan ko ngayon, wala nang iba pang paraan para makakuha ng malinis at malamig na tubig para mapawi ang uhaw ko. Kailangan ko ng tubig at ito na iyon.

Ibinuka ko ang bibig ko.

Nanatiling nakapikit, naramdaman ko ulit ang pagdiin ng bagay na iyon sa akin mga labi. Kasabay niyon ay ang pagdaloy ng malamig na tubig mula roon. Walang pagtatanggi, tinanggap ko ang hinahanap-hanap ko mula nang makaranas ng pagkauhaw.

Naramdaman ko ang pagdaloy ng masarap at lasang chocolate na tubig sa buo kong katawan.

Kulang pa ito. Nagugutom at nauuhaw pa rin ako. Gusto ko pa ng maraming chocolate at tubig.

-----

Nagising ako mula sa pagtulog nang may narinig akong isang sigaw. Sino naman kaya ang sisigaw sa ganitong oras ng Linggo? Bago pa man ako makatayo nang tuwid, alam ko na kung sino ang gumimbala sa pagtulog ko: Helinda Faulkerson.

Dali-dali, bumangon ako at pinuntahan ang pinanggalingan ng ingay. Bakit naman kaya siya sisigaw sa ganitong oras ng umaga? Pwera na lang...

Habang tinutungo ko ang pintuan papasok sa bahay, may nalanghap akong masarap na amoy na nanggagaling sa kusina. Mula sa kinatatayuan ko, pinuntahan ko muna ang kusina para tingnan iyon. May niluluto si Helinda ngunit hindi ko alam kung ano ang pangalan.

Mukha siyang scrambled egg dahilan sa itlog ang pangunahing ginamit sa pagluto. Ngunit habang inaamoy ko ito, mukhang may dinagdag si Helinda na twist.

"Hey! Good morning, Azelf," mula sa likod ko, narinig ko ang boses ng isang babae. Agad ko naman siyang hinarap at tiningnang nagmamadaling pinuntahan ang niluluto.

"Alam mo namang itlog ang niluluto mo, Helinda. Mabuti na lang at hindi nasunog iyan," pasusupladang sabi ko sa kanya. Naalala ko pa ang nangyari kagabi habang nasa daan ako pag-uwi. May utang siya sa aking paliwanag at kailangang marinig ko iyon!

"I know, girl. I'm sorry," basi sa tono ng pagsasalita niya, ramdam ko ang paggulong ng mga mata niya sa akin. Ngunit dahil nakatalikod siya sa akin, hindi ko iyon nakita. Pinatay na niya ang gas stove.

"Save that apology later, girl. I think, you owe me an explanation," sabi ko sa kanya.

"Oh, about that, I am going to ask you a question."

Pagkarinig ko ng sinalita niya, napaarko ang isang kilay ko. Ano ang itatanong niya sa akin?

"Helinda, huwag mo nang ibahin ang topic."

"What topic? And why I even ended up on this place?" nagtataka niyang mga tanong sa akin.

Agad akong napanganga sa mga narinig sa kanya. Wala ba siya talagang alam sa nangyari kagabi? As in, wala?

"Okay, Helinda. I've got plenty of words to say to you. But before we begin, mind if we take breakfast first?"

Dahilan sa nakakagutom ang amoy ng niluto niya, naudlot ang nagbabadyang sermon ko kay Helinda. Ngunit wala ba siya talagang alam sa mga nangyari kagabi?

"That is what I am about to say, lol, you took that words out of my mouth," patawa niyang sabi habang isinasalin sa bowl ang laman ng kawali. Sunod niya itong inilapag sa mesa.

Habang tinitignan ko ang niluto niya, na-curious ako kung ano ang pangalan ng pagkain.

Tinanong ko siya, "What is the name of that dish, Helinda?"

"Well, it is basically an Omelette, only that, with a twist."

Gaya nga ng inaakala ko. Mukha pa ngang nakakaganang kainin ang ginawa niya sa ordinaryong scrambled egg.

"An egg-recipe with a cheese, what is the name?"

Tiningan ko siya habang inaayos ang hapag-kainan. Mula sa pagkuha ng plato, hanggang sa paglagay ng ulam dito. Ang saya niya ata?

"I made a lot of childhood memories with this one. It is called Omelette du fromage."

Gustuhin ko mang mamangha sa kakaibang pangalan ng ulam na nasa plato ko, ngunit kapag naririnig ko ang isang natatanging salita na nabanggit niya rin, ang dibdib ko ay sumisikip. Childhood.

Bakit wala akong may maalala sa kabataan ko? Alam kong mayroon akong mga memorya sa kamusmusan ko. Mayroon ako ng mga iyon dapat, dapat mayroon ako! Kahit anong paraan na nalalaman ko ay ginagawa ko para masubukang maalala ang nakaraan ko. Ngunit sa kabiguan ay hindi mahagilap ng utak ko kung saan na ang mga iyon dumapo. Hindi lang naman ako nabuhay sa mundong ito sa katauhan ng isang dalaga na agad.

Sinubukan kong maghanap ng bata kong larawan na mayroon dito sa bahay, sa kasawiang palad ay wala akong makita. Sinubukan ko na ring tingnan ang mga pader para malaman kung may mga sulat-kamay ba ito ng isang bata, nabigo lamang ako. Wala rin akong mga laruan dito sa bahay. Hindi ko ba talaga naranasan ang kabataan?

Bakit ganito?

"Azelf, Azelf, Azelf!"

Naramdaman ko ang mainit na sampal sa akin ni Helinda. Dumaan ito nang mabilis at nag-iwan nang mahapding pakiramdam. Agad ko siyang hinarap bago mapagtantong tumutulo na pala ang mga luha ko. Bakit ako umiiyak?

"Azelf, Azelf, this is me: Helinda. Are you alright?"

Nagdaan ang ilang sandali bago ko siya masagot. Tumango lang ako bilang pagtugon. Bakit ako nagkakaganito?

"Why are you crying?"

Inilapit niya sa akin ang isang upuan at inupuan ito.

"Wala. Wala ito, Helinda," sabi ko sabay punas sa mga luha sa mukha ko.

"No, that is not just nothing! Why did you become so stiff just a second?"

"May naalala lang ako."

"Ano iyon?"

"Basta. By the way, malapit nang magbukas ang massage spa. Baka ma-late na tayo."

"I won't budge on this seat of mine unless you tell me what is it that made you stiff and cry!"

"Helinda, pwede maabot iyang baso?"

"Nauuhaw ka? I will get water for you then."

"Salamat." Tumayo si Helinda sa kinauupuan niya at tinungo ang isang dispenser at pinuno ang basong hinahawakan niya ng malinis na tubig.

"Nasabi ko na ba sa iyo na mag-isa lang ako sa bahay na ito?"

"Sa pagkakaalala ko, oo. Ngunit hindi ko naman alam na sa bahay ka na ito tumitira. Ang gara nito," sabi niya.

"Ang totoo niyan, pinatuloy lang ako rito."

"Huh? Pinatuloy?" umarko ang kanang kilay niya sabay tanong sa akin.

"Ang bahay na ito ay pagmamay-ari ni Colonel Alexander McGraw. Ang lalaking sa larawang iyan."

Tinuro ko kung saang direksyon makikita ang portrait ni Colonel.

"In fairness, Colonel has the look and pride."

Nakasabit kasama ng larawan ni Colonel ang kaniyang iba't ibang mga parangal sa mga taong sinerbisyo niya bilang isang military.

"Sinabi niya noong maging 17 ako, nakita niya ang isang sanggol sa harap ng bahay."

"Azelf..." Tinungo niya ako at hinimas ang likod ko. "That must be hard."

Habang inaalala ang mga kinuwento sa akin ni Colonel, hindi ko mapigilang mapaluha ulit. Bakit ba ako inabandona ng mga tunay kong pamilya?

"It's alright, Azelf. We will not talk about this one if you don't want to."

"I'm fine. Minsan gusto ko na rin itong mabanggit sa ibang mga tao. Wala nga lang lakas ng loob ang sumasama sa akin."

"I think, Colonel is happy that you have brought this up to talk with somebody."

"I dont know if he will indeed."

"Why?"

"Because he already passed away."