My Possessive Stranger

Episode 4

Like what the ef?

"I told you we'll have a date. Saka, where the hell are you? Why did you leave me?"

Pinagsalubong ko ang aking mga kilay.

Like what?! We'll have a date? As far as I remember, hindi ako kalendaryo at wala akong nalalamang date sa kaniya. At ano 'tong pinagsasabi niyang iniwan ko siya? Nahihibang na ba siya?

Oh my gosh! His words made me explode in peak of questions. Ugh! Wala akong date ngayon!

Tumikhim ako.

"Alam mo, sa panahon ngayon, mahalaga ang bawat pagpatak ng oras. So please! Stop wasting my time." Umirap ako.

"No. Either you like it or not, we'll have our dinner tonight."

we'll have our dinner tonight.

Dinner tonight

Dinner

Humalakhak ako.

"Oh no, Thomas San Antonio. Do you even think that we can have our dinner tomorrow morning?" Natatawa kong sabi.

Of course! May dinner ba sa umaga?

I heard his heavy sigh from the other line.

"Why is it so hard for you to make things easy? You're always a pain in my ass. It's just a dinner for pete's sake!"

Nalaglag ang panga ko. At- aba aba! Dinner?!

Jusko! I'm not into dinner or dinner date. Saka anong just just na sinasabi niya? Jusmeeeee. Mamamatay na yata ako.

I cleared my throat.

"I'm sorry, Mr. San Antonio but I can't make it. I'm busy. In fact, Kaiser is waiting for me-"

"Who the heck is Kaiser?! Is he your man?"

Laglag panga ko sa mga tanong niya. Hindi ko akalain na ganun siya makapagreact. He doesn't know about Kaiser? Pfft. Oh come on! I can't believe.

At ano naman kung sakaling lalaki ko si Kaiser? Hindi naman kami ah? Tss. He's acting like a possessive boyfriend of mine when in fact he's just a stranger to me. He's not my boyfriend. AND WILL NEVER BE!

"Come on Quennie! Answer me who the hell is Kaiser! Lalaki mo ba siya, ha?" Tunog desperado niyang tanong.

"Yes." Diretsahan kong sagot.

I wanna know his reactions. Bakit ganun? Bakit kung makaasta siya parang may relasyon kami. He's possessive. Possessive stranger.

"What? Come again." Bakas sa boses niya ang pagkairita.

"Yes. Kaiser is my boyfriend. Now, would you please stop nagging me?" Umirap ako kahit hindi niya nakita 'yun.

"No. You gotta be kidding me. Kanina lang ay pinakilala kita sa kanila na girlfriend kita." Untag niya.

"Weh? Really? Oh come on, Thomas! I know you know we're just pretending para tigilan ako ni Alexander. And by the way, actually type ko talaga siya." Tumaas baba ang kilay ko.

"Stop fooling around, Quennie. I know you're just giving me sweet talks. You can't fool me. I know who is Kaiser. He's just your brother."

My jaw dropped. Ohmygosh! So nagsinungaling lang siya na hindi niya kilala si Kaiser? f**k!

"See? You're in deep hush. Come on. You can't say "no" to me-"

"Diyan ka nagkakamali." I cut him off saka tumawa.

"I'm busy-"

"Ate. What took you so long?"

Gulat akong napabaling kay Kaiser na ngayo'y nakanguso. The side of his lips has icings.

Binaba ko ang aking kamay na may hawak na telepono at lumuhod sa harap ni Kaiser.

"I'm so sorry little boy. The caller is really..." inilapit ko ang aking labi sa tainga niya para bumulong.

"He's a monster and I have to kill him with the use of my voice."

"Ha" bumilog ang kaniyang labi maging ang kaniyang bilugang mata.

"Monster?" Confused niyang wika.

Tumango tango ako.

"Then we have to kill him." Suhestiyon niya.

"Yes, little boy." Ngumiti ako.

Tinapat ko ang cellphone sa tainga niya.

"Say something." Sabi ko.

Tinignan niya lang ako ng diretso. Bakas sa mukha niya ang alinlangan.

"Come on." I mouthed. He just kept on battering his eyelashes habang nakanguso.

"You... monster... stop!"

Pabulong akong tumawa habang pinapanood ko si Kaiser.

"Hey little boy." Bati ni Thomas sa magiliw na boses.

He gasped at napasapo siya sa kaniyang bibig.

"The monster... talk to me..."

"Listen, little boy. I'm not a monster. Your ate is a monster. She will swallow you tonight." Usal ni Thomas.

I gritted my teeth in anger.

Dahan dahang lumingon si Kaiser sa akin na tila isa akong multo sa paningin niya.

"Where's your ate?" Rinig kong tanong ni Thomas mula pa rin sa kabilang linya.

Umiling iling ako habang pinandidilatan siya. Kumaway ako para sabihin sa kaniyang wala ako.

"She..."

Binaba ko ang aking kamay at inilayo ang telepono sa kaniya. Inilapit ko ang aking bibig sa tainga niya.

"Tell him I'm not around." Bulong ko. Tumango naman siya.

Muli kong inilapit ang telepono sa tainga niya pero bago nun ay niloudspeak ko muna ito.

"She... not here..." aniya at tinignan ako ng diretso.

Napakagat ako sa pang ibaba kong labi habang mataman na pinapanood si Kaiser. Minsan napapalunok din ako.

"Hey little boy... I have something to tell you. Just keep it secret okay?" Sabi ni Thomas sa kabilang linya.

Tinanguan ko si Kaiser to give him response.

"Okay." Maligaya niyang tugon.

Narinig ko ang mabigat na hininga ni Thomas. I can sense na nahihirapan siya or may iniinda siyang mabigat na kalooban.

"There's a girl who's always a pain in my butt but... I love her. I don't know why when in fact only she can do to me is to piss me off." Rinig ko ang sarkastiko niyang halakhak.

Napabuntong hininga ako. Why is he telling this to Kaiser? Ano ba talaga trip niya sa buhay? Trip niya bang maging news reporter? Eh kung ganun, bakit about business ang kinuha niya?

"Who kuya?" Takhang tanong ni Kaiser.

"You'll know it soon. Anyway, would you please give back the phone to your ate? I know she's just right beside you."

Lumawak ang mata ko maging ang panga ko'y nalaglag na naman.

So alam niya na nandito lang ako sa tabi ni Kaiser?! Ohmygosh! I can't believe with this man. May kapangyarihan ba siya?

Binaba ko ang aking kamay at itinapat ang telepono sa aking tainga.

"Ano ba talaga trip mo sa buhay, Thomas? What do you want?" Iritado kong tanong.

"I just want a dinner with you."

Napabuga ako ng hangin.

"Dinner? Really? I'm sorry but I can't give you my time." Umirap ako.

"Really?"

My world stopped when I heard his voice over the phone and at the same time, in person.

I'm doomed.

Napalunok ako at dahan dahang tumayo saka bumaling sa kaniya. At nang natignan ko na siya ng diretso ay bumungad sa akin ang cold niyang aura. I gulped once again and faked a smile.

"Why are you here, Mr. San Antonio?" Pormal kong tanong sa kaniya. I acted like very fine when in fact, I'm damn nervous. Nangangatog ang mga tuhod ko. Nagwawala ang mga alaga ko sa aking tiyan. At parang tambol at speaker ang kabog ng puso ko.

Hindi siya umimik. Nakatigin lang siya ng masama sa akin. Parang any moment, isang maling galaw ko lang, sasabog na siya.

He's wearing gray tuxedo with white polo inside. Black slacks and shoes. Pormal na pormal. Para siyang negosyante o kaya nama'y may aatendan na isang okasyon. He has dark, with a touch of bronze, messy hair. Ang ganda ng katawan niya dahil siguro sa paggy-gym niya with Ricci and Angelo. He has perfect jaw na animo'y isang modelo ng sikat na clothing lines. Matangkad din siya just like his buddies. His brows are perfect for him. Hindi siya manipis, hindi rin ganun kakapal. His lips were smooth and thin in peach color. So perfect with his fair skin.

Tumalikod ako sa kaniya at bumaling kay Kaiser. Napakagat ako sa pangibaba kong labi habang umiimpit.

Hindi ko alam kung bakit nararamdaman ko parin ang ganitong sensasyon when in fact, I have forgotten how to feel this way.

Lumuhod ako sa harap ni Kaiser.

"He is the monster, baby." Wika ko.

Pinagsalubong niya ang kaniyang mga kilay.

"No!" Tutol niya. "He's not monster! He is kuya!" Galit niyang sabi at tumakbo palapit kay Thomas.

I turned around at pinanood ko si Kaiser na ngayo'y nakalahad ang mga braso na para bang gusto niyang magpabuhat kay Thomas. Tumayo ako habang nakatuon lang ang mata sa kanilang dalawa. Sa sandali pa ay binuhat ni Thomas ang kapatid ko.

"You looked good, little boy." Ani Thomas saka hinagkan sa pisngi si Kaiser.

"Really kuya?" Malawak na ngiti ang sinukli ni Kaiser sa kaniya.

"Yes, little boy." Nakangiti niyang tugon at tumingin sa akin.

Nagiwas ako ng tingin. Nagwawala na naman ang alaga ko sa tiyan. Para silang gustong lumabas at tangayin ako pataas.

Ngunit, ang pinagtataka ko lang, bakit close sila ni Kaiser. Paano niya napaamo ang kapatid ko when in fact, mailap ito sa mga tao? What are his dark secrets? Ginamit niya din ba ang kaniyang dark tactics just like what he did to me para mapaamo niya ang kapatid ko? Tss. Iba talaga ang mga kamandag ng San Antonio. Kakaiba ang kanilang mga mahika't enkantasyon. Mapapaamo ka nila with just one blink of an eye.

"I'm asking you for the last time, Mr. San Antonio. Why are you here? At hindi ka ba tinuruan ni Kyla na huwag pumasok ng walang paalam?" Cold kong usal at tinaasan siya ng kilay.

Si Kyla kasi ay hindi basta basta pumapasok ng walang pahintulot. Puwera na lamang kung alam mismo ng may ari ng kuwarto o bahay na papasok siya.

"Why would she tell me? I'm older than her. She can't just teach me what to do-"

"Then I'll be the one to teach you then." Panghahamon ko.

Binaba niya si Kaiser. Si Kaiser naman ay tumakbo pabalik sa akin.

"Tss." He hissed and rolled his eyes.

Napatingin siya sa gawi ng sofa. Naglakad siya papunta doon, ignoring my questions.

Binuhay niya ang tv saka palipat lipat ng channel. At nang wala siyang makitang magandang palabas ay iritado niya itong pinatay.

While me, still stuck on the ground. Ni wala nga yata akong balak kumibo ni umalis man lang.

"What are you still doing? Hindi ka ba magbibihis? We can't just go with that clothes." Kunot noo niyang sabi sabay irap.

Tinignan ko ang aking suot. Loose thin shirt na ang isang sleeve ay nakalawlaw kaya nakikita ang isa kong balikat, paired with maiksing pants.

"Hurry up, Quennie." Utos niya sa iritadong boses. Nakaupo lang siya sa sofa.

"No. I won't go with you tonight." I said with finalty habang nakachin up.

"Tss." Tumungo siya at ngumisi. Kita ko tuloy kung gaano ka tangos ang ilong niya.

Suminghap siya at tumayo. Nanigas ako sa kinatatayuan ko habang pinapanood siyang humahakbang papalapit sa akin. My eyes widened a little bit at parang nahihirapan na akong huminga.

"I told you you can't say "no" to me." Umirap siya at marahas na hinila ang kamay ko at naglakad. Napatianod ako sa ginawa niya. Hindi ko alam kung saan siya papatungo until tinahak niya ang daan papunta sa kuwarto ko.

Napalunok ako. Gusto kong pumiglas pero parang hindi ko kaya. Feeling ko kapag bibitaw ako, I can't touch him forever. Na para bang ikagugunaw ng mundo ko kapag bibitaw ako.

So... what's with these feelings after all? Does it mean may nararamdaman parin ako para sa kaniya? Dammit! I can't just let him break me again. No. Never. Not anymore. Tama na 'yung nasaktan niya ako noon. Tama na 'yung umasa ako sa kaniya at pinagmukha niya pa akong tanga. Whas is my fault? Of course! I was naive back then. Pero ngayon na natuto na ako, hindi na ako papayag na basta basta na lamang siya papasok sa buhay ko ng walang pahintulot. Just like what he did earlier.

Pinihit niya ang doorknob at binuksan ng malawak ang pinto at agad kaming pumasok. At nang nakapasok na kami ay saka lang ako pumiglas mula sa kaniyang kamay. He looked at me with forehead crease as he closed and locked the door.

"What?!" Iritado niyang tunog.

"Anong "what?!"? Hindi ba dapat ako ang magtatanong niyan? Bakit ka nga ba talaga nandito? Saka, what are your thoughts inside your crinkled brain?" Kunot noo kong pagtanong.

Nagaalab ang damdamin ko. Parang gusto ko siyang murahin ng murahin. I want to shower him with my curses and condemn him to death. Bitter na ba ako nun?

"Tss." Umirap siya at umalis sa harap ko. Pinanood ko lang siyang naglakad papunta sa walk in closet ko. He then opened it up at inisa-isa ang mga damit ko roon.

Napabuntong hininga ako. Parang may mali na naman kasi akong nararamdaman. I know I was damn crazy with him before kaya nga ako nagpakatanga eh.

I know I have loved him. He was my all time crush before. He was good in music and basketball. Kabanda niya si Vincent. Ka-team niya si Ricci. I don't know. Ewan. Naguguluhan na naman ako. Bakit ba sa dinami-rami ng puwedeng kabaliwan, siya pa talaga? Tss.