Trouble You've Caused Me

CHAPTER NINE

CHAPTER NINE

Year 2016

“KIRSTEN! Halika nga dito.” Mommy Nancy called her. She’s at her room preparing for the stuff she needs for their trip on that day but her mom keeps on bothering her while she’s packing her stuff.

    “Wait lang, Ma! I’m still packing my things!” She answered back. Susunduin kasi siya ni Ken doon sa kanilang bahay kaya nagmamadali na siya dahil twelve noon ang call time nila and it’s almost twelve noon! Bakit ba naman kasi late siya nagising ng araw na ’yon? She thought.

    She sighed before putting her last clothes in her bag. Agad naman siyang bumaba pagkatapos niya maayos ang kaniyang gamit and there she saw her mom waiting for her at nakadekwatro pa nga ito.

    “Kirsten.” Maawtoridad na wika ng kaniyang Mommy.

    “Po?” That’s the only thing she could say.

    “Huwag ka na tumuloy ngayon.”

    Umiling si Kirsten. “Ma, hindi p’wede. Na-schedule na namin ’to ni Ken.”

    Her mother sighed. “My guts said you need to stay here. Sa ibang araw na lang kayo umalis ni Ken.”

    “Ma, hindi p’wede. Papunta na si Ken dito saka ngayon na lang naman kami ulit aalis, eh. Two weeks ago pa huling alis namin."

    “Pero two weeks ago ka rin naaksidente no’ng nag-trek kayo.”

     Pumunta kasi sila sa isang bundok sa Rizal at hindi naman niya inaakalang maaaksidente siya doon pero ang mahalaga ay wala naman siya masyadong galos na natamo.

    “Ma naman. Hindi naman ako maaaksidente ngayon.” She insisted. Pinangako ni Kirsten sa kaniyang sarili na magiging maingat na siya para mas maging siguradong walang asksidente na mangyayari.

    Her mother sighed again. “Hindi natin alam kailan mangyayari ang aksidente, anak. Paano kung ngayon maaksidente ka na naman?”

    “Now you’re being negative, Ma. Huwag niyo po kasing isipin na may mangyayari na namang aksidente. Tingnan mo po worried ka na naman ngayon.”

    Kumuha ng tinapay si Kirsten sa lamesa nila at kinagatan iyon. Hindi na kasi nagsalita muli ang kaniyang Mommy pagkatapos niya iyon sabihin kaya kumain na lang muna siya dahil tiyak maya-maya lang ay nasa labas na si Ken ng kanilang bahay.

    Makalipas ang limang minuto nakarinig si Kirsten ng busina sa labas ng kanilang bahay at sigurado siyang si Ken iyon. 

    Hindi pa siya tapos kumain kaya tinext niya muna si Ken.

    Pasok ka muna dito sa bahay. Kumakain pa lang ako eh.

    -Kirsten

    Pagkatapos niya itext iyon agad namang may nag-doorbell at binuksan ng Mommy Nancy niya ang pinto.

    Si Ken nga iyon.

    Nag-bless pa si Ken sa mommy ni Kirsten bago siya pumunta sa dining table na kung saan kasalukuyang kumakain si Kirsten.

    “Ngayon ka pa lang kakain?” Ken asked.

    She nodded then she smiled. “Katatapos ko lang kanina mag-ayos ng gamit ko, eh.”

    “Sabi na eh. Oh sige, tapusin mo muna ’yan bago tayo umalis.” Ken said at tinabihan pa siya nito sa upuan.

    She nodded again and asked him. “Kumain ka na ba?”

    “Oo, kanina pa.”

    Pagkatapos niyon ay tinapos niya muna ang kaniyang pagkain. Nang matapos na siya kumain ay agad namang kinuha ni Ken ang mga gamit niya. Nakatingin lang sa kanila si Mommy Nancy.

    “Tita, mauuna na po kami ni Kirsten.”

    Tumango naman ng marahan ito. “Mag-iingat kayo ha, Ken? Ayoko nang may mangyaring masama sa inyo. Lalo na ’yang si Kirsten.”

    Ken smiled and said, “Opo, tita. Mag-iingat po kami sa biyahe.”

    Tumango lang si Mommy Kirsten pagkatapos ay lumabas na sila ng bahay.

HABANG nag-dadrive si Ken napatanong naman bigla si Kirsten tungkol sa kanilang mga kasama.

    “Nasaan na nga pala sila Tim? Akala ko sabay-sabay na tayo?”

    “Nasa Sky 9 sila ngayon. Nag-stop over sila dahil gusto daw kasi nila mag-overlooking muna bago dumiretsyo sa Batangas. Gusto mo pumunta doon?” Ken answered without looking at her dahil tutok ito sa pagdadrive.

    She just smiled and answered. “Sure! Para sabay-sabay na rin tayong pumunta sa Batangas.”

    Tumango naman si Ken at nag-maniobra ng kotse para ibahin ang daan. Ngayon ay papunta na sila sa Sky 9 para mag-overlooking muna ng panandalian bago pumunta sa Batangas.

    “Nakapunta ka na ba sa Sky 9 dati?” Biglang tanong naman ni Ken kay Kirsten.

    Umiling siya. “Lagi naman tayo magkasama mag-travel and hindi pa tayo nakapunta sa Sky 9 so it’s a no. Bakit?”

    Tumango naman si Ken. “Wala lang. Baka kasi nakapunta ka na before pa tayo mag-travel together.”

    “Kung nakapunta na ako doon edi sana dati ko pa sayo sinabi na pumunta tayo doon para makita mo din Sky 9. ’Di ba?”

    “Sabagay. Oh, malapit na tayo sa Sky 9. Text mo na sila Tim baka kasi biglang umalis na sila at magkasalisi pa tayo.”

    She just nodded and texted Tim. Buti na lang talaga nagreply agad ito at sinabing nasa loob pa sila ng Sky 9. Sikat nga actually ang Sky 9 dahil sa overlooking place nito pero ngayon pa lang siya makakapunta doon.

    Pagkatapos mag-park ni Ken ng kotse agad naman ito lumabas at ganoon din si Kirsten.

    “Ken, tawagan ko lang sila Tim.” Wika ni Kirsten at tumango naman ito sa kaniya.

    She dialed Tim’s number at agad naman niya itong sinagot.

    “Oh, Kirsten?”

    “Nandito na kami sa may parking area.”

    “Ah. Nandito pa kami sa loob. Punta na kayo dito ni Ken. You’ll love it here.”

    “Okay sure. Text mo na lang ako kung nasaan area kayo exactly.”

    “Sure. Sige mag-ingat kayo ni Ken papunta dito.”

    And then she ended the call. Nilibot niya ang tingin sa lugar. Medyo gloomy ang panahon. Maulan din ng kaunti.

    “Nasa loob pa sila.” she said and then Ken nodded. Sabay naman silang pumunta sa reception area and then they asked the where they can get the access to the overlooking at nirefer naman agad sila sa isang staff.

    May hotel and restaurant din kasi ang Sky 9 kaya it’s a good thing din na tinanong nila ang staff kung paano sila makakakuha ng pass sa overlooking ng Sky 9.

    The staff immediately gave them a baller which is the pass for the overlooking of that place and then a staff escorted them to the bridge dahil tatawid pa sila sa kabilang side ng place for the better view. While they are walking through the bridge bigla na lang nadulas si Kirsten at nahulog sa gild ng bridge buti na lang may nakapitan siyang rope kundi matutuluyan siyang malaglag doon.

    “Damn it... Kirsten, hold my hand.” Ken said at agad namang humawak si Kirsten sa kamay niya. The staff also helped them at ’yong iba naman ay tumawag pa ng ibang staff para tumulong.

    “Ken, huwag mo akong bitawan. P-please...” Kirsten’s crying. Her hands are even sweating and her body is shivering. She’s scared... she’s really scared kaya hinawakan lang niya si Ken.

    “Kirsten, don't be afraid... I will not let go of your hand. Hindi kita iiwan.” Ken assured her.

    Kumalma ng kaunti si Kirsten. “Hindi mo ako iiwan?”

    “Hindi kita iiwan, Kirsten. So hold tight and I will pull you up.” Ken said and Kirsten just nodded. With all the strength Ken has, he pulls Kirsten up and some of the staff help him to lift Kirsten up. And it’s a success. Ken immediately hugged Kirsten. “Don’t cry, Kirsten. I’m here... I will not go anywhere without you.”

    Ken is still caressing Kirsten’s back when Tim and some of their friends saw them.

    “What just happened here?” Tim curiously asked Ken.

    Ken sighed and said, “Kirsten slipped and almost fell on the bridge. Buti na lang nakahawak siya and we got her up.”

    Tiningnan naman ni Tim ang bridge and it’s  really slippery.

    “What the hell?! Bakit naman kasi nagpapatawid pa ng mga tao dito sa bridge kung alam namang madulas at hindi safe?!” Giit ni Tim. Wala namang nakapagsalita sa mga staff na nandoon.

    Hindi naman kasi pumunta sila Tim sa overlooking area dahil they just went there for the KTV Bar. Overlooking din sa KTV Bar area pero mas safe ang area na iyon. Hindi maindintihan ni Tim bakit pinayagan sila Ken na pumunta sa sightseeing doon sa may bridge ngayong maulan at madulas ang bridge.

    “Bakit ayaw niyo sumagot? Muntikan na mamatay kaibigan ko tapos walang gustong sumagot ni isa sa inyo?!” Sigaw pa ni Tim. He’s overly protected when it comes to Kirsten kasi para na niya itong kapatid.

    Ken sighed and said, “Tim, it’s okay. Let’s just leave this place.”

    “No, Ken. Idaan natin ’to sa korte. Hindi safe ’tong lugar na ’to!” Tim insisted.

     Nagulat naman ang mga staff na nandoon at sinabihan sila na ’wag magpadalos-dalos at ’yong isa pang staff ay mukhang tinawag ang manager ng lugar.

    “What’s happening here?” Tanong ng isang staff. Mukhang siya ’yong manager. Agad naman siyang hinarap ni Tim.

    “Look, my friend here almost died because of this freakin’ overlooking bridge. Why did you allow my friends to go here when the bridge is slippery? The f*ck it’s not safe!” Giit ni Tim. Kung si Ken ay kaya maging kalmado sa sitwasyon na ’yon, si Tim hindi. 

    Hindi pa rin nagsasalita ang mga staff at ’yong manager kaya nagsalita ulit si Tim. “Ano? Walang sasagot sa inyo? Dahil ba may bayad kaya pinapasok niyo sila? Dahil sa pera? The heck! Iniisip niyo pera lang? Sana inisip niyo rin pakanan ng mga visitors ninyo! Mahalaga ang buhay ng tao. Walang katumbas iyon ng pera.”

    “Sir, uhm. We’re really sorry. Ngayon lang po nangyari ’to. We will just give you and your friends some incentives here...” Kabadong wika ng manager pagkatapos ay sinabing, “One year free pass of all our areas here in Sky 9, just don’t report us to the court.”

    Tim rolled his eyes. “The f*ck?! We don’t need free pass. And the f*ck I care if this only happened now? So ngayong nangyari na, ngayon lang kayo aaksyon kung ano gagawin kapag nangyari ’yong ganito? Hindi ba dapat no’ng ginagawa niyo pa lang ’tong business niyo inaalam niyo na agad ang posibleng mangyari sa mga tao kapag maulan at bumisita dito sa lugar niyo!?”

    Hindi makasalita ang mga staff even the manager.

    Ngumisi lang si Tim habang nakatitig sa mga staff at manager ng Sky 9. Wala na sa kanila ang nagsalita muli at halatang guilty sa nangyari. “Sana tumatak sa isipan niyo gaano kahalaga ang buhay ng tao at hindi iyon nababayaran lamang ng pera o libreng pass dito sa lugar niyo.”

    Tinawag na ni Tim si Ken at Kirsten. Hindi makatingin ng diretsyo sa kanila ang mga staff dahil sa sobrang guilty.

    “Kirsten, isang sabi mo lang irereport ko ’tong Sky 9.” Wika ni Tim habang naglalakad sila papunta sa parking area. Halata ang pagkadismayado ni Tim at inis. Si Ken naman ay tahimik lang habang hawak ang kamay ni Kirsten.

    Umiling si Kirsten. “Okay lang, Tim. Ayoko na lumaki pa ’tong gulo. Saka kapag nalaman ’to ni Mommy baka patigilin ako sa pag-tatravel. Alam niyo namang gusto ko ang pag-travel kaya kung malaman ’to ni Mommy tiyak na malalagot ako.”

    Ten just sighed. “Pero, Kirsten hindi na tama ’to. Sa susunod na may mangyari sa ’yo sasabihin na talaga namin kay tita. Diba, Ken?"

    Tumango naman si Ken.

    “S-sige. Salamat nga pala sa inyo kanina. Akala ko talaga...”

    Ngumiti naman si Ken. "That’s what friends are for ika nga.”

NAGHIWALAY NA SI Ken, Kirsten at Tim nang makasakay na sila sa kotse. Kasama kasi ni Tim ang girlfriend nito sa kotse nito at magkasama naman si Ken at Kirsten. They’re now on their way sa Batangas.

    Kirsten remained silent after what happened and Ken didn’t mind talking to her after to clear up her thoughts for a while pero paunti-unti naman niyang kinakausap si Kirsten to cheer her up.

    “Kirs, you can have my phone if you want to play an app on my phone.” Ken said dahil alam niyang low battery na ang phone ni Kirsten at kasalukuyan iyong chinacharge sa kotse.

    Umiling lang si Kirsten. “I’m good, Ken. Mahihilo lang ako kapag ginamit ko phone mo.”

    Ken laughed awkwardly. “Oo nga ’no? Di ko naisip ’yon ah...”

    Natawa naman si Kirsten na inakto ni Ken. “Thanks, Ken. I know you just want me to feel better.”

    “And I hope you’re kinda okay now, Kirsten.”

    “I hope so too.”

    Ken smiled and then after that small talk he just focused on driving but suddenly he heard Kirsten’s stomach growling. “You’re hungry. I can tell it very well.” Ken said and Kirsten laughed a bit.

    “Well... yeah. It’s like four in the afternoon and my stomach is growling so it proves that I’m really hungry.”

    Ken nodded. “Alright. I’ll stop over once I see a convenience store.”

    "Sure,” Kirsten said.

    After five minutes Ken saw a convenience store and stopped the car but the store is on the other side of the road. “Kirsten, walk in the pedestrian lane. There’s a convenience store.” Ken said while pointing out the said store.

    “Sure. What do you want me to buy for you?” She asked.

    “Anything you’ll pick is okay for me.”

    She nodded and got out of the car. When Kirsten is now at the pedestrian lane she waits for the walk signal to turn green for her to walk.

    After a couple of minutes, she’s now at the convenience store and saw Tim with his girlfriend.

    “Hey, are you quite okay now, Kirsten?” Tim asked her, and then she nodded.

    “I’ll just grab some food for me and Ken. I’ll see you again later.” She said and then Tim with his girlfriend went out of the convenience store. She supposed they’re already done buying some food.

    Kirsten just grabbed two bottles of Coca-Cola in a can, two hotdog sandwiches, and two chips for them to eat while on the road. She immediately paid for the food and went outside the convenience store.

    Again, she waited for the walk signal to turn green for her to walk in the pedestrian lane. Even though there are only a few cars on the road and they’re not crossing the road, it’s still better to be safe than never.

    After a couple of minutes the walk signal turn green at agad naman siyang naglakad sa pedestrian lane. While she was walking nagulat na lang siya nang biglang may humarurot na kotse, she tried to run dahil sa takot siyang mabangga niyon pero huli na siya... nahagip na siya no’ng kotse.

    Bakit ganon? Nasa pedestrian lane naman siya at naka-go and walk signal it means naka-stop dapat ang mga kotse pero walang patawad etong kotseng bumangga sa kaniya.

    She’s now lying in the street. Nahihilo siya. She can feel blood rushing in her body. Tumigil naman panandalian ang kotseng nakabangga sa kaniya and saw someone looking at her.

    A guy is looking at her but she can’t see his face clearly dahil na rin siguro sa matinding hilong nararamdaman niya at sa dugong umaagos mula sa kaniyang ulo.

    “H-help me...” she said kahit na hirap na hirap na siyang magsalita. She can’t move but she tried to lift her arm towards the guy. Umaasa siyang hahawakan siya nito at tutulungan.

    “Anak, ano ba ’yang ginagawa mo? Pumasok ka nga dito!” She heard someone talked to the guy who’s looking at her.

    “Mom... there’s blood all over her body.” He replied. ‘Bakit ba usap sila ng usap? Why don’t they just help me?’ Kirsten thought.

    “H-help me...” she said again kaso gumuho ang mundo niya nang makita niyang pumasok na sa loob sa loob ng sasakyan ’yong lalaki at hindi man lang siya tinulungan nito.

    She can feel her eyes slowly closing but she heard someone shout her name.

    “Kirsten!!! Don’t close your eyes!!! Tim! Tumawag ka ng ambulansya! Kirs, don’t close your eyes!” He said at naramdaman pa niyang hinawakan siya nito sa kamay.

    “I’m already calling them! They’re not f*cking answering me!”

    “The f*ck! Mamamatay na si Kirsten wala pa ring sumasagot sa tawag mo? Kirsten, don’t close your eyes...”

    And then that’s the last thing she heard before closing her eyes.