Collision of Hearts

Chapter 15

Pagkatapos ng isang linggong sunod-sunod ang hearing, meetings, at legal briefs, tahimik lang si Damon sa buong biyahe papuntang helipad. Ang tingin niya sa harap, pero ramdam kong ibang level ng pagod ang binubuhat niya ngayon — hindi lang physical. Emotional. Strategic. Lahat.

"Where are we going?" tanong ko habang nakasandal ako sa leather seat ng SUV, suot pa rin ang heels mula sa boardroom presentation kanina.

His jaw twitched. "Villa. Isla natin. Friday night. I’m stealing you away."

Hindi ako agad sumagot. Gusto ko sanang kumontra — may hearing pa ako early next week, may kailangan akong balikan sa Manila — pero nang maramdaman ko ang kamay niyang humawak sa kamay ko, mahigpit pero tahimik, napalunok ako.

Dumiretso kami sa private hangar, walang drama. Wala ring salita. Nang umandar ang jet at sumabog ang langit sa likod namin ng mga ulap na kulay amber at indigo, doon ko lang napagtanto kung gaano na ako ka-tense nitong mga nakaraang araw.

Paglapag namin sa isla, gabi na.

Pero hindi ko inaasahan na pagdating namin, iba na ang atmosphere.

Tahimik ang buong property. Walang staff sa gilid. Walang guard sa mga paso ng daan. Pero ramdam mong may nangyayari.

Pagpasok namin sa villa, sinalubong kami ng security chief ni Damon — si Rafe — at may sinabing mahina sa tenga ni Damon. Tumango lang siya.

At doon ko siya unang tinanong.

"Anong meron?"

"Nothing you need to worry about," sagot niya. "We’re here to rest."

Pero hindi ako tanga. May tensyon sa balikat niya. At alam kong hindi lang ‘yon dahil sa stress ng negosyo o away namin dati kay Isabella. This was... final. Parang may inaayos siya na kailangang matapos habang wala kami sa mata ng publiko.

Lumapit ako sa kanya sa hallway. “Damon…”

He turned to me slowly, and for a moment, the man who looked at me wasn’t just my lover.

He was the man who built empires… and destroyed people.

“I’ll handle it tonight,” bulong niya. “Bukas, this island is just ours.”

At kahit hindi niya sinabi kung ano ‘yon… alam kong may isang bahagi ng buhay niya na tuluyan na niyang isasara.

DAMON'S POV

The wind was sharp that evening — lasing sa alat ng dagat at amoy ng ulan. Nasa dulo kami ng private pier ng isla, headlights from the transport SUV slicing through the early dusk.

Sa tabi ng docked speedboat, nakatayo si Isabella, naka-black coat over her silk dress, hair swept up sa maayos na bun, pero halatang halos hindi makahinga.

I stood several feet away, arms crossed, emotion sealed behind my face.

"You're really doing this," she whispered, her voice cracking.

"Yes." Maikling sagot. Walang emosyong tinatago — wala ring pinapakita.

"Banning me from the island?"

"Isang taon kang nagkunwaring tapat sa akin," sagot ko, mababa ang tono. "At buong panahong iyon, nagmamatyag ka para sa isang lalaking gustong mamatay ang babaeng mahal ko."

Napalunok siya. Her jaw clenched.

“I didn’t know—”

“Don’t insult me, Isabella.”

Tumigil ang hangin sa pagitan namin. She took one step forward, her heels clicking on the wood planks like a final cry for attention.

“Damon, I did love you. What we had—”

“Was a lie,” I cut her off. “Built on strategy. Survival. Sex.”

Her lips trembled. “It wasn’t all lies.”

I stared at her, long and hard. “You didn’t just spy on Skyra. You tried to break her. You knew Elian was after her. You planted bugs. You fed him intel about her location—”

“I was afraid!” she shouted, suddenly desperate. “You started to change because of her! I was losing everything!”

“You lost me the moment you touched anything that could harm her.”

Her shoulders fell. “And that’s it? Years of loyalty — gone? You won’t even look at me the same?”

I stepped forward, slow and deliberate. “You’re not being exiled because of what we used to be. You’re being exiled because of what you became.”

“I thought you’d at least care enough to forgive me,” she whispered, voice fraying. “To... look at me and remember the man who once said I was the only one who understood his darkness.”

“Then you should know exactly how dangerous I can be when betrayed.”

Tahimik. Matingkad ang tunog ng alon sa paanan ng pier.

Isabella’s eyes filled with tears. But this time, I didn’t feel anything.

No guilt.

No ache.

Just a hollow peace.

“Don’t come near my island again. Don’t contact anyone from my team. You no longer exist to us.”

“Damon…”

I turned my back to her.

No drama. No parting hug. No second look.

Because the truth is, some endings don't need explosions.

Some endings are just silence — and a locked door that will never open again.

Sa earpiece ko, dumaan ang boses ni Captain Arman. “Boat’s ready, Sir. Coordinates locked. We’ll drop her off sa secondary port. Her ID’s been wiped from the system.”

“Do it,” I answered calmly.

Sa likod ko, narinig ko ang pag-palo ng hakbang niya sa kahoy. Nag-aalangan. Lumalayo. Tuluyang nawawala.

I didn’t flinch.

Because Skyra was waiting.

And I had already burned every bridge that didn’t lead back to her.

Magaan ang simoy ng hangin. Maaliwalas ang langit. Tahimik ang paligid.

Pero sa loob ko, parang may bagyong pilit binabalik ang lahat ng sakit.

I stood at the far end of Damon’s glass-walled terrace, overlooking the cliffside trees, my arms crossed tight across my chest. The silence around me was deceptive. Beautiful. Peaceful. But beneath it — fury simmered.

Pinagmasdan ko ang screen ng tablet sa kamay ko.

A timestamped clearance form.

Passenger manifest.

And one name — Isabella Cruz Velasquez.

She left the island last night. Alive. Free.

No warning. No confrontation. Not even a conversation.

And Damon signed it.

I heard the door open behind me. Mabigat ang hakbang niya — tahimik pero sigurado. The man who had saved my life. The man who made me believe no one would hurt me again.

The same man who just released the woman who almost got me killed.

“Skyra.”

Hindi ako gumalaw.

He approached slowly, stopping just a foot behind me. “I was going to tell you.”

“Were you?” I asked, voice cold. “Before or after breakfast in bed?”

He exhaled through his nose. “You were tired last night. I didn’t want to—”

“Didn’t want to what?” Humarap ako sa kanya. “Upset me? Infuriate me? Remind me that the woman who betrayed me—who spied on me, who tried to turn you against me—was allowed to just... walk?”

“She’s gone. She’s out of our lives.”

“Because you said so. Without even telling me.”

His jaw clenched. “I made a call.”

“You made a call.” Tumaas ang boses ko. “Because this is your island? Your rules? Your war?”

I threw the tablet to the table nearby — it clattered like a slap to the face.

“Don’t you dare pretend this is just strategy, Damon. Don’t feed me lines about tactics or mercy.”

“I’m not being merciful.”

“Then what was that?” I pointed to the screen. “A final gift? Closure? Guilt?”

“Power,” sagot niya agad, matalim. “The power to end something... without letting it rot inside me.”

Napangisi ako. “So this is about you now?”

“No. It’s about not letting her dictate our lives for another second.” Tumitig siya sa akin. “She begged. She cried. And I didn’t feel a damn thing. That’s how I knew she no longer mattered.”

“I should’ve been the one to decide that.”

He stepped closer. “You don’t need to dirty your hands with people who’ve already lost.”

“Don’t patronize me.”

“I’m protecting you.”

“No,” bulong ko, “you’re controlling the narrative.”

Tahimik siyang napatingin sa gilid. And in that silence, doon ko naramdaman ang totoo — hindi lang galit ang bumabalot sa akin.

Nasaktan ako.

“You let her walk,” I said, softer this time. “After everything she did. And you didn’t even think I deserved to know.”

He closed his eyes briefly. “I thought I was doing the right thing.”

“Then don’t be surprised if I start questioning your version of right.”

Dumilim ang tingin niya. His eyes locked on mine — not with anger, but with something darker. Something more possessive.

“Do you really think I would ever choose her over you?” His voice dropped, thick with heat and control.

“I think,” I whispered, “you’re still learning what loyalty looks like when it’s not based on power.”

That hit something.

He didn’t speak. Neither did I.

Tahimik lang kami — two powerful people, facing off over silence and unsaid wounds.

Then finally, he spoke. Mababa. Direkta.

“She’s gone. And this — you and me — is the only thing that matters now.”

“I hope that’s true,” I said, turning away. “Because I’m not a woman who gets replaced. Or protected behind her back.”

I walked away without waiting for an answer, each step echoing against the marble.

But I knew he was watching me.

And I knew this wasn’t the end of the conversation.

It was just the beginning of the next war — the one between love and control.

The glass door slid shut behind me with a soft click.

Pero kahit nakapasok na ako sa kwarto, hindi pa rin ako makahinga nang maayos. Parang may nakapatong pa rin sa dibdib ko. Ang tanong na paulit-ulit na sumisigaw sa utak ko:

Bakit mo siya pinakawalan?

I sat on the edge of the massive bed, my fingers tangled in the hem of my silk blouse. The air-conditioning was cool against my skin, pero parang nanlalamig ako sa loob.

The door opened again. Mabigat ang mga hakbang niya. Deliberate. Hindi siya nagmamadali — pero bawat hakbang niya, ramdam ko.

Damon didn’t say anything at first.

He just stood there, watching me.

I refused to look at him.

“Skyra,” his voice was low, but steady. “I owe you an explanation.”

“You do,” sagot ko nang hindi siya tinitingnan.

May sandaling katahimikan. Then he moved closer.

And I hated that part of me still responded to his presence.

He sat on the chair across from me. Not beside me — across. As if he knew this wasn’t the moment for touch, but truth.

“I released her,” he said, “because I needed to.”

That word—needed—irked me.

“Bakit?” I whispered, finally meeting his gaze. “Bakit mo kailangang palayain ang taong halos ikamatay ko?”

“Because keeping her prisoner meant she still had power,” he said simply. “Over you. Over me.”

I narrowed my eyes. “So you think this is strength?”

“No,” he said. “I think it’s control.”

Tumayo siya, lumapit sa window, tumingin sa malayo — doon sa dagat na dati naming pinagmamasdan sa katahimikan ng gabi. Ngayon, parang pareho kaming strangers to the peace we once shared.

“I grew up thinking power meant having leverage. Holding someone’s throat without ever squeezing. But you…” he looked back at me, eyes burning, “you taught me something else.”

I blinked. “What?”

“That real power… is knowing when not to squeeze. When to let go. Without fear. Without guilt. Without needing revenge to justify your pain.”

Lumunok ako.

Bakit parang mas masakit pakinggan ang mga salitang ‘yon kaysa sa lahat ng ginawa ni Isabella?

“You think I’m afraid,” I said flatly.

“I think you’ve survived so much,” he answered, “that you’ve forgotten how to stop fighting.”

“Fighting is what kept me alive.”

“And now that you are alive… what’s keeping you human?”

Tumayo ako. “Don’t you dare psychoanalyze me, Damon.”

He didn’t back down. “Then don’t project your hurt onto every decision I make. I did what I did to protect what we have — not sabotage it.”

My lips trembled — barely.

He saw it. Of course he did.

“You don’t have to agree with me,” he added, quieter now. “But don’t ever think I chose her over you. I let her go… because you’re the only one worth holding onto.”

Napatigil ako.

Parang may tumama sa puso ko. Hindi dahil sa words lang niya — kundi sa conviction. Sa totoo sa boses niya. Sa paraan ng pagtitig niya na parang ako lang ang natitirang bagay sa mundo na mahalaga.

And in that moment, I realized something terrifying.

He didn’t just love me.

He believed in me more than I did.

“I’m not used to this,” I whispered.

“To what?”

“To someone letting go of a weapon… for me.”

He took a step forward. “That’s because most people wanted to own you. I just want to stand beside you.”

At doon na ako napaupo ulit.

Tahimik.

Vulnerable.

Pagod na rin pala akong maging galit.

“You really believe letting her walk away makes you stronger?” tanong ko, halos pabulong.

“I know it does,” he said. “Because for the first time in years… I don’t feel threatened. I feel in control — because I chose not to destroy.”

Tumingin ako sa kanya.

And there he was.

Not the warlord.

Not the strategist.

Just Damon.

The man who bared himself for me in silence, in decisions, in restraint.

And slowly… I nodded.

Because maybe he was right.

Maybe true power isn’t in crushing your enemies.

Maybe it’s in showing them they no longer matter.

Dahan-dahan. Tumapat siya sa’kin.

"Come here," bulong niya.

Hindi ako gumalaw.

So siya ang lumapit. Isang hakbang. Dalawa. Hanggang sa magkalapit na kami. Hanggang sa ang init ng katawan niya ay dumampi na sa dibdib ko.

His hand slid under my jaw, lifting my face to his. "You want control? Then take it," bulong niya. "Pero kung hindi mo kakayanin, Skyra... I’m taking over."

Hinila niya ako sa batok at hinalikan — Mainit. Madiin. Isinubsob niya ang dila niya sa loob ng bibig ko, kinain ang hininga ko.

Napaungol ako. Lumaban. Kinagat ko ang labi niya — pinakawalan ang lahat ng init sa dibdib ko. Hinawakan ko ang mukha niya, nakipagespadahan ang dila ko sa dila nya.

"Tangina—"

"Don't stop," bulong ko, hingal.

Pinahiga niya ako sa kama. Sumunod siya, but didn’t pin me down yet. Instead, pinasadahan niya ng tingin ang katawan ko. Hubo’t hubad na ako sa ilalim niya. Chest rising. Eyes burning.

Lumuhod siya sa gilid ng kama. Hinila niya ako pababa. Binuka ang mga hita ko.

At doon — unang lumapat ang dila niya sa hiwa ko.

"Ohhh f**k—" Napasabunot ako sa buhok niya.

"Stay still," bulong niya, habang pinapahid ng mainit niyang dila ang buong kaselanan ko. Hinagod niya ng paikot ang clit ko, tapos sinipsip — marahas, gutom, walang awa.

"s**t—Damon—don’t stop, don’t—f**k—"

Dalawang daliri ang pinasok niya habang dinidilaan ako. Swirling. Pumping. Pinipintig niya ang G-spot ko habang sinisipsip ang tinggil ko.

My thighs shook. My core clenched. Nilabasan ako. Buo. Malakas. Halos mawalan ako ng ulirat.

Pero hindi siya tumigil.

He lifted me.

Pinasampa niya ako sa mukha niya. Nakaluhod ako sa kama, nakaupo sa bibig niya, at sinibasib ulit niya ang kaselanan ko.

“Ride it,” utos niya, habang ang dila niya ay parang serpiyente sa loob ko. “Giling, Skyra. Gamitin mo ‘tong bibig ko hanggang labasan ka ulit.”

And I did. Giniling ko ang balakang ko sa mukha niya, habang sinasalsal ko ang u***g ko, habang sinisigaw ang pangalan niya.

“Damon—yes—God yes—please don’t stop—eat me—eat me—ahhhhh!”

Pumutok ako sa mukha niya. Ulit.

He lowered me back, humihingal ako, nanginginig ang mga binti ko.

But he wasn’t done.

Hinila niya ako, pumatong siya sa’kin, pinasok ang ulo ng ari niya — mainit, matigas, namumula — at binitin ako.

"Say it," bulong niya. "Sino'ng may-ari sa’yo?"

"Ikaw..." bulong ko, humahabol ng hininga. "Lahat ng parte ko... sa’yo lang..."

"Then let me own it."

He thrust in. Buo. Malalim. Sumagad agad.

After namin sa kama hinila ako ni Damon papunta veranda.

Mainit ang hangin kahit gabi. Humahaplos sa balat ang dampi ng dagat, habang ang buwan ay tila tahimik na saksi sa isang paglalapit na hindi na mapipigilan. Nakapatong ang mga palad ko sa dibdib niya habang nakasandal siya sa wall ng veranda, ang mga mata niya ay parang apoy—hindi dahil sa galit, kundi dahil sa pagnanasa at pagmamahal na ngayon ko lang naramdaman sa ganitong paraan.

Hinila ako ni Damon palapit, at wala nang salita. Isa lang ang sinambit niya habang unti-unting tinatanggal ang suot kong silk robe.

“You’re mine.”

Tinitigan niya ako mula ulo hanggang paa, walang kahirap-hirap na ibinaba ang robe ko sa sahig. Hubot-hubad akong nakatayo sa harap niya—wala ni isang hiya. Dahil sa mga mata niyang ‘yon, wala akong dapat ikahiya.

“Ilang ulit ko na bang naisip kung gaano kakagandang hubad, Skyra,” bulong niya, tinatapik ang aking balakang. “Pero bawat beses… parang mas lalo kitang gustong sambahin.”

Lumuhod siya sa harap ko. Hawak ang magkabilang hita, pinaghiwalay niya iyon at inalalayan akong sumandal sa railings ng veranda. Bumaba ang halik niya sa tiyan ko… pababa… hanggang maramdaman ko ang init ng hininga niya sa aking kaselanan.

“Damon…” mahina kong sambit habang nanlalambot ako sa pagkakaupo.

Dinilaan niya ang buong paligid ng kaselanan ko na para bang kinikilala niya ito sa bawat galaw ng dila. Dahan-dahan. Malalim. Paulit-ulit. At habang ginagawa niya ito, hinawakan niya ang isang s**o ko at nilamas, marahan ngunit puno ng pagnanasa. Walang pilit. Puro pagdama.

“Ang lambot mo… ang bango mo…” bulong niya habang ipinapasok ang daliri niya sa akin—una’y isa, pagkatapos ay dalawa. Napasinghap ako sa sarap, nanginginig ang tuhod ko sa sensasyong hindi ko mapigilan.

“Gusto kong marinig ang bawat ungol mo,” bulong niya habang patuloy ang pagdila at pagdaliri. “Gusto kong malaman kung gaano kita napapasaya.”

“Damon…” humahabol ang hininga ko. “Lalabasan na ako…”

At hindi siya tumigil. Sinipsip niya ang pinaka-sensitibong parte ng kaselanan ko, sinabayan pa ng banayad na paggalaw ng daliri niya sa loob ko. At nang marating ko ang sukdulan, hinawakan ko ang buhok niya, napapahalinghing, nanginginig. Ramdam ko kung paano niya sinalo ang bawat pag-agos, habang nakatingala siya sa akin na para bang iyon ang paborito niyang lasa sa buong mundo.

Pag-angat niya, basa pa ang labi niya pero mas matalim ang titig niya.

“My favorite taste,” bulong niya. “At hindi ako magsasawa.”

Lumuhod ako sa harap niya, this time ako naman ang gumanti. Malaki, matigas, at pulang-pula sa init ang ari niya. Dinilaan ko ito mula puno hanggang dulo. Sinubo ko ng buo habang nakatingala ako sa kanya. His hands gripped the railings behind him, pero hindi siya umungol—maliban sa mahigpit na paghinga at panginginig ng katawan niya.

“Skyra…” garalgal ang boses niya. “You’re going to make me—”

Pero hindi ako tumigil.

Sinupsop ko siya nang paulit-ulit, sabay laruin ng dila ang pinaka-sensitive na parte. Hanggang sa maramdaman kong nilabasan siya—mainit, mabigat, at dumaloy sa lalamunan ko. Nilunok ko lahat, hindi tumigil hangga’t hindi niya ako hinila pataas para mahalikan.

“Now,” he whispered. “Both of us.”

Dinala niya ako sa 69 position sa lounge chair. Pumatong ako sa kanya, pabaliktad ang katawan ko. Muling bumaba ang bibig niya sa kaselanan ko habang ako naman ay sinusubo ulit siya. Para kaming dalawang uhaw, sinasabayan ang bawat hininga at halinghing ng isa’t isa.

Nang pareho kaming sabik na sabik na, pinatuwad niya ako sa edge ng chaise lounge. Hinawakan niya ang baywang ko, sabay marahang pagpasok sa akin mula sa likod.

Napasinghap ako.

“Dahan-dahan…” ungol ko.

“Masarap ba?” bulong niya habang pinapanood ang bawat pagpasok niya sa kaselanan ko. “Tingnan mo… kung paanong pinapasok kita. Kung paanong tanggap na tanggap mo ako.”

Tumagal kami sa posisyon na iyon—malalim, mabagal, at puno ng damdamin. Hawak niya ang balakang ko, nilalamas ang pisngi ng puwet ko habang sinasabayan ng paghaplos ang likod ko. Wala nang ibang tunog kundi ang ulan sa bubong… at tunog ng dalawang taong sinasalubong ang isa’t isa ng buong-buo.

At nang bumalik ako sa ibabaw niya—riding position—hawak niya ang magkabilang s**o ko habang pinapasok ko siya ng buo.

“Subo mo,” bulong niya.

At isinubo ko ang u***g ko sa bibig niya habang patuloy akong gumagalaw sa ibabaw niya. Ramdam ko ang bawat pag-pintig, bawat pagbaon, bawat sensasyong unti-unting binabasag ang lakas ko.

“Damon… malapit na ako…”

“Sabayan mo ako, Skyra…”

At sa huling ulit, pinahiga niya ako. Missionary. Mabagal. Malalim. Pinagtagpo kami ng mga mata. At sa gitna ng ulan, lamig ng hangin, at init ng katawan…

Sabay kaming nilabasan.

Hawak niya ang mukha ko. Ako sa kanya. At para kaming dalawang mandirigmang hindi kailanman susuko sa isa’t isa.