Love and Deception

Chapter 1

CHAPTER 1

When I was in senior high school, naranasan ko ang sumali sa pageant sa school. Naalala ko pa na binilhan pa ako ni Mama ng gown noon kahit hindi naman kailangan. She was so happy back then because she knows that I never give myself time to enjoy or experience those kind of things.

Maraming nagsasabi saakin na pwede raw akong maging isang modelo. Namana ko ang matangos na ilong at foreign features ni Papa samantalan namana ko naman kay Mama ang morena niyang balat at straight at itim na itim na buhok.

Seven years old ako noong iwan kami ni Papa. Ang sabi babalikan daw kami pero taon na ang lumipas, ni anino niya ay hindi ko na nakita. After that my mother did her best to raise me well. Kahit hirap pinilit niya na makapasok ako sa isang private school at para makatulong ay nag-apply ako ng scholarship.

I can’t afford to have fun and slack of dahil alam ko ang hirap ni Mama para lang mabigay saakin ang mga bagay na dapat sana ang Papa ko ang magpupuno.

I remember winning that time. I did not expect it dahil baguhan ako, samantala ang mga kalaban ko naman ay suki na ng mga pageants. Mahina ang loob ko sa ganoon pero dahil sa mga taong sumuporta saakin nagawa kong suklian iyon.

I was wearing a skimpy black tube dress na above the knee. Inayusan ako ni Lucy, kinulot niya ang straight kong buhok at hinayaan itong nakalugay. Somehow I feel thankful that she did not put it in a ponytail because of my bare back that only strings serves as cover.

Ilang minuto pa lang pamula ng iwan ako ni Lucy sa isang mamahaling restaurant, I know I should not worry if I look like out of place since it was not the case. Yun nga lang kahit pa nakasuot ako ng mamahaling damit at alahas, people can easily tell that I do not belong in this crowd.

The restaurant is elegant. Nasa VIP section ako. The interior of the restaurant shimmers dahil halos yata puro gold ang naroroon. Kanina pa ako umiinom ng tubig habang pinagmamasdan ang paligid. Naiilang ako pero natutuwa rin dahil ito ang unang beses kong makapunta sa ganitong lugar.

Hanggang ngayon hindi pa din ako makapaniwala na pumayag ako sa kabaliwan ng kaibbigan ko. Pwede naman akong tumanggi pero kailangan ko talaga ng pera. Its my reality kahit pa nakakahiya man aminin.

Mahinang samyo ng musika ang nagpapakalma sa pagkakaba ko. Habang lumilipas ang segundo na wala pa ang lalaking tinutukoy ni Lucy ay mas lalo lumala ang anxiety at kaba ko.

Gusto kong isipin na baka naman hindi masama ang ugali ng lalaki pero gusto ko rin malaman kung anong klaseng tao ito at umabot sa ganito ang kaibigan ko.

Ito yata ang unang beses.

Dahil naubos ko ang isang basong tubig na hiningi ko sa waiter, nababanyo naman ako.

Habang papunta sa banyo ay nirerehearse ko na ang mga posible kong sabihin mamaya. Kailangan ko lang naman makipag-usap ng casual at ayoko man gawin ay ang I-seduce ang lalaki. Ewan ko ba sa kaibigan ko at masyado yatang bilib sa kakayahan ko.

“I heard that Raj Sevilla will be here, may ka-date raw?” a girl said. Nasa cubicle ako kaya hindi ko sila nakikita.

“Really? Who do you think will be his date? Siguro si Stephanie Alvarez, pinagyayabang non na magkikita daw sila. Ang yabang talaga.”

“Hindi ko nga alam. Pero duda ako na si Step ‘yon because last time I check she’s with her friends and they are partying. Nagpost siya sa social media.”

“hmm now I getting curious who’s the lucky girl knowing that Raj is so nakakatakot.”

“Ang gwapo naman at alam mo na, magaling daw.”

Lumabas ang dalawa habang nagtatawanan habang ako naman ay kinikilabutan sa pinaguusapan nila. Ang creepy lang na mapag-usapan sa ganoong paraan.

Naghugas ako ng kamay ay nagretouch ng make-up bago tumungo sa table ko.

Nagulat ako dahil may naka-upo na doon na lalaki. Kumalabog ang puso ko ng mapagtanto na ito na yata iyong date ko kuno. His back face me kaya wala akong ideya sa kung anong itsura niya. But even though I’m only looking at his back, tila yata kinilibutan ako sa aura niya. Parang hindi siya basta basta.

Still confuse and reluctant I confidently walk in the table. Parang role play lang naman ito kaya bakit ako mahihiya? Besides this persona that I’m playing is not the real me.

“Hi, sorry but I have to use the bathroom to freshen up.”

My smile banish when I saw the man, my suppose to be date. Di gaya ko na parang nakakita ng multo, siya naman ay kalmado lang na nakatitig saakin. The intensity of his gaze make me feel weak at kung hindi lang sana ako nakaupo ay baka natumba na ako sa panlalambot.

I’m out of words. Bigla gusto kong tumakbo palayo at magtago. Baka nananaginip lang ako o naghahalucinate. Or maybe I fell asleep at binabangungot. I tried pinching my arm but to no avail, I’m not dreaming this is real.

“If you think that this is a dream, I’m sorry to disappoint you but I’m real,”

His thick English accent made me shiver. Nanuyo ang lalamunan ko dahilan para kunin ko ang baso na nasa harap ko only to find out that it was a glass of champagne instead of water. Naubo ako dahil sa ginawa, stupid me for showing my vulnerability in front of this man.

Wala man lang siyang karea-reaksyon. He’s just simply staring at me like how a predator stares at their prey.

“How are you? It’s been years since the last time we saw each other,” he said flatly.

Hindi ko mapigilan ang sarili sa pagtiim ng bagang. Naiinis ako, gusto kong umalis pero namumutawi saakin ang pangako ko sa kaibigan ko. Ayoko siyang biguin at mas lalong ayokong ipakita sa kanya na siya ang panalo. Kaya naman I compose myself and smile as if nothing happens.

Kung kaya niya na magpanggap edi kaya ko rin.

“Always been fine, Mr. Sevilla.”

I suddenly want to vomit after what I said, this is not me pero parang unti unti ko na ring napapapaniwala ang sarili ko.

Pinanatili ko ang pag-ngiti kahit sa totoo naman ay hindi iyon ang nararamdaman ko. Bakit sa dinami-rami ng lalaking pwedeng I-date ng kaibigan ko ay si Rai Benjamin Sevilla pa.

Tinawag niya ang waiter, ni hindi man lang ako pinansin. When it was my turn to order ay halos lumuwa ang mata ko sa presyo ng pagkain. Simpleng stake lang pero libo ang halaga! Ano iyon may palamuting ginto? Yung gutom ko parang biglang umurong.

“How about you po mam?” magalang na tanong ng waiter.

“Just give her what I ordered,” mabilis na sagot ni Rai. Nakakahiya pero hindi na ako lumaban. Baka ipahiya ko pa lalo ang sarili kapag nakipagmatigasan ako sa kanya.

I refuse to look at him habang naghihintay ng pagkain but it was not the case for him. I can feel his intense gaze at me. Para bang hinihintay niya na magkamali ako.

“I suppose you are now working in a restaurant just like your dream.”

Umigting ang hawak ko sa bag dahil sa sinabi niya. How can be act so normal? Ang kapal lang talaga ng mukha!

“My job is none of your business Mr. Sevilla,” I said.

“Then why did you meet with me? This is a date if I’m not mistaken so basically one of the things that we should do is to get to know each other,” he said as a matter of fact.

“Pero pwede ko din naman piliin kung ano at ang hindi ko gustong sabihin sayo.”

Nawawalan na ako ng idadahilan I just wished na bumilis ang oras para makaalis na ako dito. Papakiusapan ko na lang si Lucy. Alam kong maiintindihan niya naman ako.

Akala ko sasagot pa siya kaya laking gulat ko na tumigil siya sa pagsasalita. Para bang pinigilan niya talaga ang sarili sa gustong sabihin.

Mapanuya niya akong tinignan at parang hinuhusgahan ang pagkatao ko sa utak niya. Mas lalong sumibol ang galit sa puso lalo pa na naalala ko ang mga naranasan ko dahil sa kanila. BIgla nawala ang pag-aalinlangan kong umatras. The hatred that I felt ignited at nagkaroon ako ng determinasyon gumanti sa mga masasamang nangyari sa buhay namin ng mama ko.

It is all because of this man that my life became miserable.

If only I did not let myself walk through his trap, hindi sana ako maiiwan ni Mama na mag-isa.