Stay With Me (Book II)

Chapter 1

Kakalapag lang ng eroplanong kinalululanan namin ni Henrico kasama ang yaya ng anak namin. Ayoko muna sanang bumalik pero kailangan daw sabi ni Henrico. Nagmatigas ako na maiiwan na lang kami kaso hindi siya pumayag. May mga business daw siyang aasikasuhin at magtatagal daw sila doon. I have no choice kahit ayoko. His decision is final at hindi na daw iyon mababago pa. Siya na naman dapat ang masunod. He changed a lot. Hindi ko na nga siya kilala kadalasan.

He's being too sweet then after an hour bigla nalang itong magsusungit o kaya naman ay galit na galit and I don't even know why. I'm always clueless.

Our marriage is diffinitely not the type of marriage we planned. Pinag usapan namin noon that we'll work everything out and we will be happy. Pero---sa nakikita ko, hindi na ata. Panay na lang kasi ang pagtatalo namin.

"Saan tayo didiretso?" Tanong ko habang naglalakad kami palabas ng eroplano.

"Sa bahay muna saka tayo pupunta kina mom kinabukasan para bumisita. Alam kong pagod ka at kailangan mo munang magpahinga. Lalo na si Ella," saad nito at tumingin sa anak naming hawak hawak ng kanyang yaya. He loves Ella so much, ni ayaw nga niyang masaktan ito o umiyak man lang kahit saglit. Akala mo nga nang maipanganak ko siya---he'll be back pero parang mas naging toyuin siya mas lalo.

Ella is his weakness.

"Okay," I agreed. He's right after all. Kailangan ko ding makapagpahinga dahil pupuntahan ko si Marriane mamayang gabi. "And by the way, pupuntahan ko si Marriane later. I'll visit her." pagpapaalam ko na ikinakunot nito ng kanyang noo at tumigil sa paglalakad.

"That soon?" He asked na tinanguan ko. "Saka mo na lang siya bisitahin. We have many things to do that doesn't include visiting her right now. Schedule that next week."

Tinalikuran na niya ako at naglakad na paalis. Naiwan akong nakatulala sa nakatalikod nitong bulto. What the?

Hinabol ko siya at hinawakan ang kanyang braso. Hindi niya pwedeng gawin ito sa akin. Marriane is family, kaya hindi niya ako pwedeng pigilan.

"Next week? Are you kidding me? We already talked about this, Henrico. At pumayag ka bago tayo umalis ng Europe. And now, bakit biglang bawi ka? That's not fair Henrico." Protesta ko. "Tumupad ka sa oinag usaoan natin. Honor your words." Pigil pigil ang galit kong sabi dito. Hindi siya tumutupad sa napag usapan namin.

Pumayag ako na umuwi para na din kina nanay at Marriane tapos ganito gagawin niya. That's really unfair. He's being a jerk again. Ipagdadamot na naman niya ako. And when nezt week comes---magbabago na naman isio niya. Just like now.

"Kung sinabi ko, sinabi ko, Lailanie. Do you want me to make a scene here?" he said with furious tone.

Napatingin ako sa paligid at napahinga nang malalim. Kapag sinabi pa man din niya ay gagawin niya talaga. Maraming nagbago sa magagandang ugali nito. At isa na doon ang pagkokontrol niya sa mga taong nakapaligid sa kanya.

As much as I wanted to protest. Hindi ko na lang ginawa dahil baka gumawa nga siya ng eksena at nakakahiya iyon.

He can't do this to me. Ang usapan ay usapan. Matino siyang kausap that time tapos biglang ayaw niya? He's being unfair. Pumayag ako sa gisto niya and now---ganito. Tang'na, hindi ako papayag na pati si Marriane ay ipagkait niya sa akin.

Kung gagalitin ko siya---mas lalong hindi siya papayag. Napahinga muna ako nang malalim bago ito sinabayan sa paglalakad.

"Hindi mo ba namiss si Marriane?" Kapagkuwan ay tanong ko. Gusto ko siyang konsensiyahin. Baka kahit papaano ay gumana iyon. Marriane is like his sister long time ago.

"No," walang emosyong sagot niya.

Nagulat ako sa isinagot niya. He did change a lot. Hindi na talaga siya ang kilala kong Henrico noon. He loves and treasure Marriane too pero bakit ganito?

After two years of marriage, nakita ko lahat ng pagbabago niya. And he's not like that back there.

"I'll go and you can't stop me," seryoso ding sambit ko at hindi nagpatalo dito. I miss her at gusto ko siyangmakita at mayakap kahit saglit lang. Kung hindi siya makokonsensiya---kailangan kong ipilit ang gusto ko.

Hindi niya ako pwedeng ikulong na lang lagi. Two years akong bahay lang. Lalabas man ako ay kailangang kasama ko siya. At nasasakal na ako sa trato at ginagawa niya.

"Don't make me mad at you, Lailanie. Don't." Hindi ako natinag sa salita niya. Kahit pa halata na sa boses nito ang tinitimping galit.

"Then get mad, Henrico. Hindi ako takot. You know that. Kung dati, iniintindi ko ginagawa mo---now? Hindinko alam kung susundin pa ba kita. I don't even know you now. So, don't you dare stop me, Henrico. I swear." May diing saad ko. I swear of he'll be like this. I don't know what I can do.

Sumulyap ito panandalian sa akin at makikita mong galit na talaga siya. Sinalubong ko ang kanyang mga mata. "Huwag mo akong susubukan, Henrico. You know me," babala ko. "Alam mo ang kaya kong gawin. I've been your puppet for two years and that's enough. Ginawa ko ang lahat maisalba lang ang relasyon natin. But your too busy judging me. Ayaw mong magtiwala sa akin at mas ginugusto mong magduda sa akin. You're unreasonable, Henrico."

Tila natauhan ito at biglang naging malumanay ang kanyang mga mata.

"I'm sorry, okay, you can go to Marriane, but you only have three hours. Kailangang makauwi ka din agad and you can't bring Yssabella with you." he said.

Aalma pa sana ako kaso tinalikuran na niya ako at naglakad ng muli. Pumayag nga pero inorasan naman. It feels like nna ginagawa na niya akong prisoner niya. He decide for us. Napabuntong hininga nalang ako at hinayaan na muna siya. Dahil sa totoo lang---wala naman akong balak na sundin siya this time. Sumosobra na siya sa pananakal sa akin. Gusto kong marealize niya ang ginagawa niya.

Pagkapasok namin sa sasakyan ay hindi ko din siya tinigilan. Hindi kasi ako mapakali. Three hours? Samantalang hindi kami nagkita ng ilang taon. Damn! He's inconsiderate.

"Matutulog ako doon and Yssabella is with me. Bakit? Kaya mo siyang ibreastfeed?" Nakataas ang kilay kong tanong dito.

"No more arguments, mahal. Kaya nga tatlong oras lang ang binibigay ko sa'yo. At hindi sasama si Yssa sa'yo, naiintindihan mo? Maliwanag naman siguro ang sinasabi ko?" Mahinahong saad niya na inilingan ko lang. Bakit ba niya ginagawa ito sa akin?

"Kasama siya, sa ayaw at sa gusto mo. Bakit ba kinokontrol mo ang desisyon ko?" Hinarap. Ko ito at pinakatitigan.

"Kasi asawa kita," he said flatly. Tama nga naman, asawa nga naman niya ako. Napabiga ako ng hangin at umiling muli.

"We only married on paper, Henrico. You know that and bear that in your mind. If you want to lose me? Then continue what you're doing. Malay mo---wala na kami sa tabi mo in time." Pabulong na babala ko. Ayokong marinig ng yaya ni Bella ang pinag uusapan namin. Ayokong gawin ito sa kanya but he's annoying. Nakakapagod.

Nakita ko ang biglang pagtalim ng tingin nito sa akin at biglang pagbilis ng takbo ng sinasakyan naming kotse. Damn! He's like this again! Tang'na nakakapagod na talaga. Hindi man lang siya nag iisip na may kasama siya. At mas hindi niya iniisip na kasama niya ang anak niya. Damn him!

"Go on, Henrico, drive faster as you can. Huwag mong isipin si Bella. Make it fast! Paliparin mo pa!" Galit na sigaw ko dito. Napatingin ako sa aming likuran at nakita ko ang takot sa mukha ni Yana habang mahigpit niyong yakap yakap si Bella. Napabuntong hininga ako dahil kaligtasan na ng ibang tao ang nakasalalay dito. Kaya kong magmatigas kapag kaming dalawa but now? I need them to be safe.

"Okay, you win!" Madiing saad ko. "Umayos ka na ng pagmamaneho mo. Stop acting like a child because you’re a grown up man, Henrico. Baka nakakalimutan mong kasama natin si Bella."

Narinig ko ang malakas nitong pagbuntong hininga bago tuluyang bumalik sa dati amg pagmamaneho nito. Thank God at nakinig siya. Pinilit ko na lang na hindi ito imikin dahil baka mas mag away pa kami. Magtutuos nalang kami pagkauwi ng bahay. He's being a bastard always. Kung dati hindi ko siya pinapatulan---ngayon napapagod na akong intindihin siya. Hindi niya naman pwedeng gawin ito sa akin lagi.

I've been so obedient to him for this past years kahit na paiba iba ang ugali niya. First three months of our marfiage is okay and we planned to stay happy until it last. Pero nagbago lahat pagdating ng ikaapat na buwan namin.

I sighed and let him drive us home.

Pagdating namin sa bahay ay agad itong umakyat sa taas na sinundan ko naman. Pavpasok ko sa loob ng kuwarto, nakita ko itong nakaupo sa may sofa at magsisindi sana ng sigarilyo.

Napataas ang aking kilay. When did he start smoking? Mabilis akong lumapit dito at kinuha mula sa kanyang bibig ang may sindi ng sigarilyo.

"Kailan ka pa naninigarilyo?" I asked and threw it on the floor bago ko tinapak tapakan.

"What is it to you?" Walang emosyong tanong niya at naglabas muli ng isa. Nananadya ba siya? Tang'na hindinl ko sinakripisyo ang buhay ko para magkaganito siya. Tang'na niya talaga.

"Ititigil mo iyan o hindi!?!" Sigaw ko.

"Why would I?" he said and started puffing the cigarette.

Napahinga ako nang malalim para kontrolin ang sarili ko. Kadarating lang namin at ayokong mawala ang gana kong harapin ang kanyang mga magulang.

"I'll tell this to mom and dad." Yan na lang ang tangi kong nasabi bago tumalikod.

Nagulat ako nang bigla na lang niya akong yakapin mula sa aking likuran and started kissng my shoulder. Nanindig lahat ng balahibo ko. Tumaas ang mga kamay nito paakyat sa aking hinaharap. And when he gently caresses it. Napapikit ako, hindi dahil nag iinit ako kung hindi pinipilit kong kalmahin ang aking sarili.

Habang pinaglalaruan nito ang kaliwa kong dibdib ay bumaba ang kamay nito sa pagitan ng aking hita. He's about to enter his finger on my underwear nang patigilin ko siya.

"You’re crossing the line, Henrico." I said trying to suppress what I feel.

Hindi ito nagsalita bagkus ay pinagpatuloy nito ang ginawa habang ang halik nito ay naglalakbay sa aking leeg papunta sa aking tenga. And his finger is on my p***y now. Trying to make me moan. But I can't. Nagkakasala ako.

Naramdaman nito ang pag ipit ko sa kanyang kamay. Padarag niya akong iniharap sa kanya at iginiya papunta sa kama bago niya ako tinulak. Napaupo ako sa kama at tumingin dito nang masama.

"How dare you hurt me."

"Tsk! I didn't hurt you. I'm just teaching you a lesson. From now on, since andito na tayo sa Pilipinas, hindi ka lalabas without me. Pupunta ka kay Marriane mamaya? Then we'll go there together. No buts." He said and left the room.

Naiwan akong nakatulala sa kama. What is going on here. Siya ang may kagustuhang umuwi kami dito sa Pilipinas and yet siya pa ang may ganang ikulong ako at sakalin. Nanggagalaiti kong hinagis ang unan sa nakatalikod na Henrico.

"Damn you!" Singhal ko sa kanya. He's been acting strange. May oras na napakabait at lambing niya pero bigla na lang itong magiging moody. Just like now.

Ayoko siyang patulan, but I have my limitations. Kahit anong pigil ko ay nanggigigil din talaga ako. Namimiss ko na ang anak ko and I wanted to see him kapag sumama si Henrico---he'll see Yanyan at ayokong mangyari iyon. Hindi pa ako handang aminin ang lahat sa kanya. Lalo na't andito si Bella.

Walang nakakaalam ng pagbabalik ko. Only Marriane knows it. Sinabihan ko siyang hiramin saglit si Yanyan para mayakap ko siya. It's been what? Two years and three months akong nawala sa piling nila. Tapos---gaganituhin ako ni Henrico.

Akala ko magiging masaya na lang ang pagsasama namin but it ended wrong. Ang lambing nito ay biglang nawala at napapalitan ng singhal, inis at kadalasang pang aaway niya sa akin.

At ang masaklap pa ay lagi niyang binabanggit si Isa. He's being paranoid. Walang ginawa si Isa. Ni hindi ito lumapit, nagpakita o nagparamdam sa akin. He keeps his promise kaya wala sa lugar si Henrico.

I hate it when he cursed at Isa, samantalang dapat ay nagpapasalamat ito sa kanya. I've been faithful to him since then. Wala akong tinignan na lalake maliban sa kanya and yet, nagagawa niya akong sakalin?

"Siguro panahon na para bigyan din siya ng leksiyon. He's being an asshole and I can't take that anymore. Damn him!" I murmured and continue unpacking our things.

Sobrang miss ko na ang mga naiwanan ko dito tapos ganito siya? He's being unreasonable. Hindi siya nagtitiwala sa akin. Gusto ko siyang maintindihan pero halatang ayaw nitong makinig. Whenever I'm explaining---he always cut me off. Kaya kahit gusto ko siyang paliwanagan at intindihin---nahihirapan din ako dahil side niya lang ang gusto niyang marinig.

Hindi ko na alam ang gagawin ko. I wanted to understand him, but I just can't. Ang hirap, lalo na ngayon.

Nahahapo akong napaupo sa sahig ng kama at hinayaang bumagsak sa sahig ang mga damit na hawak ko. Napapagod din ako sa kakaintindi. Okay na noon ang lahat pero bakit bigla na lang.

Do I deserve to be in this kind of relationship? Naging loyal naman ako and I didn't lie to him even a single piece. Pero bakit ganito na lang ang nangyayari?

Napapikit na lang ako at tahimik na umiyak. I want to lessen the pain in my heart. Sakit na dukot ng sitwasyon ko.