Tamarra's POV
Napangiti ako ng malungkot. Dahil hindi naman ako ang gusto niyang pakasalan. Nang sulyapan ko si Dastan ay nakangiwi lang siya sa sinabi nila Mama. Nawalan na ako ng gana mag sayaw kaya, umalis nalang ako.
"Tamarra, where are you going?" tanong ni Dastan saka ako sinundan.
Hindi ko siya pinansin at tuloy tuloy lang ako sa paglalakad. Naiinis kase ko dahil hindi ko talaga kayang sa ibang babae mapunta si Dastan. Buong buhay ko sa kanya lang umikot ang buhay ko.
Pinanghahawakan ko iyong pangako niya sa akin sa labing limang taon. Na sa pag aakala ko ay totoo iyon. Inilagay ko siya sa pedestal
Na sa pag aakala ko hindi niya makakalimutan ang bagay na ipinangako niya sa akin.
Hindi ko alam na kung natatandaan niya pa ang bagay na iyon. Pero sa isip ko malinaw na malinaw na
