Misadventures Of Cassandra Torres

Chapter 04

While he's driving, nagsimula akong magkuwento sa kaniya.

"Hindi lang naman ito ang unang beses na nahuli ko siya sa akto. Dati kasi, nahuhuli ko lang sa chat or text kapag nababasa ko. O kaya kapag may nagsasabi sakin na ibang tao. 'Yung unang beses na nahuli ko siya, pinalampas ko. 'Yung ngayon, 'yung kanina, hindi, e. Kasi best friend ko 'yung sini-s*x niya."

That's true. It wasn't the first time. Mostly, blockmate niya. Masakit man ay pinapalampas ko dahil mahal ko siya at ayokong mawala siya sa akin.

I saw him shook his head. "Alam mo dapat noon mo pa iniwan, e. Niloloko ka dahil 'di mo maibigay 'yung hinihingi niya sa 'yo? That's not love. That's lust. Kung ako nagloko dahil walang time sa akin ang girlfriend ko, ang ex mo, nagloloko dahil sa makamundo niyang pagnanasa. Noon pa lang dapat, 'di mo na binalikan, e. Dapat iniwan mo na. Very easy, timmy."

Napatawa ako nang malakas sa sinabi niya. Hindi ko alam pero sobrang natawa ako sa naging tono ng boses niya noong sinabi niya ang mga salitang very easy, timmy. Hindi ko napigilan ang pagtawa nang malakas, at kitang-kita ko naman sa mga mukha niyang nagtataka na siya.

"Ano bang nakakatawa, ha?"

"Wala lang. Nakakatawa kasi 'yung way ng pagkakasabi mo ng very easy timmy."

Muli akong natawa nang sabihin ko 'yon. Alam ko na ngayon ay nahawa na siya sa pagtawa ko. Alam kong mukha akong taga-kanto dahil sa lakas ng pagtawa ko, but I don't care. Pakiramdam ko, simula noong lumayas ako, ay ngayon lang ako natawa nang ganito.

"Actually, it's not that easy, timmy," I started as I calmed down from laughing out loud. "Three years akong nagtatago sa magulang ko dahil sa relasyon namin. Three years kong niloloko ang mga magulang ko para sa kanya. Nito lang naman nalaman, e. Three months ago nahuli ako ng Kuya ko at sinumbong ako kay Papa. Ayun, sabi iwan ko daw kaso hindi ko magawa. Pinalayas ako.

"Si Kuya ang tumutulong sa akin ngayon. Siya nagbibigay ng allowance ko habang nagpa-parttime job ako sa isang fastfood chain para may pangbayad ako sa renta ng apartment ko, which is, apartment ni Paul. 'Di ko na kayang iwan si Paul kasi mahal ko."

I smiled before heaving a deep sigh.

"Masyado na akong maraming naisakripisyo para sumuko lang. Pero 'yung ngayon, siguro tama ka. Ngayon lang ako nagkaroon ng kausap tungkol dito. Parang ngayon lang naipamukha sa akin lahat ng pagkakamali ko. Salamat, ha? Kung 'di dahil sa 'yo, 'di ako mauuntog. Hayaan mo, sa susunod, babawi ako sa 'yo."

I hope we can still meet again soon. I hope he can still remember the first day we met, when he helped me. If not, I will pretend that this is the first day that we met. Basta ang gusto ko na lang ngayon ay ang makita siya at makasama siya ulit, tulad nito.

Again, I heaved a deep sigh when I saw the red gate of my home. Is this really the end?

"D'yan na lang sa kulay pulang gate."

He stopped the car in front of it. Lalabas na sana ako when he stopped me by grabbing my shoulder. Bigla akong kinabahan.

"Let me—"

I shook my head and smiled at him. "Ako na lang. 'Wag ka nang bumaba. Marami ka nang naitulong sa akin, sapat na 'yon." And then I winked at him.

What the actual f**k did I just do?!

Nagmadali akong bumaba ng sasakyan niya at hindi pinahalatang nahiya ako sa ginawa kong iyon. Nagbuntonghininga ako nang tuluyan na akong makalabas ng sasakyan, bago binuksan ang compartment para kuhanin ang luggage ko.

Hindi na sana ako magpapaalam sa kaniya dahil sa hiyang naramdaman ko, pero, it's just so rude to leave someone behind after helping you with everything, right?

So, hinila ko ang maleta ko papunta sa harap niya, at kinatok ang bintana ng driver's seat. He opened it quickly.

"Thank you, Timmy. Sana tanggapin pa nila ako, 'no?"

I saw him laughed as I called him timmy.

"You're welcome. Basta huwag mo nang sasayangin ang pagkakataong ibibigay nila sa 'yo, ha? 'Wag mo na rin sanang balikan 'yung gago mong ex. You deserved better."

I laughed. "Oh, sige na. Umalis ka na, ako nang bahala dito. Ingat sa daan, Timmy. Hope to see you soon!"

Kinawayan ko na siya habang naglalakad papunta sa pinakaharap ng gate namin. When I saw him clsed the window, I nervously looked at the red gate, with a white doorbell on the side. I saw him drove away, I rubbed my both hands with each other as I pressed the doorbell with my eyes closed.

Few seconds later, I saw her.

The most beautiful woman in my life.

"Ma..."

She just stared at me.

"Ma, I'm so sorry for leaving. I'm so sorry for choosing the wrong person. I'm so sorry."

I saw my mom cried in front of me before slapping me hard, which I highly deserved. I gladly took it without hesitation. I left her without any word because she was in her business trip. She didn't know anything and I know she was shock to know that her only daughter left home just because of her stupid ass boyfriend.

And then, I cried even more when she pulled me into a hug, which I doubt that I deserved. I never deserved anything good from them. All I do was to disappoint them, so I don't really deserve it. I deserved nothing.

"Sabi ko naman sa 'yo umuwi ka na, e." she whispered.

"Ma, I'm so sorry."

"Let's talk inside, okay? We'll call your dad."

Tumango ako at pumasok na sa loob ng bahay na ang tagal kong iniwan.

As I looked outside the gate, I saw him drove away. I know that he's been watching me from afar, and that action was genuinely pure. Timmy, the person I knew nothing about his name, has helped me wake up from this stupidity.

Timmy, the person who wipe a stranger's tears away, just helped me not to mess my wrecked life.

Timmy, the person who covered me with his umbrella, watched me not to make any mistakes again, and let me come back to my own, real, life.

Timmy...the person I knew I will cherish the most when I get to know more anything about him.

I guess, it's just fine not to see him anymore.

I guess, it's just fine not to be friends with him.