Sea of Hope

Entiny Emerald's P.O.V. Lights blinding my eyes, but I keep closing them as I smiled at the beat. Gosh, this is the life I really enjoy so much. Someone touched my waist kaya naman napabaling ako rito. I smirked when I saw who is it. My crush from college which is a famous basketball player that will captivate your attention as he dribbles and shoots the ball. "You're looking pretty there," he whispered. Naramdaman ko ang paghaplos ng kanyang kamay sa aking bewang. He is enjoying it, huh. Humarap ako sa kanya at ngumiti. Hinaplos ko ang kanyang mukha. "You look so fine," I said and winked at him. Napatawa siya ng mahina sa aking sinabi at ginawa. "Do you have company?" he asked. Pumiling ako dahil wala naman talaga. Ako lang ang mag isang pumunta rito. Busy ang mga kaibigan ko at wala naman silang hilig na pumunta sa mga ganito. Tanging si Ingrid lang ang papayag kung sasabihin kong mag bar kami. But unfortunately, she is not here in the Philippines, she is not here in Pampanga. She's still busy pursuing what she wants in France. Hinawakan niya ako sa kamay at dinala na sa may mga stool. "What do you want?" Tumingin na ako sa bar tender at ako na ang nag order mismo. "Pina colada please," I said. Habang hinihintay ang inumin ay napagpasyahan naming mag usap dalawa. "Do you know me? I mean, we're at the same university in the past," I blurted out. Mapupungay ang mga mata niyang tumango sa akin. "Of course. I even saw you watching the basketball league," he answered and after that, he drinks the alcohol from his glass. Ibinigay na sa akin ng waiter ang pina colada at agad ko iyong inisang lagok. "Woah, chill," he said and laugh at me. Nagkibit balikat ako at tumawa na lang din. We're about to talk more when someone approached him. "Hey, man. Rykier is already here," the tall guy said at him. Umalis na at ito at ang kasama ko naman ay bumaling na sa akin. "Oh, I guess you are busy. You can go," I said. Pumiling siya. "You can go with me. Samahan mo kami para hindi ka mag isa rito," pag anyaya niya. Mabilis kong piniling ang ulo ko. "No. I can manage." Nagpaalam na siya at tumayo na. Pinanood ko siyang pumunta sa kanilang pwesto. Marami rami sila. May mga lalaki at babae. Napangisi ako at napapiling na lamang. "Isa pa," nakangiti kong baling sa bar tender. If you are wondering kung bakit hindi ko sinasabi ang kanyang pangalan, dahil hindi ko ito matandahan. That's funny right. I know his face and I know that he is famous. Noong college naman ay alam ko naman ang kanyang pangalan pero ngayon ay hindi na. Nakangisi akong tumitig sa bibig ng basong hawak ko.  Nagpatuloy ako sa pag inom doon. If you are curious why do I like to drink so much today, well, I received news earlier in the morning. I don't know if I should be happy or nah. Hindi ko alam kung papalakpak ba ako at tatalon sa saya o maghahandusay sa sahig dahil sa nalulungkot ako. Bumununtong hininga ako at nag hingi pa nang isang baso ng alak sa bar tender. Hindi naman ako madaling malasing kaya naman kaya ko pang magmaneho pa uwi. As the alcohol burned my throat, I feel like I am burning with a stare. Napabaling ako sa kung saan at tinignan ang pinagmulan ng tingin na nagliliyab sa akin. I gasp when I saw him. Damn, I don't know him. I don't know his name and he is not familiar to me. But with his glorious eyes that sent shivers down my spine parang gustong gusto ko siyang makilala. I wish I have the guts to stand up here and walk towards him.  Tinignan ko ang mga kasama niya at napakagat ako sa labi ng makitang katabi niya ang kausap kong basketball player kanina. Parang nagsisi yata ako na hindi ako sumama rito nang inaya niya akong sumali sa kanila. Napanguso ako nang makitang lumapit sa kanya ang babaeng sexy at maputi.  The waiter gave me a drink again. I am slowly sipping it while I am watching him. Hindi ko alam at bakit para bang ayaw umalis ng paningin ko sa kanya. I just want to stare at him all night.  Sumingit sa tabi nila ang babae at malandi itong ngumiti sa lalaking tinititigan ko. Napaiwas ako ng tingin at napalunok nang makitang bumaling ito sa akin. Nabantay niya ako! Sa hiya ko ay napabayad na ako ng mga ininom ko at tumayo na. Uuwi na nga lang ako. May wine naman ako sa condo at doon ko na itutuloy ang pag inom ko. Tumayo na ako at naglakad na palabas. And damn, madadaanan ko pa ang pwesto nila. Sana lang ay hindi ako mapansin ng kausap ko kanina. Gusto ko na lang tahimik na makalabas sa bar na ito. Napapikit ako ng mariin ng tawagin ako nito. "Hey. Are you going home?"  Sabi ko na nga ba at mapapansin niya ako. Imbis na siya ang salubungin ko ng tingin ay sa iba ako nakipagtitigan. He is serious and has a dark face. He looks so cold and has no emotion at all. Pero kahit na ganoon ay nangingibabaw pa rin ang pagkagwapo niya. "Hey..." pagkuha ulit ng kausap ko kanina sa aking atensyon. "Ha?" parang tanga akong napabaling dito. "Uuwi ka na? Sumali ka muna sa amin kahit saglit lang," saka ito ngumiti sa akin. I am contemplating. Sa loob loob ko ay naguguluhan ako kung anong isasagot ko. Pero sa huli ay pumiling na lamang ako. "I can't afford to drink anymore. Magmamaneho pa kasi ako," saka ako ngumiti na parang nanghihinayang. Napatango siya at nagpaalam na sa akin.  Bago makaalis ng tuluyan doon ay narinig ko pa ang isa sa kanila. "Who is that, Druew?"  Napapiling na lamang ako at sumakay na sa kotse ko. Mahaba pa ang kakaharapin kong araw bukas at sa mga susunod pang araw. Pagkarating sa condo ay sumalubong sa akin ang dilim. When I was young I am afraid of darkness. Kasi pakiramdam ko bigla na lang may manghihila sa akin at mawawala na lang ako na parang bula.  But if you will ask me now kung gusto ko ba o ayaw ko sa madilim. Gusto ko. In the past few years of my life, the darkness calms me.  Binuksan ko ang refrigerator at kumuha ng tubig doon. Magpapahinga lang ako saglit at mag wa-wine na ako. Kinuha ko ang cell phone ko at tingnan kung may message ba o wala. To my dismay, wala na naman. Just like what I expect. Ni mag text nga yata sa akin ay hindi magawa ng mga magulang ko eh. Kahit iyon na nga lang ang pampalubag nila ng loob sa akin ay 'di pa nila maibigay. Kinuha ko ang wine at hindi na nag abalang ilagay pa iyon sa kopita. Nilagok ko na lang mula mismo sa bote.  Umupo ako sa may carpet at sumandal sa may paa ng sofa. Tumitig ako sa may bintana at kitang kita roon ang labas. The stars are shining and the moon is glowing. Napakasarap pagmasdan. I just want to stare at them for the rest of my life. Nagising ako dahil sa pagtunog ng cell phone ko. Sino ba itong tumatawag na ito? Ang aga aga pa eh. "Yes?" wala sa mood na tanong ko sa caller. "Miss Entiny?" paninigurado nito. Napa upo ako nang maayos at tinignan ang caller. Ang secretary pala ni Papa.  "Yes?"  "Ipapaalala ko lang po sa inyo na susunduin ko kayo mamaya. Ihahatid ko na po kayo sa hotel," sambit nito. Labag sa loob akong tumango. I want to bring my car but my dad is so stern. Ipapasundo raw niya ako at baka maisipan ko pa raw na hindi tumuloy at hindi mag attend sa masayang pangyayari sa buhay niya. It's not like that I am so important there. Feeling ko nga ay kahit wala ako roon ay magsasaya pa rin sila. Kinuha ko ang maliit kong travel bag at naglagay ng mga damit doon. I need to stay at that hotel for three days. Kailangan ko pang makipag interact sa mga hindi ko kakilala kahit naman na ayaw ko talaga. Uminom lang ako ng gatas para sa almusal at nag ayos na. Kaunting oras na lang ay darating na ang scretary ni Papa at susunduin na nga ako. Nagsuot lang ako ng simpleng damit. Fitted white square neck shirt and ripped jeans. I partnered it with my boots too. Hindi nga nagtagal ay tumunog na ang cell phone ko. Nasa ibaba na ang sundo ko. "Good afternoon, Miss Entiny," bati sa akin nito. Tumango ako at ngumiti sa kanya bilang sagot. Sa may Bataan ang pupuntahan namin at medyo may kalayuan ito mula sa condo ko kaya naman matatagalan kami sa byahe. "Nandoon na rin ba ang pamilya ng kabila?" tanong ko habang busy sa pag i-scroll sa cell phone ko. "Naroon na ang iba sa kanila," pag sagot nito. Napabuntong hininga ako at napatango na lamang. Hindi nakatakas sa paningin ko at pag ngiti nang malungkot ng secretary ni Papa. Malamang ay nakikisimpatya siya sa akin. Binata pa ito at sa tantya ko ay magkasing edad lang kami. Kung hindi naman ay mas matanda siguro siya sa akin ng ilang taon. Halos mag gabi na ng makarating kami. Kinuha niya ang travel bag ko at siya na ang nagbuhat niyon hanggang sa makapunta kami sa harapan ng hotel room ko. "Iiwan ko na kayo rito, Miss Entiny. Sana ay ma-enjoy niyo ang pag stay niyo rito," sambit niya at magalang na yumuko. Kumaway na ako sa kanya at binuksan na ang kwarto. Binitawan ko ang bag sa may kama at dumiretso sa may bintana. Binuksan ko iyon at lumabas sa may terrace. Kitang kita ang dagat at dinig na dinig din ang mga alon. The scenery is so peaceful and relaxing. Kaya naman nagtagal ako sa pagtitig doon. Kinabukasan ay maaga akong gumising para malibot ang lugar. Nag suot lang ako ng beach dress at lumabas na. Kumain ako ng almusal sa may kainan malapit sa dagat. Maraming kakanin ang naroon kaya naman pinili ko ang kutsina na may yema sa itaas. Buong araw ay ganoon lang ang ginawa ko. Hindi pa naman ngayon ang okasyon kaya naman may oras pa ako para mag nilay-nilay. Pinanood ko ang pag aagawan ng liwanag at dilim. The sun is slowly going down and the darkness with the light of stars and moon is entering. Pagkatapos kong ma-relax sa pinanood ko ay naisipan ko nang bumalik sa loob. Nasa may entrance pa lang ako nang matigilan. Sa may reception kasi ay kitang kita ko na ang ama ko. Gusto ko sana siyang lapitan pero baka masira ko lang ang mood. Ang kanyang isang kamay ay nasa may bewang ng ginang. Nakangiti sila sa isa't isa at hindi ko maiwasang masaktan. Hindi maiwasang kumirot ng aking puso. Mas naiyak ako ng makita kong maglapat ang mga labi nila.  Bumalik ako sa may dagat at doon inilabas ang aking mga luha. My Mom and Dad used to be happy together. Masaya sila sa piling ng isa't isa at talagang makikita mo ang pagmamahalan sa pagitan nila. Pero nasira lahat iyon simula ng makahanap ng iba ang aking ina. Kaya hindi ko rin naman masisisi si Papa kung bakit pinili nyang maghanap din ng iba. Pero sa lahat ng ito ay ako ang pinaka naapektuhan. They have no time anymore for me. Parang isa nalang akong obligasyon na dapat sustentuhan pero hindi minamahal. Kahit nga sa kaarawan ko ay ni hindi nila magawang bumati sa akin. They are just sending material things but I don't like that. I don't need those things. I need their love. Mabuti na lamang at wala ng masyadong tao sa dalampasigan kaya naman libre akong umiyak nang malakas. Napahagulgol na ako at hindi na mapigilan ang bugso ng damdamin ko. "You seems too sad," saad ng isang lalaki. Hindi ko siya makita dahil nakayuko ako at nakatakip ang mukha ko sa aking buhok. Naramdaman ko ang pag upo niya sa aking tabi. "I am sad too. Can I join you?" he asked. Tumutulo pa rin ang mga luha ko at itinaas ang paningin ko sa kanya. Nabigla pa ako at napaawang ang aking labi nang makita kung sino siya. "When I saw you at the bar, the sadness in your eyes is reflected," pag uumpisa niya. "And now that I saw you again. You are crying in front of the sea." Napakagat ako sa aking labi. Hindi ko inaasahan na siya pa ang makakasama ko rito habang parang batang musmos na umiiyak dahil sa problema sa buhay. Umusog pa siya ng mas malapit sa akin. Hinawakan niya ang aking ulo at ipinasandal ako sa kanyang balikat. "You can lean on me while you are crying. I will not judge you. Let just let the two of us share the pain that we are experiencing." Sa kalagitnaan ng pag iyak ko ay sumilay ang totoong ngiti.