My Boyfriend From Somewhere

CHAPTER 11

“Sino ‘yon, anak?”

Para akong rebulto ngayon sa kinatatayuan ko ng marinig ang boses ni mommy. Daha-dahan akong humarap sa kaniya na nasa kaliwa at katabi si daddy na nagtataka rin ang mukha. Oh my God! Help me. Humanap ka ng idadahilan mo, Mel. Alam mo naman ayaw ng parents mo kay Brenz e. aish! Masyado ata akong naging kampante.

“Um…just one of my blockmates. I borrowed something from her tapos kailangan na niya pala ngayon kaya pumunta siya dito sa bahay.” Pagsisinungaling ko sa kanila. I’m sorry mom,dad.

“Oh? Why didn’t you invite her inside?” masuyo akong tiningnan ni mommy habang papalapit siya sakin. Mukha namang hindi kumbensido si dad sa sinabi ko kaya agad akong ngumiti sa kanila at hinawakan ang kamay nilang dalawa.

“Nagmamadali rin kasi siya mom. Kaya I didn’t have the chance to ask her.” Nakangiti kong sagot kay mom.

I really feel guilty now, but I need to do this para makaiwas sa malaking problema. Ayaw kong mag-isip sila ng kung anu-ano. Baka isipin pa nila na totoo ‘yong article.

“Aww…sayang naman at hindi naming siya nakilala.”

Nakikita ko na nang hihinayang si mommy. Pero kung alam niya lang kung sino ‘yon…baka magalit lang silang dalawa ni dad. Kaya I’d rather lie to them.

“Siya nga naman, hon. Did you eat dinner, baby?” dad smiled at me as he stroke my hair slightly.

Umiling ako kay dad and I cling on his arm to and tried to act cute para hindi na siya mag-isip tungkol sa nangyari kanina. I pout my lips and turned my face to dad who is now laughing slightly with mom because of the act I’m doing right now.

“Naku naku… don’t act like that, love.” Sabi ni mom sakin habang hindi pa rin nawawala ang tawa niya.

“I think hindi pa naman nakaluto sila manang. I want to eat something right now, you know what I mean.” Naka-pout kung suyo sa kanila. 

I’m strong and independent sometimes pero kapag kasama ko silang dalawa… I can be vulnerable. This is what I love when I’m with them. I can be myself. Though there are times na naiisip ko ang mga totoo kong magulang. I wonder kung nasaan sila and kung okay ba sila. 

Alam kong may alam sila mommy kung nasaan ang totoo kung mga magulang, but hindi lang nila ako pinapangunahan. Nararamdaman ko na nag-iingat sila kapag pinag-uusapan ang totoo kung mga magulang. Hinahanap ko naman sila, but I think it’s not the right time yet. I don’t know if there’s really a right time pero hindi pa ako ready. I need to achieve something first para…hindi nila ako itakwil o kilalanin.

“Hey love, are you okay?” nag-aalalang tanong ni mommy…I could see it in her eyes.

“Nothing…” I said before shaking my head.

“Mukhang gutom na nga talaga ‘tong anak natin kasi ang moody.” Tumatawang sabi ni dad habang ginugulo ang buhok ko.

“Okay, fine. Let’s eat in your favorite place.” Pagsuko ni mommy sa gusto saka pumunta sa kusina para siguro ipaalam kay manang na sa labas kami kakain. Yes! Ito lang ata ang magandang nangyari sakin ngayong araw.

At the moment, hinihintay pa namin ang mga in-order naming dito sa restaurant na paborito ko talagang kainan. It’s quite expensive in here kaya paminsan-minsan lang kami pumupunta rito. Wala namang problema sa perang magagastos, but we also think na hindi naman kailangan na gumastos ng malaki pagdating sa pagkain. And that my friend…is one of the reasons why I respect my parents, even this clan. Mapagkumbaba pa rin sila, all of them, even my counsins, aunts, and uncles kahit ano pang yaman meron sila.

I don’t really think they’re kuripot or what. Masinop sila pagdating sa mga personal needs and wants namin pero pagdating sa pagtulong sa ibang tao, never sila nagkulang. Minsan ito ‘yong nakakalimutan ng ibang tao. Kapag yumaman ka na kasi, nakakalimutan mo ‘yong mga bagay na mas importante kesa sa pera…family, friends, helping other people, and God. Pag-treasure sa mga bagay na ‘yan ang natutunan ko sa pamilya na ito and I believe on them kasi tama sila. I really trust them kasi never naman nila ako tinuruan ng masama. 

Actually, minsan kinakausap ako ng mga pinsan ko, even dad and mom’s siblings na hindi ako dapat magalit sa totoo kong mga magulang kasi they have their own reasons why they did those decisions before. And…I know they had.

Naputol lahat ng mga iniisip ko ng dumating na ang appetizer na paborito ko sa restaurant na ito. Nakinig naman ako kina mom at dad ng magsimula kaming kumain. Marami silang pinag-usapan about acting and stuff. Hanggang sa saglit silang hindi nagsalit to savor the foods we are eating. Believe me or not, they are all delicious…super.

Later on, the main course was served to us. It’s a huge crab. Yes, we are here in a seafood restaurant. I love seafood and we eat happily. Marami rin silang mga tinanong sakin about school and stuff. Tinanong rin nila ako about Trish, about the foundation, and my grade. Truth is…hindi naman nila ako pini-pressure pagdating sa pag-aaral ko, but they highly encourage me to make it as one of my top 3 priorities in life. 

Of course, I am following them. Marami akong ectra-chuchu na ginagawa not just inside the school pati na rin outside the school pero never kung pababayaan ang pag-aaral ko. Ika-nga ng marami, education is something no one could ever take away from you.

“I really love the food they serve here. Nothing even change with the taste of the food. Like the old times, right?” nakangiting sabi ni mommy samin habang inaalala ang mga masasayang araw namin noon. 

Dati kasi madalas talaga kami rito. Siguro every month kasi gusto ko talaga ang mga pagkain nila dito. Pero hindi na ‘yon nangyayari ngayon kasi masyado na akong naging busy sa studies ko at sila mom sa pag-aartista at pagha-handle sa family business namin.

“I know hon. Feels like the old times.” Sang-ayon naman ni dad saka sininghot at wine niya bago ito ininom.

“By the way love, wala naman bang gumugulo sayo sa school mo ngayong araw? We handled the article already, but meron pa rin bang nangugulo sayo?” naisip ko naman ‘yong nangyari kaninang umaga nang hinatak ako ni Brenz. 

Saka ‘yong paglapit niya sakin. Oh my God. Ang landi-landi ko. Aish Mel, stop thinking about him. Nakalimutan mo bang hindi man lang siya nagpaalam sayo o nag-thank man lang sa pagbalik mo sa bracelet niya? Pero…

“Anak, are you okay?” nag-aalalang tanong ni mom sakin. Tiningnan ko siya saka naman nagsalita si dad.

“Your face just turned red. Are you okay? May lagnat ka ba?” nagtataka at nag-aalalang tanong rin ni dad. Kaagad kong hinawakan ang pisngi ko at pinakiramdaman ‘yon. Oo nga. Did I just blush when I was thinking about Brenz? Oh my God. Please tell me I’m not. I cried out loud in my mind while thinking on what is the reason why I blushed.

“Love?” napatingin ako kay mom na ngayon ay nakahawak na sa kanan kong kamay. 

Pabilog ang lamesa kung nasaan kami kumakain at nasa likod ito ng restaurant makikita. Para siyang pang-VIP na room. But, it’s really not a room kasi open area siya. Mayroon lamang tatlong mesa at kami lang din tatlo ang kumakain. Habang ang nasa gitna na mesa ang ginagamit naming. 

Medyo malamig pero mas maganda kasi masarap sa pakiramdam habang nakatingin sa mga ilaw sa city. Yes, nasa itaas ng bundok mismo makikita ang restaurant na ito. Though sa harap ng restau is a sea. Napapagitnaan ang location nito ng dagat at ng city kaya mas masaya tingnan.

“Kung gusto mo umuwi na tayo? We can still come here next time.” Suggest ni dad habang nag-alalang nakatingin sakin. 

Na-guilty naman ako dahil nag-aalala sakin kahit hindi naman masama ang pakiramdam ko. Kung alam lang nila bakit ako nag-blush pero hindi pwedeng sabihin kayo umiling nalang ako ng makaisip ng idadahilan.

“No dad, I’m fine. Siguro dahil sa lamig lang ‘to. May dessert pa dad.” Pangungumbinsi ko sa kaniya habang pilit na tumatawa.

“And mom, don’t overreact. It’s just the weather.” 

Hinawakan ko ang kamay niya na nakahawak pa rin sa kamay ko at pinisil ito para makasigurado siyang okay lang ako. Okay lang naman talaga ako hanggang sa maalala ko ang nangyari kanina. Haaays. Please Mel, just forget it.

“Fine.” Pagsuko ni ma’am saka binitawan ang kamay ko at nag-umpisa na ulit kumain.

“Siguro may bagyo na namang paparating. Patapos na rin ang May.” 

Matapos iyon sabihin ni dad ay kumain na rin kami at nag-usap ulit hanggang sa dumating na ang dessert. It was a cold yet warm dinner with mom and dad. Hindi na ulit nagtanong si mom o dad tungkol sa article. Pabor naman sa akin ‘yon at nakakain ako ng matiwasay.

Nang makauwi na kami ay past 10 o’clock na kaya nag-goodnight nalang sina mom and dad sakin saka sila dumiretso sa room nila. Alam kung pagod na pagod na rin sila dahil kagagaling lang nila sa company naming tapos hindi man lang sila nakapagbihis at aalis na naman para mag-dinner. Now, I feel guilty again. Ang selfish ko sa part na iyon.

I was about to sleep after taking drying my hair when I receive a text from unregistered number. I open it and read it.

Unkwown Number:

Hey, thank you.

Iyon lang ang nakalagay. Nagtaka naman ako dahil hindi naman nagpakilala tapos nag-thank you lang. Baka spam ‘to o baka nagkamali lang ng number. Not minding the text too much I fell asleep and welcome dreamland.

The next morning, sobrang lakas ng ulan na may kasamang malakas na hangin, kulog at kidlat. Nakasarado rin lahat ng pintuan at bintana dito sa loob ng bahay. Naka-jacket ako ng makapal ngayon dahil sa sobrang lamig ng panahon. Dad is right…may bagyo nga.

Binati agad sila mom at dad na humihigop na ng kaniya-kaniyang kape habang nagbabasa ng diyaryo. They greet me too then we started eating.

“May pasok pa rin kayo? Sobrang lakas ng ulan baka mataas na ang baha sa patungo sa university.” 

Kita ko ang pag-aalala sa mga mata ni mommy ng sabihin niya ‘yon.

Napatingin ako sa labas at kitang-kita ko ang sobrang lakas na ulan. Made of glass kasi ang wall ng buong bahay though sa loob ay magpaka-modern and classic siya. Nag-compliment naman ang kabuohan ng bahay at homey pa rin.

“Yep, mom. Wala naman kaming natanggap na notice from school. Wala kayong shooting ngayon?” tanong ko rin sa kanila while biting the egg in my spoon.

“Nakansela lahat…pati guesting ng daddy mo. They can’t afford to continue the shoot especially na madaling araw palang nag-umpisa ng umulan. Alam mo naman na madaling bumaha dito sa lugar natin.”

Sagot ni mom while dad is just listening and he’s busy with his coffee.

“Mabuti pa mag-absent ka muna ngayon. Baka ma-stock ka pa sa daan niyan. Siguradong bumabaha na.” suhestiyon ni dad.

“It’s okay dad. May exam rin kami ngayon sa major subjects’ kaya hindi pwedeng hindi pumasok.”

“But, you can take the exam kapag wala ng bagyo.”

Alam ko naman na nag-aalala lang sila sakin pero hindi talaga pwedeng hindi ako pumasok. Ilang gabi na akong hindi nakatulog ng maayos para sa exams na ito kaya I need to take this.

Matapos kumain ay wala na rin nagawa sila mom at hinayaan nalang akong umalis. I took my umbrella and went outside. Nang nasa labas na ako ay doon ko lang napagtanto kung gaano talaga kalakas ang ulan. Konti nalang matatangay na talaga ako kaya naman nagmadali na akong pumunta sa garage at in-start ang sasakyan ko.

Along the way, hindi ko na halos makita ang daan kaya nagdahan-dahan na lang ako sa pagmamaneho. Sana pala nakinig nalang ako kina mommy dahil mala-late rin naman ako nito at alam kung hindi ko na maabutan pa ang first exam kaya useless rin. Kaya lang nandito na ako kaya wala ng urungan ito.

May mga nakikita rin akong ibang estudyante na stranded na dahil medyo tumataas na ang lebel ng tubig. Haaays, bakit kasi hindi sila nagkansela ng klase agad-agad. Malapit lang naman ang bahay naming sa school kaya mga 20 minutes lang ay nakarating na ako kahit medyo traffic at mataas na ang baha.

Nakatanggap naman ako ng text galing kay Trina at sinabi niyang nakansela ang klase at nagpapasalamat siya kasi mabuti nalang daw at hindi siya pumasok. Nag-alburuto naman ako sa galit dahil nandito na ako sa university bago ko pa natanggan na walang klase. Instead of going back to my car ay dumiretso nalang ako sa building naming dahil alam kong hindi na rin ako makakauwi at stranded na ako sa univ.

Bago ako makarating sa classroom namin sa first class ko, I called mom to tell her na-stranded ako. Nag-aalala siya pero napakalma ko naman siya with dad’s help at mas safe na dito nalang ako sa loob ng university kaysa sa labas.

I was stunned when I saw the only person in the room…Brenz Rosales, the one and only.

Now, sobrang nagsisisi na ako at pumasok pa ako. May ilan namang estudyante ang nasa loob ng school pero hindi ko inakalang si Brenz pa sa lahat ng kaklase ko ang nandito. Sana pala pumasok nalang si Trina. I can’t do this. I need to go home. Hindi ako kampante na kasama siya at mas lalo na kami lang dalawa sa loob ng classroom. I was about to turn around and walk away ng magsalita siya.

“Hindi ka na makakauwi dahil sobrang taas na ng baha.” He said in monotone. 

“Wala kang pake.” Matigas kong sabi then continued walking. Hindi naman siya nagsalita ulit kaya naglakad na ako.

Nasa corridor na ako ng building naming ng mapansin ko na mas lumalakas lang din ang ulan and I need to stay here. Hindi ko na alam ang gagawin ko, but my own feet do the thing for me. Nag-decide na sila to stay. So, I, go back to the classroom. Kaya ko naman magtiis at saka hindi naman namin kailangan mag-usap. 

So, it’s fixed now. Hanggang sa huminto lang ang ulan.