Chapter 8

1953 Words
__Spencer's POV__ IT felt like a sin for me to be this happy. I never thought that I could finally hear that one word I wanted to hear. What they it's true, when you finally got the woman you love, you'll be the happiest person in the world. "So that's how it it." I said with a laugh, "thank god for my look." Tinaasan niya ako ng kilay sa sinabi ko. "So, aaraw-arawin mo na ngayon yung pagseselos sa akin para araw-araw akong matauhan na may gusto ako sa iyo?" I smiled radiantly, "That would be wonderful." She rolled her eyes, "and it would be hell for me." Is it a gay thing to feel chills whenever I realized how much she likes me? Nagpatuloy nalang kami sa paglalakad. Today was her birthday, and I am her escort for today. The cruise ship is now waiting for us, the lights radiated the dark sky, sparkling in front of us as I guided her towards the stairs. We climbed up and I carefully pressed my palm against her hips to keep her from falling. It wouldn't be that slippery if it wasn't for her high heels. I knew the guests is waiting for her and it's my duty to make sure that she arrives safely. "Have I told you that you look beautiful tonight?" I complimented her. True enough, her blue dress embraced her shape so well, the sequence of diamonds surrounding her upper torso made me think that blue moon actually exist. "I know," Nagkibit-balikat siya. "and you look awful with that tuxedo." Natawa ako sa sinabi niya. Napapansin ko lang nga minsan ay parang lagi siyang tulala. Minsan hindi ko nga alam kung ano na ang tumatakbo sa isipan niya. It's as if she does not care if we are already engaged. But I guess, it was just my imagination. Why would she be unhappy marrying me? As soon as we gotten inside, she wore her mask before stepping inside. Inangkla niya ang kanyang kamay sa aking siko. "What's wrong?" Tanong ko sa kanya nang mapansin kong napatigil siya sa paglalakad. Pinanuod ko siya hanggang sa hawakan niya ang suot na maskara. "Just now," She said absentmindedly. "I remembered something I don't want to remember." In a moment there, all I could see in her eyes are a look of something empty. Pero bago ko pa makumpirma kung tama ba ang hinala ko ay iniling-iling na niya ang kanyang ulo at nawala na ang ekspresyon niyang iyon. Ngumiti na lamang ako at hindi na inatupag pa na tanugin siya kung ano man ang nasa isip niya kanina. I'll just focus on how beautiful she is and how precious this night would be. Nang makapasok na kami sa loob ay muntikan na akong masilaw sa dami ng tao na nasa loob. Hindi ko na alam kung saan ko itutuon ang pansin. Sa mga taond nagsasayawan ba o sa mga taong masayang naguusap. But, indeed, inside this cruise ship didn't do justice about the white plain ship outside. The extravagant luxurious designs are well flourished. The partly marble walls against the wall gave it a little historical touch, as well as the furniture and antiques. Magaling pala pumili ng venue ang si Mister Smith. Tinignan ko si Victorique na palinga-linga sa paligid, wari'y may hinahanap. It's planned that at least one of the guests should recognize her first before we could start at the real party. That is what the masks are for. But I guess, they will have a hard time finding her since the place is almost overcrowded. So before anything else... "Victorique." I caught her attention as soon as I spoke. I offered her my hand. Tinignan niya iyon bago niya itinaas ang paningin sa aking mukha. "Will you dance with me?" Noong una ay nanlaki ang mata niya. Then she relaxed as she rested her hand on top of my palm. "Sure." I guided her towards the dance floor. Nang magharap na kaming dalawa ay nakatitig lang kami sa isa't-isa noong una, pareho naming hindi alam kung ano ang gagawin. Hanggang sa kinuha ko ang kanyang kamay at ipatong sa aking batok. Then I carefully put my hands around her hips to embrace her. At first I was hesitant to pull her close to me. But I guess nothing will happen if I did not grab the chance to hold her. Saka ko ginalaw ang katawan ko sa ritmo ng kanta na sinusunod niya naman. The man should be the leading anyways. Tinignan ko si Victorique. Nang mahuli niya ang mata ko ay ningitian niya lamang ako na nagbigay ng mumunting kilig sa aking dibdib. I almost lost my cool. Actually, I was nervous for this night even if I said I was prepared for this. Because of the ring at my pocket that will decide of our fate. __Victorique's POV__ "ARE you okay?" Tanong k okay Spencer nang mapansin ko na parang pinagpapawisan siya ng sobra, at idagdag pa ang sobrang pamumula ng kanyang pisngi. Para nga siyang natatae na ewan. Sa totoo lang nga parang nasira na ang get-up niya dahil sa itsura niya ngayon. "I-I'm fine...," Tumaas ang magkabila kong kilay nang sabihin niya iyon habang hindi makatingin sa akin. "Just nervous." Tinignan ko siya ng may pagtataka. Sa aming dalawa, ako dapat ang kabahan kasi ako ang may birthday. Syempre kung sino ang birthday girl, siya ang lagging titignan ng mga bisita kasi siya nga ang may big day. "Alam mo? Kung natatae ka sabihin mo nalang, nahihiya ka pa—" "I'm not!" Bigla niyang putol sa sinasabi ko. "You're not in which part? Sa natatae o sa nahihiya—" "Really," Bigla siyang natawa, a nervous one I shall say. "this day is just too special that I couldn't ruin for you." Noong una ay bahagya akong napaatras sa aking kinakatayuan. "Wait, excuse me." Bigla niya akong binatawan kaya naman napahiwalay ako sa kanya. He got a sick look on his face as if he swallowed a whole fish. "I'm just going to the restroom." Sabi niya saka basta nalang ako iniwan. Tulala pa rin ako hanggang sa nawala na siya sa paningin ko. Then a smile broke from my lips as soon as I realized what he was so worked up about. He was definitely cute for someone who was preparing for a proposal. That's why I wouldn't hesitate to say 'yes' to his proposal— Hindi na ako nakasigaw pa nang biglang may humawak sa isa kong kamay saka ako biglang inikot patalikod. My body bumped to a hard chest in the process. At first my nose inhaled the familiar scent that is coming from the guy in front of me. Hanggang sa pinasadahan ko ng tingin ang tie sa kanyang kwelyo at sa kanyang leeg at hindi ko na namalayan na nakatingala nap ala ako sa taong iyon. Nang sa wakas ay masilayan ko na ang mata ng lalaking kaharap ko ay agad na tumambol ng malakas ang aking dibdib. Blue eyes...one that looked like a flaming blue fire, and an awfully familiar sharp look. Bago pa ako makapagsalita ay bigla na lamang niya ako hinapit sa aking beywang na lalo pang ikinalaki ng aking mata. And as if he hadn't seen my expression, he moved my hands and placed it under his nape. "Y-you—" Chauslte! Gusto kong isigaw ang kanyang pangalan para malaman ni Spencer na nandito siya at kailangan ko ng tulong, pero sa hindi ko malaman na dahilan ay hindi magawang makapagsalita ng maayos kapag iyon ang intension ko. "B-bakit ka nandito?! Bakit—" "You're too noisy." Lalong lumakas ang pagtambol sa aking dibdib nang diniinan niya pa ang paghawak sa aking beywang. He started moving and I had no choice but to go with the flow. "Tsk, doesn't even know how to dance—" "Ano?!" I hissed. "Sino ba kasi nagsabi na makipagsayaw ka sa akin?!" "—you even keep on stepping on my feet." "Hindi kaya—" Bigla akong natigilan nang maapakan ko na naman ang paa niya. Huminga na lamang ako ng malalim at tinitigan siya ng matalim. I almost forgot who he is at that moment. The truth is I'm irritated, why am I having trauma about guns and about things that may remind me of almost dying when I feel almost not afraid of him. He is one who shot me, then maybe what I am feeling is rage, yeah it must be that. But other than that, there was something else. "Why are you here?" Malamig na tanong ko. Tinitigan niya, matching the cold stare I was giving. "To attend this occasion." He said formally that made me feel more irritated. "Who gave you the rights, you are the last person that I will going to invite in most special day." Pinanliitan ko siya ng mata. Sana hindi na siya nagpakita pa, pagkatapos niya akong barilin. "Well, other than that, I came to prove if you really lived." Sumilay ang isnag ngiti sa kanyang labi na pamilyar na pamilyar sa akin. "well, I should've aimed the gun at your heart." So this is what I have been feeling for a while. That something bad is gonna happen. Napatingin ako sa banda ng may hita ko kung saan nakikita ko ang slit ng dress ko at kung saan nakalagay ang baril ko na hindi ko alam kung mahahawakan ko ba. Sa totoo lang nga, hanggang ngayon ay takot pa rin akong hawakan iyon. I gave him the same smile. "You must be disappointed to see me alive." Nang sabihin ko iyon ay bigla siyang tumigil sa paggalaw. Maski ako ay tumigil rin at nakipagtitigan sa kanya. "I was irritated." Bigla akong nakaramdam ng matigas na bagay na tumutusok sa aking tagiliran. At nang tignan ko iyon ay isa iyong baril na hindi ko namalayang nailabas nap ala niya. Now that gun was close at killing me once more. Napalunok ako. The trembling started once again and I kept on remembering that day. My trauma is kicking inside my emotions. But I still manage a brave face in front of him. "Should I continue where I left of?" His eyes became intense as he held my gaze firmly. It is as if we are in a battle and it's either of us can end it, who will win is not yet certain. But what I was so sure of is that he is fighting me with a trick under his sleeve. Just by his eyes, I am being burned by the blue fires. And I hated how helpless I am, though I am not giving up without a fight. I was born as a fighter after all. "This time," He continued. "I will not miss, I will definitely kill you." Narinig ko ang pagkalabit niya sa kanyang baril. He pulled the trigger but the gun has an odd click. I turned my head to look that it was an unloaded gun. I got confused, why would he bring an unloaded gun... Natigilan ako sa pagiisip nnag makita ko ang ngiti sa kanyang labi. "I'm just joking." Natulala ako sa ginawa niya. Pakiramdam ko ay napaglaruan ako kanina at nagmukha akong tanga. He made me believe that I was loosing my live in that moment, and I almost look like an idiot trying to be brave. "You son of a—" Natigilan ako sa pananalita nang bigla niyang nilapit ang mukha niya sa akin. His lips are dangerously close against mine, it almost feel as if out breaths are one are molding in each other. Ngayong malapit sa akin ang mukha niya, wala na akong nagawa kundi ay titigan siya. Lalo na ang matalim niyang tingin sa akin na ako lang yata ang nakikita. He held my jaw in one hand and whispered in a very low but dangerous tone. "It's no fun to kill you without tasting you." Pakiramdam ko ay tumaas na anglahat ng balahibo sa aking batok nang sabihin niya iyon. "I will break you first before you could die." Agad ko siyang tinulak palayo sa akin nang sabihin niya iyon sa akin. Instead of being scared about his threats, it appears as if my heart is beating for another reason. When I looked at him, he just grinned. "See you, Victorique." And with that he emerge with the dancing crowd, leaving me with a confused feelings.
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD