Tangled With The Devils (Devils #2)

Chapter 7

__Victorique's POV__

"YOU accepted his proposal?!" Gulantang na sabi nila Elle at Yna. Halos matumba na sila sa kinakaupuan, mabuti na lamang ay nakakapit pa sila sa lamesa kaya hindi sila tuluyang ma-fall.

Pinanlakihan ko pa sila ng mata kasi napalakas yung pagsigaw nila. Napalingon na tuloy sa akin ang mga nasa nasa canteen. Mga chismosa pa naman yung mga schoolmates ko.

"Pwede ba, naririnig nila..." Nanggigigil na bulong ko sa kanila.

Nang ligonin ni Yna ang nasa kabilang table na kanina pa tingin ng tingin sa amin ay kinusilapan niya lang ito. It was the gang of girls who kept on bugging us since we transferred here.

"At least, malalaman na nila na may love life ka nga!" Sinadya niya pang lakasan ang boses lalo na sa salitang 'love' at saka 'life'.

Napahawak nalang ako sa noo saka sumubo sa baon ko. Hindi ko na nga mapipigilan si Yna. Bigla ay napatingin ako kay Elle dahil nakatahimik lang ito habang sumusubo ng pagkain.

"Elle?" Tawag ko s kanya. "okay ka lang?"

Nang inangat niya ang paningin niya ay may nakita akong emosyon doon na sa isang iglap lang ay nawala bago ko pa iyon mapangalangan. Her smile came in a flash.

"Yup, okay lang ako," She said. "I'm happy for you, Ric-Ric."

Napangiti ako sa sinabi niya, I couldn't explain the feeling of having some friends who will congratulate you with something. I guess, it was a good thing accepting Spencer's proposal.

"By the way, I heard that you'll be throwing a party for your birthday tomorrow?"

Napaangat ako ng tingin sa kanilang dalawa nang may maalala. Kinalkal ko sa bag ko ang dalawang naka-sobre na papel saka ko inabot sila ng tigisa. Tinaggap nila iyon at binuklat. Agad na namilog ang kanilang mata nang pinapasayad ng tingin ang nakalagay na sulat doon.

"On a cruise ship?!" Nakanganga na tanong nila. "Seryoso?!"

Sumimangot lamang ako.

"Sinabihan ko na nga si papa na ayaw ko ng bongga, ang tigas ng ulo n'on at sinunod ang gusto niya." Nangalumbaba ako. Sa totoo lang nga gusto ko ng normal na celebration lang, yung kasama lang friends ko at ang family ko.

But, I do feel special whenever dad would throw a party just for my birthday.

"Ibig sabihin n'on, imbitado din yung mga kaibigan ni papa."

"So my parents are coming?" Parang disappointed na tanong ni Yna.

Napangiti ako sasinabi ni Yna. Last time kasi na nagpunta sila sa birthday ko ay sinusungitan lang ng papa niya ang iba pang bisita na dumalo n'on. To her it was something she should hate with her parents, but I think Uncle Rougedrien is kinda cute.

"Kailangan, no parents no entry." Hunminga lang siya ng malalim sa banta ko.

"You are so unfair, Ric-Ric."

Tumawa lang ako saka sumipsip sa matcha na nakalagay sa tabi ko. Napahinga ako ng malalim nang muli kong matikman ang matcha. Although, I always drink this everyday.

I looked at the casing of the matcha, and somehow something from the past came back at me. When Eros gave me this matcha that was in fact given from some secret admirer of mine. Who might that person be?

Nangalumbaba ako at tinitigan ang matcha buong magdamag, hindi ko na nga namalayan na tapos na palang kumain sina Elle at Yna sa kanilang kinakain. Well, I lost appetite anyways so I just the lid of my lunch box, still with lingering thoughts.

The afternoon past by in a blink of an eye, it's a good thing that all my professors thought that I was paying attention while in fact I got mind of loaded thoughts. Of course, I still hadn't forget about what happened that night when Alex called me.

'I'm just near'

He says that. And what a stupid clue it is, it doesn't give anything at all. How can he be close by? I don't have any single clue at all.

Pinalibot ko ang paningin ko sa mga estudyanteng umuuwi na. I swear if that guy is one of my schoolmates here, I had no chance of ever finding him. Ano nga ba ang gagawin ko kung sakaling nahanap ko siya? Wala naman akong magagawa diba? And to top it all, I have not continued my training because of my st*pid trauma! Ni hindi nga ako makahawak ng baril!

"Hey, have you waited long?" Napalingon ako kay Spencer nang marinig ko ang kanyang boses.

"Hindi naman—" Agad akong natigilan sa pagsasalita nang sa wakas ay makita ko na siya.

Ang dati niyang karaniwan na buhok ay naging pang-military cut na, and I could say that this hairstyle gave him the fresh look. It defines his jaw lines and strong eyes well. With that king of cut it, it gave him the bad guy look. And what an irony, because this guy disguised in a bad mask was actually kind and gentle.

"Oh, bakit nakatulala ka na diyan?"

Napangiti ako nang makita ang pamumula ng kanyang magkabilang pisngi. Nilapitan ko naman siya ng may mapangasar na mukha saka sinundot ang kanyang tagiliran, at ang hinayupak, nakapagtraining din yata na huwag makiliti!

"Uyy, sinagot ko lang siya nagpagupit na!" Asar ko sa kanya. "Nakakabago na pala ng buhok ang mainlove ngayon noh? Buti hindi ka nakalbo."

Ani ko pa saka binuntutan ng tawa ang sinabi ko.

Tumikhim lamang siya saka nilingon ako, iyon lang nga hindi ako matignan ng diretso.

"T-tara na...," Hindi pa rin makatingin na yakag niya sa akin.

Iniling ko ang ulo ko. Hindi niya alam kung gaano siya kapogi ngayon eh halos hubaran na nga siya sa malalagkit na tingin nitong mga ka-school mate ko, eh.

Here we go, my competitive side rushing out to save the day. I reached for his arm and pulled him close to him that made him finally to look at me. Kinindatan ko lang siya na ikinaiwas na naman ng kanyang paningin.

"Sige, tara na." Nangingiting yaya ko sa kanya.

Good enough, all of the girls gave me an envious look that made me held my chin up high. Mind them, this guy is now my fiancée.

"Detective Spencer." Agad kaming napatigil na dalawa nang may humarang na dalawang lalaki sa aming dadaanan.

Kumunot ang noo ko at tinignan ang dalawang lalaki. Si Gean at ang tumawag kay Spencer na si Detective Dumapidez. Like Spencer, they were casually dressed, there's no doubt that my classmates would mistake them as a student at our university instead of detectives.

"It looks like you've got what you've bargained for."

"Ahh?" Parang nahihiya na napakamot sa ulo si Spencer. "it looked like, I can't keep it a secret for much longer."

Napalingon naman ako kay Spencer nang sabihin niya iyon. Nakatingin din pala siya sa akin, pero iniwas niya ang paningin sa akin na parang may tinatago.

Don't tell me...

Don't tell me na may surprise siya sa akin sa birthday ko?

"By the way Miss Victorique, it seems that our shy friend of ours are planning a surprise for you." Nang sabihin iyon ni Detective Dumapidez ay napapikit na ako at napasampal sa aking noo.

Sabi ko na nga ba, at ang surprise na iyon ay walang iba kundi ay ang iniisip ko.

"Tsk, kinakabahan ka pa rin, even though it's a 'yes'." Sabi pa ni Detective Dumapidez na nagkumpirma sa iniisip ko.

Really?! Wala na bang maisip ang mga lalaki ngayon na bagong pakulo para naman ma-surprise ang babae pagdating sa proposal? At saka kailangan ba talaga ng bongga?

Ayy...di bale na nga. "Ahh...anong surprise?" Maang na tanong ko. Baka mahiya pa lalo si Spencer, mawalan pa ako ng fiancée niyan at saka magkaroon pa ako ng runaway fiancée.

Phew, may gain may loss din. Fair enough.

"Haha! Secret!" Tuwang-tuwang asar ni Gean sa akin saka binigyan ng misteryosong tingin si Spencer.

Napangiti ako ng maasim. Hindi ko alam kung masu-surprise pa ba ako para sa kanya. Well, for the sake of romance...

Teka lang nga, I said yes because I love him. Bakit ko pa pipilitin ang sarili ko na kiligin sa mga pinaggagawa niya? I will feel that chills and butterflies in the stomach, hintay-hintay lang, Ric-Ric.

"Sino yung kasama niyo?" Bigla kong nilingon ang tinitignan ni Spencer. Sure enough there was a guy standing inches away from where Detective Dumapidez anf Gean was standing. He was wearing big eye glasses and has a shaggy hairstyle.

"Oh, this one? He is our new journalist. Bubuntot-buntot na siya sa akin simula ngayon kasi siya ang nakatokang magsulat ng kasong hinahawakan ko." Paliwanag ni Detective Dumapidez. "His name is Jed Demesco, by the way."

Tumango-tango si Spencer. "Hanggang ngayon hindi pa rin tapos sa kasong hinahawakan mo, Detective Dumapidez, why don't you just give it to someone else."

"Nah, nah," Biglang sabi ni Detective Dumapidez. "This one is a big fish, at saka pinasa na nga sa akin, aayawan ko pa?"

"Admit it, that case is hopeless, you are never going to solve it. Or better yet close the case. Five more years is going to past, before you knew it the case will expire."

Nagkibit-balikat na lamang ang kausap na parang wala lang sa kanya ang limang taon na oras na ginugol sa pagreresolba ng kaso.

That case was none other than the blame that have been thrown towards my father that he was apart of some illegal group. His innocence was proven by the help of my uncle, Knoxville. Since then, they haven't found the rest of the members of the syndicate that they have been trying to track down, or even the leader of it. It is said that one man isn't the only one behind the group, maybe there is multiple leaders with different territory under the godfather, that's what they call it.

I was also curios as to why it was blamed to my brother, well I guess it was just a result of envious enemies that papa has made since the company that have been passed to him is very successful. Oh, in case if you are wondering what the work of my father is, his company was responsible for making designs and architectures. That's why he is the one designing that wedding venue for them. If you remembered.

"Well, hindi naman masakit na subukan." Nasabi na lamang nito. Kinamot nito ang noo saka tinapunan ng tingin ang naturang journalist na abala naman sa paglingon-lingon sa paligid at sa pagtingin sa phone na hawak.

Nagtaka ako sa mga kinikilos niya, ngunit nang iangat niya ang paningin sa akin ay nakita kong maamo naman ang mukha niya. I thought that maybe there was omething off about the guy but I guess wrong.

"And besides...," Nagulat ako nang biglang lapitan ni Detective Dumapidez ang journalist at hinampas-hampas ng mahina ang likod nito na ikinatalon ng huli dahil sa sobrang gulat. "Jed here will write in full and fine detail about how heroic my deeds are."

Umiling si Gean, "Easy, Pierce. You might end up like Dishneal who got so obsessed with the Psycho Killer case."

Hindi pinansin ng huli ang sinabi ni Gean.

Suddenly, I remembered Detective Dishneal. I guess you will never forget those who have given words of impact to you. Because those are words that will always be engraved inside my head.

"Where is she?" Tanong ko kay Spencer nang nakasakay na kami sa kotse niya.

"Who?"

"Detective Dishneal."

Kinamot nito ang ulo tila ay nagiisip.

"She is kind of off, these past few days. I know it started when your school was massacred."

"Why was she obsessing about my case anyway?"

Nagkibit-balikat ito.

"I don't know, maybe she was drawn by the fact that everything around that...killer is a mystery."

"Ahh..." Nasabi ko na lamang at hindi na nagsalita pa.

Tumingin ako sa bintana at pinanood ang papalubog na araw. The sunset seem to be reminding me of the big day that tomorrow holds. With that, I should sleep early to prepare, but sleep doesn't seem on my side that time. I should be rest assured but why am I so anxious of the fact that I was thinking that something bad might happen at the party.

I was getting paranoid maybe, but after what happened, I can't stop but be afraid of my life.

THE guy standing in front of the Smith mansion watched the window of the girl he have been watching since yesterday. He knew that it was not his objective, but he should do all means just to complete his mission for today.

Kinuha niya ang tobacco sa kanyang bulsa at kinapa ang kabilang bulsa para kunin ang kanyang lighter.

"Juskow!" Nakalimutan niya pala ang lighter niya ire!

Konradimere—este, Mang Konrad—kick the little rock at his feet and cursed it because it did not move even an inch. Ito na nga ba ang sinasabi niya kapag tumanda siyang tigang, eh.

Minura na niya lahat pati ang lupa nang bigla siyang makarinig ng pagbukas ng gate mula sa mansion. Agad siyang nabuhayan ng loob nang makita na may lumabas doon na tao na may dalang papaerback.

Tinignan niya ang taong iyon na nakipagusapa sa dalawang guwardiya na nandoon. Agad na nanlaki ang mata niya nang ilabas nito mula sa paperback ang pakay niya doon. Tumango lamang ang gwardiya at pinalabas ang lalaki.

Malaki ang ngiti na nilapitan niya ang lalaki na nakatalikod at naglalakad kung saan man ito pupunta.

"Excuse me pow!"

Napatalon naman ang lalaki at tumingin sa kanya sa nanlalaking mata.

"Ginalat mo naman ako, akala ko si Mike Enriquez na pala ang nag-"escuse me pow" sa akin! Anong kailangan mo?"

Bigla siyang nataranta, at naghanap ng tatanugin ditto. Hanggang sa makita niya ang tobacco na hindi niya pa nasisindihan.

"Meron ka bang pangsindi ditow?" aniya habang tinuturo pa nito ang lighter.

"Ahh...meron, teka lang."

Sa tuwa ni Mang Konrad ay binaba ng lalaki ang hawak na paperback at may kung anong kinalkal sa bulsa nito. Nagkalkal-kalkal pa ito nang biglang malaglag sa bulsa ang lighter. Sinamantala niya ang pagyuko nito at agad niyang pinasok ang kamay sa paper bag at nang may makapa ay hinugot iyon.

Mabilis niyang nilagay sa likod ang isang kamay at tinaggap mula dito ang lighter at sinindihan ang kanyang tobacco.

"Salamat hijow! Utang ko sayow life kow!"

Nagpakamot-kamot naman sa noo ang binatilyo at kinuha na mula sa sahig ang paper bag.

"Sige, aalis na ako!" Nagpaalam na ito saka umalis na sa kanyang harapan.

Agad na lumitaw ang ngiti sa kanyang ngiti, kitang kita na tuloy ang dilaw at ang punong-puno ng metal na ngipin niya. Mukha natuloy siyang baliw lalo na't tumawa pa siya habang tinititigan ang nasa kamay.

"Sa wakas..." He raised his hand. "Nakuha ko na!"

Then he put his hand in the air that is holding the invitation card.