SALSAL COMPANY
1236 Words
CHAPTER 3
BAKIKONG POV
Pagkatapos ng napaka-chaotic pero nakakakilig na umagang ‘yon kasama ang mahal kong si Rara at ang dalawang anak naming puro reklamo at cringe pero mahal na mahal kami, finally, nakapagbihis na ako. Naka-dark navy suit ako ngayon, tailored fit, yung tipong mukhang CEO talaga hindi lang basta daddy, kundi Daddy with authority.
Habang pababa ako ng stairs, sumunod si Jhonax na naka-black polo at slacks. Mukha siyang gwapo today aminado ako. Kamukhang-kamukha niya ang mommy niya matangos ilong, chinito eyes, at yung ngiting nakakainis pero cute.
Pero itong batang ‘to? Tawang-tawa.
“Dad… please. SALSAL Company? WHO named that?”
“Ako.” proud kong sagot.
“Dad, it literally sounds like”
“HINDI bastos iyon, anak! Mind your mindset. Wag kang greenminded.”
Pero lalo siyang tumawa. “Dad, it sounds like you’re selling”
“I SAID STOP. It stands for Sakto at Legit Super Authentic Logistics. See? S-A-L-S-A-L.”
Tumigil siya sandali… tapos humagalpak ulit.
“Dad nooooo! That made it worse!”
Pinandilatan ko siya. “Jhonax, behave. Nasa mansion pa tayo.”
“Pero Dad, how do you even answer calls? ‘Hi sir, welcome to SALSAL Company, how may we serve you?’”
NAPASIMANGLA AKO.
“Anak, sobra ka.”
“Dad, I swear, if you ever change the name, please call it something normal.”
“No. SALSAL stays. That name made us millions.”
He lost it. Halos mag-collapse sa tawa habang lumalabas kami ng pinto at sumakay sa aming black SUV na may escort car pa.
Pagdating sa SALSAL Company Headquarters
Ang laki ng building 40 floors, puro glass and steel, may malaking gold logo sa harap SALSAL CORPORATION. Proud na proud ako diyan, kahit nung dine-delay pa ng city hall kasi daw “suspicious” ang pangalan. Hindi ko talaga pinalitan.
Pagpasok namin sa main lobby, automatic nag-bow ang mga guards at staff.
“Good morning po, Sir Bakikong! Good morning, Sir Jhonax!”
Tango ako. Serious face. Daddy CEO mode.
Pero si Jhonax? Ayun na naman pigil tawa.
“Dad, look. The logo. It’s shining so bright. Big SALSAL energy.”
“Tigil.”
Pero habang naglalakad kami papunta sa elevator, napansin ko na naman si Miss Liana Cruz, ang secretary ko naka-white blouse, pencil skirt, at yung pagka-smile niya? Aba, hindi sa’kin nakatingin. Kay Jhonax.
Napa-side eye ako.
“Good morning, Sir Bakikong…” bati niya, bow pa.
Tapos biglang nag-iba ang tono.
“Good morning… Jhoooonax.” sabay pa-sweet.
Nakita ko kung paano tumirik ang mata ni Jhonax. “Uhhh… morning po.”
Ako? Inangat ko kuko ko sa leeg ko. Ahem.
Pero deadma si Miss Liana. Eyes on target. Kahit 24 lang siya, ambisyosang bata ‘to. Hindi ko alam kung trabaho ba talaga ang habol o yung anak kong future CEO.
Naglakad kami papasok sa elevator at nang magsara ang pinto.
“Dad…” bulong ni Jhonax, “She’s staring at me again.”
“Alam ko. Nakita ko. Since last month pa iyan. Hindi ko pinapansin kasi baka umiyak kapag sinita ko.”
Napahawak sa noo si Jhonax. “Dad, please tell her to stop. She keeps sending me cupcakes.”
“Eh baka masipag lang.”
“Dad, bawat cupcake may nakasulat na: ‘For my future husband.’”
NAPAHINTO AKO.
“WHAT?!”
“Yes, Dad.”
“Future husband? Sino future husband niya?!”
“You, Dad me! Ako! Hindi ikaw.”
“MAS LALO!”
Napamura ako sa loob-loob ko. Grabe talaga ang mga kabataan ngayon. Minsan gusto ko gumamit ng megaphone para sabihing “BAWAL LIGAW SA ANAK KO!”
Pagdating namin sa 35th floor the executive level lahat ng staff nagbigay galang.
“Good morning Sir!”
“Good morning Mr. Güler!”
“Sir Bakikong, welcome!”
“Sir Jhonax, you look handsome today!”
At ang sagot ng anak ko?
“Ayyy wow. Thanks po. Pero hindi po ako available.”
Tumawa ako.
Pagpasok ko sa opisina ko, sobrang laki. Floor-to-ceiling windows, leather couch, malaking desk, dalawang monitors, ledgers, business plans, and files.
Kahit bastos ang pangalan, seryoso kami sa negosyo. Kahit bakery, hotels, logistics, at shipping, lahat top-tier.
Umupo ako sa swivel chair ko, nagbukas ng laptop, at biglang lumabas ang mukha ni Rara sa wallpaper. Naka-smile siya dun, naka-summer dress.
Ayun. Automatic kilig.
“Dad…” sabi ni Jhonax na lumapit, “you’re smiling at your laptop like a teenager. Crush mo si Mommy, no?”
“Of course! I married my crush. You should do the same.”
“Dad please… I’m not talking about Miss Liana.”
“AYAYAY! Hindi pwede ‘yon!”
Kumatok si Miss Liana at nag-deliver ng documents.
“Sir, here are the contracts you need to sign. And… Jhonax… I bought you something.”
Oh no.
Lumapit siya kay Jhonax at inabot ang isang paper bag.
“Cookies… shaped like hearts.”
Nag-freeze si Jhonax.
“Uh… thank you po…” pero kita kong gusto niyang maglaho sa sahig.
Umalis si Liana na naka-sway ang balakang.
Naghintay akong magsara ang pinto.
Tapos nilingon ko ang anak ko.
“ANAK.”
“Yes, Dad?”
“Hindi ka papasok ng office nang wala ako. Hindi ka tatanggap ng pagkain galing sa kahit sino. Hindi ka tatanggap ng regalo. Hindi ka nguminingiti sa mga babae. Hindi ka humihinga sa ilap nila.”
“Dad what??”
“Bibigyan kita ng bodyguard.”
“DAD!!! OVERPROTECTIVE MUCH?!”
“YES. Because I was once like you gwapo, charismatic, mabait. Kaya alam ko lahat ng tactics nila.”
Hinampas ako ni Jhonax gamit yung folder. “Dad please! I’m 20!”
“Exactly! Prime target ka!”
Napahiga siya sa couch in frustration.
Pumasok ang tatlong department heads. Nagsimula na ang meeting:
“Sir, here’s the revenue report for the bakery line”
“Sir, may bagong hotel investors”
“Sir, may bagong branch proposal for SALSAL Logistics”
Professional face. CEO mode. Pero sa gilid ng mata ko, nakikita ko si Jhonax trying not to fall asleep.
Lalo na nang simulan ko ang serious speech:
“We must innovate. We must expand. SALSAL must remain strong and firm.”
Napasinghap si Jhonax. Pinipigil ang tawa.
Ako? Hindi ko siya tiningnan. Pero narinig ko yung snort niya.
Tiningnan ko siya.
“Anak? You have something to say?”
“No Dad.”
“Sigurado ka?”
“Firm pala, Dad? Really?”
“It’s a strong company!”
“Dad…” tumatawa na siya, “you’re making it worse!”
“THIS IS BUSINESS!!”
Yung tatlong department heads? Hindi makagalaw. Hindi makatawa. Pero nanginginig ang balikat.
Umubo ako. “Let’s continue.”
Pagkatapos ng meeting, dumungaw kami sa glass window overlooking the city.
Tahimik.
Maganda ang tanawin.
Tumingin sa’kin si Jhonax.
“Dad… I think you’re the funniest CEO alive.”
“Thank you.”
“And also the most in love father.”
“Thank you again.”
“And the most embarrassing dad.”
“I accept.”
Tumawa kami pareho.
“Dad… kahit weird ang pangalan ng company… ang galing mo.”
Napatingin ako sa anak ko.
Nag-soft yung puso ko.
“Anak… tandaan mo ‘to. Hindi mahalaga ang pangalan. Ang mahalaga yung puso ng business. At puso ng family.”
Ngumiti siya.
“Love you, Dad.”
“Love you too, anak.”
- Writer
