Talagang hindi maipinta ang tabas ng aking mukha dahil sa sakit ng braso ko. Hayop na Aclare ‘yon at talagang naghahasik pa rin ito ng lagim hanggang ngayon!
Napatingin naman ako kay Homer na ngayon ay kumakatok sa bintana ng kotse ko.
“Ceje, ayos ka lang, pasensiya! Hindi ka agad namin napigilan ang bumaril sa ‘yo. Ngunit kasalukuyan na siyang hinahabol,” anas ni Homer at nasa mukha ang pag-aalala sa akin.
Agad nitong inako ang nagmamaneho ng kotse. Dali-dali akong lumapit sa kabilang upuan. Mabilis namang pinatakbo ni Homer ang kotse. Pagdating sa tapat ng kotse ay dali-dali akong lumabas ng sasakyan at agad na inalalayan ng lalaki.
“Ceje, kailangan munang maalis ang bala ng baril sa braso mo, may mga nurse at doctor tayong kasama rito,” anas ni Homer sa akin. Agad niya akong dinala
