The CEO's Fat Wife

“Miss Rivera?Ang laki-laki naman pala niya!” Napaungot ako nang marinig ang bulungan ng mga bisita sa likuran. Hawak kong mahigpit ang bouquet ng fake na bulaklak—sunflowers na gawa sa tissue paper at glue, kasi ayaw gumastos ni Zeus sa totoong bulaklak. “Para sa’yo, kahit peke, okay lang,” sabi niya nang pagtawanan niya ang DIY project ko. Huminga ako nang malalim. Ang amoy ng aircon sa loob ng chandelier-lit na chapel ay halo ng pabango ng mga socialité at… lechon. Oo, lechon. Dahil kahit kasal namin ni Zeus Alcantara, ang pinakamayabang na CEO sa buong Pilipinas, ay hindi mawawalan ng handang baboy sa reception. “Para sa’yo ‘yan,” bulong ni Lola Solita kanina, “Alam kong favorite mo.” Pero hindi ako natawa. “Reign?” Hinalikan ni Lola Solita ang noo ko. “Handa ka na ba?” Tiningnan ko ang matandang babaeng nakasuot ng barong na may sequins. Siya ang nagligtas sa pamilya ko mula sa pagkakabaon sa utang. Siya rin ang nagtali sa leeg ko sa isang lalaking ayaw kong pakasalan. “Opo, Lola,” ngumiti ako nang pilit. Hindi naman ako may choice. FLASHBACK: 3 MONTHS AGO “Pakasal ka sa apo ko, o ipapakulong ko ang tatay mo.” Nakahiga noon ang tatay ko sa ICU, nakakonekta sa mga makina. Si Lola Solita, nakaputing gown at diamond earrings, ay nakatayo sa tabi ko na parang reyna. “Pero… bakit po ako?” napaupo ako sa plastic na chair. “Hindi n’yo naman ako kilala.” “Eksaktong dahilan ‘yan,” ngumisi siya. “Kailangan ng apo ko ng asawang… hindi niya kayang mahalin. At ikaw ang perfect candidate.” “Ano po ‘yon, parang punishment?” “Call it… insurance,” hawak niya ang papel na may pirma ng tatay ko. “Paghiwalayin niyo man, mawawala lahat ng pera mo. Pero kung magtiis kayo ng isang taon… libre na kayo.” Napatak ang luha ko sa linoleum floor. Isang taon. Kaya ko ‘to. Para kay Nanay. PRESENT DAY “You may now kiss the bride.” Napaungol ang mga bisita nang hindi gumalaw si Zeus. Nakatitig lang siya sa akin, ang kanyang mga matang kulay tsokolate ay puno ng… suklam? Pagkayamot? O baka naiihi lang siya sa sobrang yabang. “Pass muna,” mariin niyang sabi, at narinig ng lahat. Natawa ang mga tao. Of course. Ginawa akong katatawanan sa sarili kong kasal. Pero ang hindi alam ni Zeus—ang huling halakhak ko na ‘to. “Reign,” bulong ni Lola Solita sa tabi ko, “pasensya ka na. Pero tandaan mo ang usapan natin.” Ang usapan. Ang lihim kong dala-dala habang nakasuot ako ng wedding dress na dalawang sizes mas maliit sa’kin. Buntis ako. At hindi alam ni Zeus. RECEPTION: THE LECHON INCIDENT “Ano ba, ang taba-taba mo na, kumakain ka pa?” Napatigil ako sa pagkuha ng chicharon sa buffet. Naka-slouch si Zeus sa upuan, nakabukas ang dalawang buttons ng barong, hawak ang baso ng whiskey. “Alam mo,” hinigop ko ang sukang sawsawan, “ang lakas ng loob mong mang-asar, eh ikaw naman ang mukhang lechong deconstructed d’yan.” Napa-angat ang kilay niya. “Deconstructed?” “Oo. Yung balat mo, nakahiwalay sa laman.” Tinuro ko ang pulang pimples sa leeg niya. Bigla niyang inabot ang plato ko at kinain ang chicharon. “Mas masarap ‘pag ninakaw.” “Bwisit ka!” Hinampas ko siya ng bouquet ko. “Bayaran mo ‘yan! Limang piraso ‘yun!” “Charge mo sa prenup,” ngisi niya. Sa gilid, kinunan kami ng video ni Tina, ang best friend kong naka-gold sequin gown. “OMG, parang My Husband’s Lover ang peg nila,” bulong niya sa camera. LATER THAT NIGHT: THE HONEYMOON SUITE “You’ll sleep on the floor.” Itinuro ni Zeus ang karton sa ilalim ng king-sized bed. Oo, karton. May logo pa ng hotel. “Bakit hindi ikaw ang matulog sa sahig?” inis kong sagot. “Ikaw ang lalaki, dapat gentleman ka.” “Gentleman ako sa mga babaeng… deserving.” Napatanga ako. Deserving. Ang sakit pala sa dibdib nang marinig ‘yon. Pero hindi ako iiyak. “Fine.” Hinila ko ang kumot at dumagan sa karton. Parang sardinas sa lata. “Reign.” “Ano?” “Hindi kita pakakasalan kung hindi ka… ganito.” “Anong ‘ganito’?” Tumikhim siya. “Yung… mataba ka. At… hindi ko type.” Naramdaman kong uminit ang pisngi ko. Type. Ang lakas mang-gaslight, eh siya rin ang may gawa ng problema. “Goodnight, Zeus,” pikit kong sabi. Isang taon na lang. Pero ang hindi ko alam—sa loob ng katawan ko, may dalawang heartbeat na kasabay ng t***k ng puso ko. Gumapang ako palabas ng kwarto nang makatulog si Zeus. Sa banyo, hinawakan ko ang tiyan ko. Dalawa kayo, no? Naiyak ako nang marahan. Paano ko sasabihin sa kanya? Paano kung ipa-abort niya? Sa labas, umuulan. Parang sign. Kaya ko ‘tong mag-isa. Pero ang hindi ko inaasahan—sa likod ko, may bumabukas na pinto. “Reign?” Napatayo ako. Zeus. “Anong ginagawa mo?” “Wala. Nag… nagjo-jogging.” Tiningnan niya ang pajama kong may donut print. “Sa banyo?” “Yes. May… treadmill ako d’yan.” Natawa siya. Unang tunay na ngiti niya. “Ang weird mo talaga.” At doon, sa gitna ng awkward na tawanan, may kumirot sa dibdib ko. Huwag. Huwag kang magkakagusto. Pero ang totoo: Mahirap palang magpanggap na ayaw mo sa isang tao… kapag unti-unti mo na siyang nagugustuhan.