FEELINGS
1450 Words
CHAPTER 1
ARZIEL'S POV
Nagising ako dahil sa masarap na amoy na kumakalat sa buong bahay. Hindi ko na napigilan ang sarili kong bumangon agad mula sa kama. Habang inaayos ko ang aking sarili, patuloy kong naamoy ang malinamnam na halimuyak na nagmumula sa kusina. Parang isang imbitasyon iyon na hindi ko matanggihan.
Tahimik akong bumaba ng hagdan, bawat hakbang ay maingat upang hindi makalikha ng ingay. Dahan-dahan akong lumapit sa nakabukas na pintuan ng kusina. Sumilip ako sa loob, at hindi na ako nagtaka nang makita kung sino ang nasa loob—si Kuya Gideon.
Siya ang pinagmumulan ng amoy na kanina pa nagpapakulo sa sikmura ko. Nakatayo siya sa harap ng stove, abalang-abala sa pagluluto. Nakatalikod siya sa akin, naka-topless at tanging apron lang ang suot. Pawisan ang likod niya, at ang mga muscle niya ay gumagalaw habang hinahalo niya ang niluluto. Napalunok ako ng laway. Hindi ko maiwasang titigan ang matipunong katawan niya. Alam kong mali. Mali ang maramdaman ko ang ganito para sa sariling kapatid. Pero bakit ganito?
Bakit sa tuwing kasama ko siya, bumibilis ang t***k ng puso ko?
Bakit sa tuwing naririnig ko ang boses niya, parang may kakaibang init na bumabalot sa katawan ko?
Hindi ko maintindihan ang sarili ko. Alam kong dapat wala akong maramdaman na ganito sa kanya. Pero hindi ko rin mapigilan. Lalo na tuwing nakikita ko siyang ganito—malapit, abot-kamay, at walang ibang kasama kundi ako.
Ako lang. Ako lang ang kasama niya sa bahay.
Simula nang umalis sina Mama at Papa papuntang ibang bansa, kami na lang ang naiwan dito sa bahay. Mas pinili naming manatili, at sa araw-araw na lumilipas, mas lalo akong nalilito sa nararamdaman ko. Hindi kami laging magkausap, pero sapat ang presensiya niya para magulo ang mundo ko.
"Arziel, baka matunaw na ang tinititigan mo d'yan."
Gulat akong napaangat ng tingin. Nakaharap na siya sa akin ngayon, nakangiti, at may bahid ng biro sa tinig niya. Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Napahiya ako. Baka nakita niya akong nakatitig. Baka napansin niya kung paano ako napapalunok habang pinagmamasdan siya.
Agad akong umiwas ng tingin, pero hindi ko naitago ang pamumula ng pisngi ko.
"Ah... ang bango kasi," pautal kong sagot. "Anong niluluto mo?"
Umiling siya, natatawa. "Sinigang. Paborito mo, 'di ba?"
Tumango ako, pilit na pinapakalma ang dibdib kong parang sasabog na. Alam kong simple lang ang umaga naming ito. Isang normal na eksena sa isang bahay. Pero sa loob ko, may unos. May gulong hindi ko maunawaan. Dahil paano kung ang nararamdaman ko ay hindi lang basta paghanga? Paano kung totoo na... may gusto ako sa sarili kong kuya?
Umupo ako sa lamesa, pilit na pinapakalma ang sarili. Pinagmamasdan ko si Kuya habang inilalagay ang mainit na sinigang sa mangkok. Napansin ko ang butil ng pawis sa gilid ng kaniyang sentido at ang banayad na ngiti sa labi niya. Ganoon siya palagi—laging kalmado, laging maasikaso. Pero sa kabila ng kabaitan niya, siya rin ang dahilan ng kaguluhan sa puso ko.
"Tikman mo," sabi niya sabay abot ng mangkok sa akin. "Sabihin mo kung tama ang alat."
Kinuha ko iyon at marahang hinigop ang sabaw. Umapaw sa bibig ko ang alat-asim na perpektong tumama sa panlasa ko. Napapikit ako saglit, hindi lang dahil sa sarap ng lasa kundi dahil na rin sa presensiya niya sa harapan ko. Isang lalaking halos perpekto—at siya ang kapatid ko.
"Ang sarap, Kuya. Saktong-sakto," mahina kong sabi.
Napangiti siya, at umupo sa tapat ko. "Buti naman. Matagal ko nang hindi nagagawa 'yan para sa 'yo."
Tahimik akong ngumiti. Kinuha niya ang kanin at nagsimula na kaming kumain. Sa bawat subo, pilit kong iniiwas ang tingin sa kanya, pero hindi ko mapigilan. Sa bawat kibot ng labi niya, sa bawat pagkagat niya sa karne, pakiramdam ko may bagay sa loob ko na unti-unting gumigising—isang bagay na hindi dapat, pero hindi ko kayang pigilan.
"Arziel," tawag niya, sabay tingin sa akin. "May napapansin ako sa 'yo nitong mga nakaraang araw."
Napalingon ako, halos mabilaukan sa kinain ko. "Ha? A-anong ibig mong sabihin?"
Tumingin siya ng diretso sa mga mata ko. "Parang... iniiwasan mo ako. O kung hindi man, parang naiilang ka tuwing magkasama tayo."
Ramdam kong namula ang buong mukha ko. Gusto kong umiwas, pero hindi ko kayang magsinungaling.
"Hindi naman sa gano'n," tanggi ko, kahit alam kong hindi iyon totoo.
"Arziel," ulit niya, mas seryoso na ang tono. "Kung may problema ka, sabihin mo lang. Alam mo namang pwede mo akong kausapin kahit ano pa 'yan."
Huminga ako ng malalim. Gusto kong aminin. Gusto kong sabihin sa kanya ang lahat—kung paano bumibilis ang t***k ng puso ko tuwing kasama ko siya, kung paanong bawat ngiti niya ay parang bulalakaw na bumabagsak sa dibdib ko. Pero paano? Paano ko sasabihin sa kanya na may gusto ako sa kanya... gayong kapatid ko siya?
"K-kuya..." mahina kong bungad.
"Oo?"
"Kung... kung sakaling may nararamdaman ka para sa isang taong hindi mo dapat gustuhin, anong gagawin mo?"
Napakunot ang noo niya. Saglit siyang tumigil sa pagnguya. "Depende. Bakit? May ganun ka bang nararamdaman ngayon?"
Hindi ako makasagot. Para akong nauupos sa ilalim ng kanyang titig.
Tumayo siya bigla at lumapit sa likod ko. Akala ko'y may kukunin lang siya, pero naramdaman ko ang kamay niyang marahang humawak sa balikat ko.
"Arziel... kung ano man 'yang nararamdaman mo, hindi kita huhusgahan. Pero sana, alam mo kung hanggang saan ang dapat."
Nang marinig ko iyon, tila may gumuhit na lamig sa batok ko. May halong kaba at sakit sa puso. Gusto kong malaman kung alam ba niya. Kung nararamdaman din niya ang tensyon sa pagitan naming dalawa. O baka ako lang talaga.
Tumayo na rin ako. "Salamat sa sinigang, Kuya. Maliligo lang ako."
At bago pa niya makita ang luhang pilit kong pinipigil, mabilis akong umakyat sa taas. Pagkasara ng pinto ng kwarto ko, doon ko lang pinakawalan ang lahat. Umupo ako sa sahig, at isinandal ang ulo sa pader.
"Hanggang kailan, Arziel?" tanong ko sa sarili. "Hanggang kailan mo kakayaning itago 'to?"
Pagkatapos kong maligo, tumayo ako sa harap ng salamin at pinunasan ang basa kong buhok. Pilit kong iniwasang titigan ang sarili sa mata, pero hindi ko rin napigilan. Sa likod ng malamlam kong tingin, naroon ang isang lihim—isang damdaming hindi ko alam kung kailan ko pa nagsimulang maramdaman, pero ngayon ay hindi ko na kayang itago.
Lumabas ako ng kwarto, pababa sa sala. Tahimik ang buong bahay. Naroon pa rin si Kuya Gideon sa kusina, inaayos na ang pinagkainan. Hindi ko alam kung lalapitan ko siya o magtatago na lang ulit sa kwarto. Pero bago pa ako makapili, lumingon siya.
"Halika na rito. Tapos na akong kumain, pero mainit pa 'yung sinigang mo," aniya.
Tumango ako at lumapit. Umupo ako sa lamesa at muling tinikman ang sabaw. Malamig na ang pakiramdam ko sa labas, pero may init na gumagapang sa loob ko. Hindi ko alam kung dahil sa sabaw, o sa mga titig na palihim kong ibinabato sa kanya habang nakatayo siya malapit sa lababo.
"May balak ka bang lumabas mamaya?" tanong niya, nakatalikod.
"Siguro, saglit lang. Maglalakad-lakad sa labas," sagot ko. "Bakit?"
"Wala lang. Baka gusto mong samahan kita."
Napatingin ako sa kanya. Sa tono ng boses niya, may halong lambing at pag-aalalang hindi ko pa naririnig noon. Tahimik akong ngumiti, pero agad kong itinago iyon sa pamamagitan ng pagsubo ulit ng kanin.
Maya-maya, lumapit siya sa gilid ko at umupo sa katabing silya. Hindi ko mapigilan ang mapansin kung gaano siya kalapit. Ramdam ko ang init ng balat niya kahit hindi kami magkadikit. Napalunok ako. Nanuyo ang lalamunan ko, pero hindi dahil sa ulam.
"Arziel," tawag niya. Mababaw, pero mabigat sa pandinig ko.
"Mm?" sagot ko, di makatingin sa kanya.
"May itatanong ako. Pero gusto kong maging totoo ka."
Napatingin ako sa kanya sa wakas. Seryoso ang mukha niya. Hindi ko alam kung matatakot ba ako sa susunod niyang sasabihin o dapat ba akong umasa.
"May... problema ba tayo?" diretsong tanong niya.
Nagulat ako. Napahawak ako sa mesa para hindi ako manginig. "Anong... ibig mong sabihin?"
"Yung pakiramdam ko kasi, may tinatago ka. May iniwas. Lalo na tuwing magkalapit tayo." Napalunok siya, saka tumingin din sa mesa. "At, Arziel... ramdam ko rin. Yung... tensyon."
Napasinghap ako. Ramdam niya. Alam niya.
"Kuya... hindi ko sinasadya," mahina kong sabi. "Ayoko nito. Pero hindi ko rin mapigilan."
Tahimik siya. Napalunok ako at tumayo. "Kung gusto mong lumayo ako, sabihin mo lang."
Pero bago pa ako makalakad palayo, hinawakan niya ang braso ko. Mahigpit, pero banayad. "Hindi ko alam kung anong dapat gawin, Arziel. Pero isa lang ang alam ko ngayon..."
Huminto siya. Nagkatitigan kami. Huminto ang mundo ko.
"...ayokong mawala ka.”
- Writer
