UNEXPECTED VISITORS
1561 Words
CHAPTER 2
ARZIEL'S POV
Matapos ang mga salitang binitiwan ni Kuya Gideon kanina, agad akong tumakbo paakyat sa kwarto ko. Pakiramdam ko, parang sinusunog ng hiya ang pisngi ko. Mainit, mabigat, at may halong kaba.
“Ayokong mawala ka.”
Paulit-ulit iyong umuukit sa isip ko. Hindi ko na nga maintindihan ang sarili ko, tapos siya pa ang magsasabi ng gano’n? Hindi ko alam kung dapat ba akong kiligin, matakot, o tuluyang lituhin ng damdaming matagal ko nang pilit nilalabanan.
Isang malakas na tili ang pinakawalan ko at agad kong tinakpan ng unan ang mukha ko para hindi marinig sa baba. Kung sakaling narinig niya ‘yon, ewan ko na lang. Nakakahiya.
“Ano bang ibig sabihin mo, Kuya?” bulong ko sa sarili ko. “Ayaw mong mawala ako... bilang kapatid lang ba? O... may iba ka ring nararamdaman?”
Hindi ko na alam kung alin ang mas mali—ang nararamdaman kong ito para sa kanya, o ang pag-asa kong baka pareho kami ng nararamdaman.
Habang nasa gitna ako ng pagkalito, isang sunod-sunod na busina mula sa labas ang gumambala sa katahimikan. Tumayo ako mula sa kama at sumilip sa bintana. Isang itim na kotse ang pumarada sa harap ng gate. Ilang saglit pa, bumukas ang pinto ng kotse at lumabas ang tatlo sa matalik na kaibigan ni Kuya—sina Lance, Jeric, at Dominic. Masasayahin ang mga iyon, at madalas ay maingay kapag nagkakasama-sama. May dala pa silang mga chips at softdrinks. Mukhang may plano na namang mag-inuman.
Agad silang nag-doorbell. Naramdaman kong biglang bumilis ang t***k ng puso ko. Ayoko sanang bumaba dahil sa hiya kay Kuya, pero kailangan kong magpakita. Baka naman magtaka pa sila kung bakit hindi ako bumabati, eh ako pa naman ang palaging tagahanda ng yelo o pulutan tuwing may bisita si Kuya.
Umupo ako saglit sa kama, pinag-iisipan kung ano ang isusuot. Ayokong magmukhang nag-ayos masyado, pero ayoko rin namang mukhang kagigising lang. Sa huli, nagsuot ako ng simpleng cotton dress na hanggang tuhod at naglagay ng kaunting lip balm. Pinagmasdan ko ang sarili sa salamin. Normal lang. Wala namang masama. Hindi naman para kay Kuya ‘to... ‘di ba?
Pagbaba ko ng hagdan, narinig ko na agad ang tawanan nila sa sala. Si Kuya Gideon ang una kong nakita—nakaupo siya sa sofa, nakangiti pero hindi kagaya ng dati. Nang mapansin niya akong pababa, saglit siyang natigilan. Nagtagpo ang mga mata namin.
At sa isang iglap, bumalik sa akin ang lahat ng sinabi niya kanina. Gusto kong umiwas, pero nanatili ang titig niya. Seryoso. Para bang may gustong iparating.
“Uy, Arziel!” bati ni Jeric, sabay kindat. “Buti naman at bumaba ka. Hindi kumpleto ang inuman kapag wala ang paborito naming host!”
Napangiti ako, pilit. “Siyempre, hindi pwedeng hindi ko kayo i-welcome.”
“Halika dito,” sabi ni Kuya, sabay tapik sa puwang sa tabi niya sa sofa.
Napatingin ako sa bakanteng upuan. Sa dami ng puwede kong upuan, doon pa talaga sa tabi niya?
Pagkaupo ko sa tabi niya, pakiramdam ko biglang naging makipot ang espasyo sa buong sala. Kahit may ibang tao, kahit may tawanan at kantiyawan sa paligid, parang kami lang ni Kuya Gideon ang naroon. Nararamdaman ko ang init ng hita niya na halos sumasayad na sa akin. Amoy ko ang pamilyar niyang pabango—isang halimuyak na nakakakiliti sa alaala’t damdamin ko.
Kahit na abala siya sa pakikipagkuwentuhan kina Lance at Dominic, paminsan-minsan ay nahuhuli ko siyang sumusulyap sa akin. At kapag nagkakatinginan kami, agad akong yumuyuko o nagkukunwaring may tinitingnan sa cellphone ko. Hindi ko alam kung napapansin niya ang pamumula ng pisngi ko, pero nararamdaman kong parang namumula na ang mukha ko sa init.
"Arziel, o, tikman mo 'tong chicharon, sobrang lutong," sabay abot ni Kuya sa akin ng plato.
Napatingin ako sa kamay niya, saka tumingin sa kanya. Ngumiti siya. Simple lang. Walang kahulugan dapat. Pero bakit parang may hinahanap ako ro'n?
“Salamat,” sagot ko habang iniiwas ang tingin.
Tinitigan niya ako ng ilang segundo. Para bang may gustong sabihin. Para bang may gustong ipahiwatig.
Pero bago pa ako tuluyang matunaw sa tingin niya, bigla akong tumayo.
“Ah, maghihiwa lang ako ng prutas,” sabi ko, hindi na naghihintay ng sagot.
Dumiretso ako sa kusina. Humawak ako sa gilid ng counter at napapikit. Malalim ang paghinga ko. Nanginginig ang kamay ko habang dinudukot ang kutsilyo mula sa drawer.
“Ano ba 'tong nararamdaman ko? Diyos ko...” bulong ko sa sarili. “Kapatid ko siya. Kapatid ko siya.”
Ngunit kahit ilang ulit ko sabihin sa sarili kong mali ito—na wala akong karapatang maramdaman ang ganito para kay Kuya Gideon—hindi ko pa rin mapigilan. Hindi lang ito basta paghanga. Hindi lang ito simpleng kilig.
Ito ‘yung klase ng damdaming kapag nagtagal, baka sumabog. Baka tuluyan akong matangay.
Pagbalik ko sa sala, mas maingay na ang tawanan. May konting alak na rin pala silang sinimulan. Tinapik ako ni Jeric at pinaupo ulit sa tabi ni Kuya. Wala na akong nagawa kundi sumunod.
Kinuha ni Kuya ang baso niya at inabot sa akin.
“Tikman mo,” mahina niyang sabi. “Konti lang ‘to. Hindi ka naman masyadong iinom.”
Kinuha ko ang baso. Saglit na nagkabanggaan ang mga daliri namin. At sa isang simpleng dampi, isang kilabot ang dumaan sa buong katawan ko. Mabilis kong binawi ang kamay ko, at ngumiti kahit pilit.
Pinipilit kong itago.
Pinipilit kong huwag ipakita.
Pinipilit kong ikubli sa likod ng mga ngiti at simpleng galaw ang katotohanang...
Gusto ko ang sariling kuya ko.
At sa gabing ‘to, habang unti-unting lumalalim ang gabi at umiinit ang paligid sa tawanan at inuman, alam kong mas lalo kong kailangang magpakatatag.
Dahil hindi ko alam hanggang kailan ko kakayaning itago... ang bawal kong nararamdaman.
Gabi na. Halos pasado alas-dose na nang magpaalam sina Lance, Jeric, at Dominic. May tama na ang tatlo sa nainom, pero si Kuya, gaya ng dati, tila hindi tinatablan ng alak. Ako naman, kahit kaunti lang ang nainom ko, ramdam ko ang init sa pisngi at bigat sa mga talukap ng mata.
Ako ang nagligpit ng pinagkainan nila. Si Kuya ay tahimik lang na nanonood sa akin mula sa sofa habang nililigpit ko ang mga baso at platito. Ramdam ko ang titig niya. Parang sinusundan ang bawat kilos ko. At kahit nakatalikod ako, alam kong hindi siya tumitingin bilang kuya. May kung anong bumabalot sa tingin niya—malamig, pero mainit. Tahimik, pero nagsisigaw.
Nang matapos ako sa pagliligpit, dumiretso ako sa lababo para maghugas. Narinig ko ang marahang mga yabag ni Kuya papalapit. Ilang saglit lang, naramdaman ko na ang presensya niya sa likod ko. Masyadong malapit.
"Ako na diyan," mahina niyang sabi, sabay kuha sa plato sa kamay ko.
"Kaya ko na 'to," sagot ko, hindi siya tinitingnan.
"Alam kong kaya mo... pero gusto ko lang na tumingin ka sa akin."
Napakagat ako sa labi. Humigpit ang hawak ko sa basang baso. Ayoko. Ayokong makita ang mga mata niya ngayon. Baka hindi ko kayanin.
"Arziel..."
Sa tono ng boses niya, may pakiusap. May bigat. May lambing na hindi na pang-kapatid.
Unti-unti akong humarap. Dahan-dahan. Para bang bawat segundo ay naghihintay kung tuluyan na ba akong mababasag. At nang tuluyan akong makaharap, nakita ko siya—si Kuya Gideon, nakatitig sa akin na para bang ako ang tanging tao sa mundo.
"Bakit ka ganyan tumingin, Kuya?" bulong ko. Nanginginig ang tinig ko, pero pilit kong itinatago.
"Paano ba dapat?" balik niya, mas lalong bumaba ang boses.
"Tumingin ka bilang kuya ko..." pakiusap ko.
"Pilit kong ginagawa 'yan araw-araw." Umiling siya. "Pilit kong kinukumbinsi ang sarili kong ikaw lang si Arziel... ang nakababata kong kapatid... pero ang totoo, matagal ko nang gustong itigil 'yung pagpapanggap."
Parang biglang huminto ang oras. Napatigil ako sa paghinga. Ang t***k ng puso ko, parang gusto nang sumabog. Hindi ako makagalaw. Hindi ako makapagsalita. Hindi ko alam kung ito ang sagot na hinihintay ko... o ang katotohanang kinatatakutan ko.
"Mali 'to, Kuya..." Mahina kong bulong, pero wala roon ang paninindigan.
Lumapit siya. Marahan. Tuluyan nang nawala ang distansya. Nakadikit na ang katawan niya sa akin, pero para akong nagyeyelo.
"Mali, oo..." bulong niya sa tainga ko. "Pero totoo."
Naramdaman ko ang init ng hininga niya. Muntik ko nang mapasandal sa lababo. Hindi ko alam kung tatakbo ako o yayakap sa kanya. Ang alam ko lang, wala akong ginawa kundi tumayo roon, habang binabalot kami ng katahimikan, ng hiya, ng damdaming matagal nang ikinukubli.
At sa isang iglap, inilapit niya ang mukha niya sa akin.
Hanggang sa naramdaman ko na lang ang labi niya... ilang pulgada na lang mula sa akin.
"Sabihin mo lang... kung ayaw mo."
Hinintay niya ang sagot ko. Pero wala akong nasabi. Dahil sa loob-loob ko, matagal ko na rin itong ginustong mangyari.
At sa unang dampi ng labi niya sa labi ko, tuluyan nang nabura ang hangganan.
Ngunit sa gitna ng init ng sandaling iyon, bigla akong natauhan. Mabilis kong itinulak si Kuya palayo, habol ang hininga at nanginginig ang mga kamay. Nakita ko ang gulat sa mukha niya, pero wala siyang sinabi. Tumalikod ako at mabilis na tumakbo paakyat sa kwarto, isinara ang pinto at napaupo sa sahig. Hawak ko ang dibdib kong tila sasabog.
"Hindi pwede… hindi dapat…" bulong ko sa sarili, pilit itinatanggi ang damdaming matagal ko nang kinikimkim.
- Writer
