Inlove with that criminal

Kabanata 1

Kabanata 1

Sorry

HANGGANG ngayon ay hindi pa rin tapos ang pag-uusap ng nga magulang namin, hindi na kami isinalis sa usapan para hindi na daw kami abalahin pa, andito kami ngayon sa Garden Area.

Ang dalawang Falcon ay nag-uusap sa tabi habang ako ay nakikipag kwentuhan sa kambal, “Destine, tignan mo yung bunsong Falcon, ang gwapo niya.” Sabi ni Prima saakin na may halong paghanga.

Hindi ko sya masisisi, kung titignan mo naman ang mga Falcon ay hindi mo maipagkakailang nakakabihag ng puso ang kanilang kagwapuhan, “Dahan dahan sa paghanga, Prima. Hindi ba't sabi mo din saakin ay babaero yan?”

“Tss.” Naagaw naman ang atensyon naming dalawa nang iritableng umiling iling si Primo.

“Bakit, Primo?” takhang tanong ko.

“Wala.” Malamig niyang utas at saka padabog na tumayo at nilisan ang pwesto namin.

“Anong nangyari sa kambal mo?” tanong ko kay Prima.

“Baka nagseselos.”

“Bakit naman sya mag-seselos?” naguguluhan na ako sa mga inaasta niya.

“Alam mo, Destine. Maganda ka pero manhid ka. Tara habulin natin sya.” Sabi nya at hinaltak ako papaalis.

Hinabol namin si Primo, hinanap namin sya sa likod bahay ngunit hindi namin s’ya nakita, inikot namin ang buong mansyon ngunit walang bakas ni Primo.

“Nag-aalala na ako, Prima.” Nanlalamig na ang mga kamay ko.

“Destine, ako nga na kapatid kalmado lang. Hindi mapapahamak si Primo, kilala ko sya.” Paninigurado ni Prima saakin kaya kahit papaano ay naibsan ang kaba ko.

Magdidilim na ngunit hindi pa namin nakikita si Primo, hanggang sa narating namin ang tree house naming tatlo noon, “Baka nandito sya.” Sabi ni Prima.

Umakyat kaming dalawa at hindi nga kami nagkamali, andito sa sya loob ng tree house nakatingin sa bintana at pinagmamasdan ang kalangitan.

“Iiwan ko muna kayo, mag-usap kayong dalawa.” Nahihiwagaan ako sa inaasta ni Prima.

Umalis si Prima sa loob ng treehouse at ngayon ay naiwan nalang kaming dalawa ni Primo sa loob, “Alam mo? Palaging ikwinekwento saamin ni Inay ang kwento ng Pusa at Daga.” Panimula niya.

“Gusto mong marinig?” sabi pa nito saakin ngunit hindi pa rin ako tinatapunan ng tingin.

“S-Sige…” Yan lang ang tangi kong naisagot sa kanya.

“Sa isang malayong probinsya may isang pusa, nanggaling siya sa isang mayamang tagapag-alaga, habang ang daga naman ay nakatira sa likod bahay nila.” Tumigil siya ng sandali. “Mahirap lamang ang daga, isang araw naisip ng pusa na magliwaliw sa mansyon ng tagapag alaga niya, hanggang sa natagpuan niya ang daga. Nung magkita silang dalawa ay hindi sila nag-away, hindi kagaya sa mga palabas, naging magkaibigan silang dalawa, at habang tumatagal ang panahon, unti unti nang nahuhulog ang daga sa pusa dahil sa kabaitan nito.” Bumuntong hininga siya, naguguluhan ako sa nararamdaman ko ngayon, para akong tinutusok sa dibdib sa bawat salitang binibitawan niya. “Hanggang sa, naisip ng daga…pwede rin kayang mahalin sya ng mayamang pusa na iyon bagaman isa lang syang hampaslupang daga?” pumikit siya. “Hanggang sa isang araw nakatagpo ng bagong pusa ang mayamang pusang kaibigan niya. Ramdam ng daga na sa isang iglap maaring magustuhan ng mayamang pusa ang kanyang bagong kakilala.” Pinilit niyang ngumiti ngunit ang ngiti niya ay parang masakit sa damdamin.

“Alam mo ba? Hanggang mamatay ang daga ay hindi niya sinabi sa mayamang pusa ang nararamdaman niya, namatay siyang nasasaktan ng palihim.” Ngayon ay tumingin siya saakin.

Hinawakan niya ang kamay ko, “Alam kong talo ako, pero ayokong matulad sa daga sa kwento.”

“P-Primo…”

“Mahal kita, Destine…kahit pusa ka at daga lang ako.” Parang tinutusok ang puso ko sa bawat katagang binibitawan ni Primo ngayon, at mas lalo akong nasaktan ng tumulo ang mga luha sa kanyang mga mata.

“P-Primo…a-aminin ko…humahanga ako sayo simula pagkabata natin.” Tila nabuhayan siya ng kaunti sa narinig.

“Pero hindi ako sigurado sa nararamdaman ko.” Tinignan ko sya sa mga mata, para akong nasasaktan sa bawat pagtitig ko dito.

“T-Tatanggapin ko…m-masaya ako, Destine…dahil, kahit papano ay mamamatay akong alam mong mahal kita.” Niyakap niya ako, sinuklian ko ito ng isa ding mahigpit na pag yakap.

Umalis kami sa treehouse at habang naglalakad kami ay walang kibuan naganap sa aming pagitan, hindi ko alam ang mararamdaman ko sa mga sinabi niya saakin.

Nang makarating kami sa mansyon ay medyo madilim na, pagkapasok ko ay agad kaming sinalubong ng aking mga magulang, “Destine, saan ka ba nanggaling?” nag-aalalang tanong ni Mamá.

“Nagpunta lang po kami sa treehouse, Má.” Paninigurado ko dito.

Hindi pa rin pala nakakaalis ang mga Falcon, nakita kong madilim ang mukha ni Xavier na nakatingin sa ngayon ay kakapasok lang na si Primo.

“Kung sana ay hindi kayo nag-iinarte edi sana walang nag-aalala para sa inyo.” Alam kong pinapasaringan niya si Primo.

“Xavier!” saway ni tita Xaria.

Nakaramdam ako ng inis sa narinig ko mula sa kanya, “Sino bang nagsabing makialam ka? Sa pagkakaalam ko ay hindi ka dapat nakikisali sa mga usapang pampamilya.” I may be ungrateful on what I said pero ayokong binabastos ang mga kaibigan ko.

“Destine.” Sumama ang tingin saakin ni Papá.

“Dahil nakakaabala ka—” magsasalita pa sya nan putulin ko ang sinabi nya.

“Edi sana ay hindi ka na nag-abalang sumama sa mga magulang mo kung ayaw mong maabala!” Sigaw ko.

“Clandestine!” sigaw ni Papá, hindi ko na pinansin iyon at umakyat ako sa kwarto ko.

Kinabukasan, wala akong nakitang bakas ng mga Falcon sa mansyon, buong gabi kong inisip ang nangyari kagabi, sumobra ba ako?

Bumaba ako para kumain ng almusal at nagulat ako ng maabutan ko si Mamà at Papà sa hapag kainan, sumalo ako sa kanila habang kumakain walang kumikibo kahit sino saamin.

Hanggang sa hindi ko na natiis pa, “About sa nangyari kagabi…”

“It’s okay now, humingi na ng tawad si Xavier saamin kagabi and I advise na humingi ka din ng tawad, you we’re both wrong.” Sabi ni Papá.

“I also wan’t to say sorry din po sainyo.” Nakayuko kong sambit.

“Anak, I understand na kaya naging gano’n ang reaksyon mo dahil alam kong ayaw mong nasasabihan ng masasakit na salita ang mga kaibigan mo.” Tumango tango ako kay Mamá.

“You should go to the Falcons, to apologize.” Dagdag naman ni Papá.

“Sige po, pero…diba bawal po akong lumabas? Ako lang po mag-isa?” I asked.

“No, hija. Kasama mo kami ng Mamá mo, we need to ensure your safety.” Sagot ni Papá saakin.

Natapos ang agahan namin at nagtungo ako sa Hacienda, hinanap ko si Primo at Prima para humingi ng dispensa sa nangyari kagabi. Nilibot ko ang aking paningin sa tahimik na kapaligiran at nadapuan ng aking mga mata si Primo, nagsasalansan siya ng mga dayami sa isang kamalig.

Lumapit ako sa kanya, nakita kong seryoso siya sa ginagawa niya.

“P-Primo…”

Tumingin siya saakin, wala siyang pangitaas na damit kaya kitang kita ko ang kanyang katawan, maganda ang katawan ni Primo, halatang palaging nageehersisyo, nakaramdam ako ng init na umaakyat sa aking pisngi.

“Namumula ka.” Sabi niya saakin, yumuko ako ngunit hinawakan niya ang aking baba at itinaas ang aking ulo para magtagpo ang aming nga mata.

“P-Primo…nandito ako para humingi ng tawad.” Sabi ko sa mababang boses.

“Para saan?” tanong niya.

“Sa nangyari kagabi.”

“Destine, naiintindihan ko…hihintayin kita hanggang sa maging sigurado ka sa nararamdaman mo.” Ngumisi siya saakin.

“H-Hindi ka galit?”

“Bakit naman ako magagalit?” yumikod siya at naging magkapantay na ang aming mukha, ilang pulgada nalang ang layo ng mukha namin sa isa’t isa.

Parang natauhan siya at tumayobg muli, “P-Pasensya na…” sabi niya habang namumula ang mga tenga.

“Teka? Asan si Prima?” tanong ko naman, kanina ko pa hindi nakikita si Prima.

“Nasa bayan, inutusan kasi siya ng Papá mo na bumili ng mga kasangkapan sa lulutuin sa susunod na linggo.” Malapit na nga pala ang pista, biyernes na ngayon ay sa linggo ay simula na ng pista.

“May balak ka bang salihang patimpalak para sa pista?” tanong ko, taon taon kasi ay sumasali si Primo sa mga patimpalak kapag may pista.

“Hindi muna ako sasali ngayon, gusto kong tumulong sa paghahanda.” Kapag kasi sumasali siga noon sa mga patimpalak ay palagi siyang nag eensayo kaya minsan ay nawawalan siya ng oras para tumulong sa mga gawain, ngunit okay lang naman dahil palagi siyang nananalo.

“Sayang naman, gusto pa naman kitang mapanood, maglaro.” Nadidismayang sabi ko.

“Hmm? Gusto mo akong panoorin mag laro?” tanong niya.

“Oo, hindi ba’t magaling ka mag basketball?”

“Hmm…sige, panoorin mo ako maglaro, pero hindi nga lang sa pista.” Sabi niya habang ginugulo ang buhok ko.

“Saan?” tanong ko habang inaayos ang buhok ko.

“Hindi ba ay may court dito? Dun sa pinaglalaruan namin dati ni Carlos.” Tama nga, dati nung nadito pa si Kuya ay palagi silang naglalaro kahit bata pa lamang nood si Primo ay nakikipag sabayan na sya kay kuya.

“Sige.” Sabi ko naman.

“Tatapusin ko lang ang trabaho ko di—” sabi nya ngunit pinutol ko iyon.

“Magpahinga ka, tsaka aalis kami mamaya ng Mamá at Papà.” Sabi ko.

“Saan kayo pupunta?”

Napagtanto kong dapat ay hindi ko na sinabi ang mga matagang iyon, “S-Sa…mga…” hindi ko naituloy ang sasabihin ko nang magsalita siya.

“Falcon.” Nagdilim ang ekspresyon niya.

“Hihingi lang kami ng dispensa sa nangyari kagabi.”

“Talaga?” tanong niya at medyo lumiwanag ang kanyang ekspresyon.

“Oo. Kaya wag ka na magtampo.” Sabi ko at kiniliti siya sa tagiliran.

“Hindi ah—wag tama na Destine!” sabi niya habang tumatawa habang ako naman ay kiniliti sya.

“Ayaw mo tumigil ha.” Nang makabawi sya ay ako naman ang kiniliti niya.

“T-Tama na, Primo nakakakiliti.” Sabi ko habang tumatawa hanggang sa naramdaman ko nalang na bigla kaming bumagsak.

Parang bumagal ang pangyayari, ambilis ng t***k ng puso ko sa hindi ko malamang kadahilanan, hanggang sa napagtanto kong nakapaibabaw ako sa kanya.

Nakatitig siya sa aking mga mata, agad akong tumayo, “N-Nasaktan ka ba?” tanong ko.

“Ayos lang ako.” Sabi naman niya.

Natapos ang trabaho ni Primo at kami naman ay nasa biyahe na pupunta sa mansyon ng mga Falcon, my hands were shaking, I don’t know why I’m nervous as hell.

“Mà, are they mad at me?” I aksed her.

“Anak, you’re tita Xaria isn’t mad, kailangan mo lang humingi ng tawad para ofcourse, to acknowledge ang mali mo.” She caressed my back.

Matagal talag ang biyahe at ngayon ay nakarating na kami sa Mansyon ng mga Falcon, bumaba kami ng kotse, napapalibutan ng mga bodyguards, nasanay na lang ako sa mga ganitong bagay.

Nang makatapak kami sa loob ng mansyon ay sinalubong kami ni tita at tito, “Oh my god! You’re here.” Bumeso saamin si Tita Xaria habang si Tito naman ay as usual nakikipag usap kay Papà.

Nang kaming dalawa lang ang naiwan ni tita Xaria sa accomodation area ay kinuha ko na ang oportunidad na iyon para humingi ng tawad, “Uhm…T-Tita..” tawag ko sa atensyon niya.

Nilingon niya ako, “Yes, Hija?”

“I just want to say sorry for what happened yesterday…” bumaba ang boses ko habang sinasabi ang mga katagang iyon.

“Hija, wala na iyon. Besides, parehas kayong may mali.” She patted my head and left.

“What are you doing here?” napaigtad ako sa bagong dating na boses, it was cold and scary.

Nilingon ko ang pinagmulan ng boses na iyon and there he was, standing straight, he’s only wearing gray v neck shirt and ripped jeans.

“Uhm…I just w-want to say sorry, about yesterday.” I said.

“Apology not accepted.” Nanlaki ang mata ko sa narinig mula sa kanya.

“W-What do you mean?”

“I don’t repeat my words.” He’s face remain stoic.

I promised, Mamà and Papà that I wont leave their house until my apologies aren’t accepted, I don’t want to stay here for long.

“T-Tell me, what do you need…I’ll do everything just accept my apology.” Napalunok ako ng nakita ko syang ngumisi ng nakakaloko.

I pushed a wrong button.

“Everything, huh?” he devilishly grin.

“Pag-iisipan ko, let’s go to them.” Then again he left me first, it feels like déjà vu.

Naiwan akong tulala, now. I really regret what I’ve said.

Sumunod ako sa kanya, nakita kong nakaupo si Mamá at Papà sa dining hall, It’s already five-thirthy when we arrived and now it’s six, mukhang dito na kami magdi-dinner.

Umupo ako sa pagitan ni Mamá at Papá, hindi ako makagalaw ng maayos, I can feel someone is staring at me, “Anak, are you okay?” Mamá suddenly asked.

“Y-Yeah…” I slowly nodded.

“Did you ask for apology to Xavier?” tanong ni Papá saakin na para bang naninigurado.

I nodded as an answer.

Nagkwentuhan ang mga magulang namin hanggang sa maya maya pa ay isinerve na ang mga pagkain, iba’t ibang putahe ang nakahanda, at lahat ng mga ito ay mukhang masasarap.

We started eating then suddenly Papà opened up the topic about the apology, “So, Hijo…did my daughter already ask for your apology?” he asked like he’s getting a second opinion.

“Pà, I already told you…I already asked hi—” I was stopped talking when suddenly Xavier speaked.

“And I didn’t accept it.” I gritted my teeth in annoyance.

“Talaga?” tita Xaria asked.

“And she said, she'll do everything to please me—”

“stop!” hindi ko na kaya.

“But I already have a request.” He said like a baby. Papansin.

I sighed in defeat. “Fine, spill it.”

He chuckled playfully, “I want you to…”

Kabanata 1

Sorry

HANGGANG ngayon ay hindi pa rin tapos ang pag-uusap ng nga magulang namin, hindi na kami isinalis sa usapan para hindi na daw kami abalahin pa, andito kami ngayon sa Garden Area.

Ang dalawang Falcon ay nag-uusap sa tabi habang ako ay nakikipag kwentuhan sa kambal, “Destine, tignan mo yung bunsong Falcon, ang gwapo niya.” Sabi ni Prima saakin na may halong paghanga.

Hindi ko sya masisisi, kung titignan mo naman ang mga Falcon ay hindi mo maipagkakailang nakakabihag ng puso ang kanilang kagwapuhan, “Dahan dahan sa paghanga, Prima. Hindi ba't sabi mo din saakin ay babaero yan?”

“Tss.” Naagaw naman ang atensyon naming dalawa nang iritableng umiling iling si Primo.

“Bakit, Primo?” takhang tanong ko.

“Wala.” Malamig niyang utas at saka padabog na tumayo at nilisan ang pwesto namin.

“Anong nangyari sa kambal mo?” tanong ko kay Prima.

“Baka nagseselos.”

“Bakit naman sya mag-seselos?” naguguluhan na ako sa mga inaasta niya.

“Alam mo, Destine. Maganda ka pero manhid ka. Tara habulin natin sya.” Sabi nya at hinaltak ako papaalis.

Hinabol namin si Primo, hinanap namin sya sa likod bahay ngunit hindi namin s’ya nakita, inikot namin ang buong mansyon ngunit walang bakas ni Primo.

“Nag-aalala na ako, Prima.” Nanlalamig na ang mga kamay ko.

“Destine, ako nga na kapatid kalmado lang. Hindi mapapahamak si Primo, kilala ko sya.” Paninigurado ni Prima saakin kaya kahit papaano ay naibsan ang kaba ko.

Magdidilim na ngunit hindi pa namin nakikita si Primo, hanggang sa narating namin ang tree house naming tatlo noon, “Baka nandito sya.” Sabi ni Prima.

Umakyat kaming dalawa at hindi nga kami nagkamali, andito sa sya loob ng tree house nakatingin sa bintana at pinagmamasdan ang kalangitan.

“Iiwan ko muna kayo, mag-usap kayong dalawa.” Nahihiwagaan ako sa inaasta ni Prima.

Umalis si Prima sa loob ng treehouse at ngayon ay naiwan nalang kaming dalawa ni Primo sa loob, “Alam mo? Palaging ikwinekwento saamin ni Inay ang kwento ng Pusa at Daga.” Panimula niya.

“Gusto mong marinig?” sabi pa nito saakin ngunit hindi pa rin ako tinatapunan ng tingin.

“S-Sige…” Yan lang ang tangi kong naisagot sa kanya.

“Sa isang malayong probinsya may isang pusa, nanggaling siya sa isang mayamang tagapag-alaga, habang ang daga naman ay nakatira sa likod bahay nila.” Tumigil siya ng sandali. “Mahirap lamang ang daga, isang araw naisip ng pusa na magliwaliw sa mansyon ng tagapag alaga niya, hanggang sa natagpuan niya ang daga. Nung magkita silang dalawa ay hindi sila nag-away, hindi kagaya sa mga palabas, naging magkaibigan silang dalawa, at habang tumatagal ang panahon, unti unti nang nahuhulog ang daga sa pusa dahil sa kabaitan nito.” Bumuntong hininga siya, naguguluhan ako sa nararamdaman ko ngayon, para akong tinutusok sa dibdib sa bawat salitang binibitawan niya. “Hanggang sa, naisip ng daga…pwede rin kayang mahalin sya ng mayamang pusa na iyon bagaman isa lang syang hampaslupang daga?” pumikit siya. “Hanggang sa isang araw nakatagpo ng bagong pusa ang mayamang pusang kaibigan niya. Ramdam ng daga na sa isang iglap maaring magustuhan ng mayamang pusa ang kanyang bagong kakilala.” Pinilit niyang ngumiti ngunit ang ngiti niya ay parang masakit sa damdamin.

“Alam mo ba? Hanggang mamatay ang daga ay hindi niya sinabi sa mayamang pusa ang nararamdaman niya, namatay siyang nasasaktan ng palihim.” Ngayon ay tumingin siya saakin.

Hinawakan niya ang kamay ko, “Alam kong talo ako, pero ayokong matulad sa daga sa kwento.”

“P-Primo…”

“Mahal kita, Destine…kahit pusa ka at daga lang ako.” Parang tinutusok ang puso ko sa bawat katagang binibitawan ni Primo ngayon, at mas lalo akong nasaktan ng tumulo ang mga luha sa kanyang mga mata.

“P-Primo…a-aminin ko…humahanga ako sayo simula pagkabata natin.” Tila nabuhayan siya ng kaunti sa narinig.

“Pero hindi ako sigurado sa nararamdaman ko.” Tinignan ko sya sa mga mata, para akong nasasaktan sa bawat pagtitig ko dito.

“T-Tatanggapin ko…m-masaya ako, Destine…dahil, kahit papano ay mamamatay akong alam mong mahal kita.” Niyakap niya ako, sinuklian ko ito ng isa ding mahigpit na pag yakap.

Umalis kami sa treehouse at habang naglalakad kami ay walang kibuan naganap sa aming pagitan, hindi ko alam ang mararamdaman ko sa mga sinabi niya saakin.

Nang makarating kami sa mansyon ay medyo madilim na, pagkapasok ko ay agad kaming sinalubong ng aking mga magulang, “Destine, saan ka ba nanggaling?” nag-aalalang tanong ni Mamá.

“Nagpunta lang po kami sa treehouse, Má.” Paninigurado ko dito.

Hindi pa rin pala nakakaalis ang mga Falcon, nakita kong madilim ang mukha ni Xavier na nakatingin sa ngayon ay kakapasok lang na si Primo.

“Kung sana ay hindi kayo nag-iinarte edi sana walang nag-aalala para sa inyo.” Alam kong pinapasaringan niya si Primo.

“Xavier!” saway ni tita Xaria.

Nakaramdam ako ng inis sa narinig ko mula sa kanya, “Sino bang nagsabing makialam ka? Sa pagkakaalam ko ay hindi ka dapat nakikisali sa mga usapang pampamilya.” I may be ungrateful on what I said pero ayokong binabastos ang mga kaibigan ko.

“Destine.” Sumama ang tingin saakin ni Papá.

“Dahil nakakaabala ka—” magsasalita pa sya nan putulin ko ang sinabi nya.

“Edi sana ay hindi ka na nag-abalang sumama sa mga magulang mo kung ayaw mong maabala!” Sigaw ko.

“Clandestine!” sigaw ni Papá, hindi ko na pinansin iyon at umakyat ako sa kwarto ko.

Kinabukasan, wala akong nakitang bakas ng mga Falcon sa mansyon, buong gabi kong inisip ang nangyari kagabi, sumobra ba ako?

Bumaba ako para kumain ng almusal at nagulat ako ng maabutan ko si Mamà at Papà sa hapag kainan, sumalo ako sa kanila habang kumakain walang kumikibo kahit sino saamin.

Hanggang sa hindi ko na natiis pa, “About sa nangyari kagabi…”

“It’s okay now, humingi na ng tawad si Xavier saamin kagabi and I advise na humingi ka din ng tawad, you we’re both wrong.” Sabi ni Papá.

“I also wan’t to say sorry din po sainyo.” Nakayuko kong sambit.

“Anak, I understand na kaya naging gano’n ang reaksyon mo dahil alam kong ayaw mong nasasabihan ng masasakit na salita ang mga kaibigan mo.” Tumango tango ako kay Mamá.

“You should go to the Falcons, to apologize.” Dagdag naman ni Papá.

“Sige po, pero…diba bawal po akong lumabas? Ako lang po mag-isa?” I asked.

“No, hija. Kasama mo kami ng Mamá mo, we need to ensure your safety.” Sagot ni Papá saakin.

Natapos ang agahan namin at nagtungo ako sa Hacienda, hinanap ko si Primo at Prima para humingi ng dispensa sa nangyari kagabi. Nilibot ko ang aking paningin sa tahimik na kapaligiran at nadapuan ng aking mga mata si Primo, nagsasalansan siya ng mga dayami sa isang kamalig.

Lumapit ako sa kanya, nakita kong seryoso siya sa ginagawa niya.

“P-Primo…”

Tumingin siya saakin, wala siyang pangitaas na damit kaya kitang kita ko ang kanyang katawan, maganda ang katawan ni Primo, halatang palaging nageehersisyo, nakaramdam ako ng init na umaakyat sa aking pisngi.

“Namumula ka.” Sabi niya saakin, yumuko ako ngunit hinawakan niya ang aking baba at itinaas ang aking ulo para magtagpo ang aming nga mata.

“P-Primo…nandito ako para humingi ng tawad.” Sabi ko sa mababang boses.

“Para saan?” tanong niya.

“Sa nangyari kagabi.”

“Destine, naiintindihan ko…hihintayin kita hanggang sa maging sigurado ka sa nararamdaman mo.” Ngumisi siya saakin.

“H-Hindi ka galit?”

“Bakit naman ako magagalit?” yumikod siya at naging magkapantay na ang aming mukha, ilang pulgada nalang ang layo ng mukha namin sa isa’t isa.

Parang natauhan siya at tumayobg muli, “P-Pasensya na…” sabi niya habang namumula ang mga tenga.

“Teka? Asan si Prima?” tanong ko naman, kanina ko pa hindi nakikita si Prima.

“Nasa bayan, inutusan kasi siya ng Papá mo na bumili ng mga kasangkapan sa lulutuin sa susunod na linggo.” Malapit na nga pala ang pista, biyernes na ngayon ay sa linggo ay simula na ng pista.

“May balak ka bang salihang patimpalak para sa pista?” tanong ko, taon taon kasi ay sumasali si Primo sa mga patimpalak kapag may pista.

“Hindi muna ako sasali ngayon, gusto kong tumulong sa paghahanda.” Kapag kasi sumasali siga noon sa mga patimpalak ay palagi siyang nag eensayo kaya minsan ay nawawalan siya ng oras para tumulong sa mga gawain, ngunit okay lang naman dahil palagi siyang nananalo.

“Sayang naman, gusto pa naman kitang mapanood, maglaro.” Nadidismayang sabi ko.

“Hmm? Gusto mo akong panoorin mag laro?” tanong niya.

“Oo, hindi ba’t magaling ka mag basketball?”

“Hmm…sige, panoorin mo ako maglaro, pero hindi nga lang sa pista.” Sabi niya habang ginugulo ang buhok ko.

“Saan?” tanong ko habang inaayos ang buhok ko.

“Hindi ba ay may court dito? Dun sa pinaglalaruan namin dati ni Carlos.” Tama nga, dati nung nadito pa si Kuya ay palagi silang naglalaro kahit bata pa lamang nood si Primo ay nakikipag sabayan na sya kay kuya.

“Sige.” Sabi ko naman.

“Tatapusin ko lang ang trabaho ko di—” sabi nya ngunit pinutol ko iyon.

“Magpahinga ka, tsaka aalis kami mamaya ng Mamá at Papà.” Sabi ko.

“Saan kayo pupunta?”

Napagtanto kong dapat ay hindi ko na sinabi ang mga matagang iyon, “S-Sa…mga…” hindi ko naituloy ang sasabihin ko nang magsalita siya.

“Falcon.” Nagdilim ang ekspresyon niya.

“Hihingi lang kami ng dispensa sa nangyari kagabi.”

“Talaga?” tanong niya at medyo lumiwanag ang kanyang ekspresyon.

“Oo. Kaya wag ka na magtampo.” Sabi ko at kiniliti siya sa tagiliran.

“Hindi ah—wag tama na Destine!” sabi niya habang tumatawa habang ako naman ay kiniliti sya.

“Ayaw mo tumigil ha.” Nang makabawi sya ay ako naman ang kiniliti niya.

“T-Tama na, Primo nakakakiliti.” Sabi ko habang tumatawa hanggang sa naramdaman ko nalang na bigla kaming bumagsak.

Parang bumagal ang pangyayari, ambilis ng t***k ng puso ko sa hindi ko malamang kadahilanan, hanggang sa napagtanto kong nakapaibabaw ako sa kanya.

Nakatitig siya sa aking mga mata, agad akong tumayo, “N-Nasaktan ka ba?” tanong ko.

“Ayos lang ako.” Sabi naman niya.

Natapos ang trabaho ni Primo at kami naman ay nasa biyahe na pupunta sa mansyon ng mga Falcon, my hands were shaking, I don’t know why I’m nervous as hell.

“Mà, are they mad at me?” I aksed her.

“Anak, you’re tita Xaria isn’t mad, kailangan mo lang humingi ng tawad para ofcourse, to acknowledge ang mali mo.” She caressed my back.

Matagal talag ang biyahe at ngayon ay nakarating na kami sa Mansyon ng mga Falcon, bumaba kami ng kotse, napapalibutan ng mga bodyguards, nasanay na lang ako sa mga ganitong bagay.

Nang makatapak kami sa loob ng mansyon ay sinalubong kami ni tita at tito, “Oh my god! You’re here.” Bumeso saamin si Tita Xaria habang si Tito naman ay as usual nakikipag usap kay Papà.

Nang kaming dalawa lang ang naiwan ni tita Xaria sa accomodation area ay kinuha ko na ang oportunidad na iyon para humingi ng tawad, “Uhm…T-Tita..” tawag ko sa atensyon niya.

Nilingon niya ako, “Yes, Hija?”

“I just want to say sorry for what happened yesterday…” bumaba ang boses ko habang sinasabi ang mga katagang iyon.

“Hija, wala na iyon. Besides, parehas kayong may mali.” She patted my head and left.

“What are you doing here?” napaigtad ako sa bagong dating na boses, it was cold and scary.

Nilingon ko ang pinagmulan ng boses na iyon and there he was, standing straight, he’s only wearing gray v neck shirt and ripped jeans.

“Uhm…I just w-want to say sorry, about yesterday.” I said.

“Apology not accepted.” Nanlaki ang mata ko sa narinig mula sa kanya.

“W-What do you mean?”

“I don’t repeat my words.” He’s face remain stoic.

I promised, Mamà and Papà that I wont leave their house until my apologies aren’t accepted, I don’t want to stay here for long.

“T-Tell me, what do you need…I’ll do everything just accept my apology.” Napalunok ako ng nakita ko syang ngumisi ng nakakaloko.

I pushed a wrong button.

“Everything, huh?” he devilishly grin.

“Pag-iisipan ko, let’s go to them.” Then again he left me first, it feels like déjà vu.

Naiwan akong tulala, now. I really regret what I’ve said.

Sumunod ako sa kanya, nakita kong nakaupo si Mamá at Papà sa dining hall, It’s already five-thirthy when we arrived and now it’s six, mukhang dito na kami magdi-dinner.

Umupo ako sa pagitan ni Mamá at Papá, hindi ako makagalaw ng maayos, I can feel someone is staring at me, “Anak, are you okay?” Mamá suddenly asked.

“Y-Yeah…” I slowly nodded.

“Did you ask for apology to Xavier?” tanong ni Papá saakin na para bang naninigurado.

I nodded as an answer.

Nagkwentuhan ang mga magulang namin hanggang sa maya maya pa ay isinerve na ang mga pagkain, iba’t ibang putahe ang nakahanda, at lahat ng mga ito ay mukhang masasarap.

We started eating then suddenly Papà opened up the topic about the apology, “So, Hijo…did my daughter already ask for your apology?” he asked like he’s getting a second opinion.

“Pà, I already told you…I already asked hi—” I was stopped talking when suddenly Xavier speaked.

“And I didn’t accept it.” I gritted my teeth in annoyance.

“Talaga?” tita Xaria asked.

“And she said, she'll do everything to please me—”

“stop!” hindi ko na kaya.

“But I already have a request.” He said like a baby. Papansin.

I sighed in defeat. “Fine, spill it.”

He chuckled playfully, “I want you to…”