A Shadow of an Illusion

Chapter 2

Tumingin-tingin ako sa paligid at gusto kong sabunutan ang sarili ko dahil hindi ako pamilyar sa lugar na ‘to. Ilang taon na rin naman ang nakararaan magmula no‘ng huli akong tumapak sa mundong ito. This is also the first mission I had in years because somehow, Elysium is not letting me to have one and I do not really know the real reason behind it.

Kanina pa ako palakad-lakad dito at kanina ko pa rin sinusubukang alamin kung nasaang lupalop na ba ako ng mundo pero hanggang ngayon, hindi ko alam kung nasaan ako o ‘di kaya naman ay saan ako pupunta.

Naituro naman sa akin ni Elysium ang daan papunta sa palasyo ni Erebus. Ang problema nga lang, hindi niya sinabi kung saang lugar ba niya inilagay ang portal na ginawa niya. Hindi man lang niya ipinaalam sa akin kung saan ba ito at hindi rin niya ako binigyan ng mapa na maaaring makatulong sa akin.

"Great, Elysium. So great," I mumbled to myself as I kick the dirt that was on the ground.

Well, sinisisi ko rin ang sarili ko dahil hindi ko itinanong sa kaniya kung saang lupalop ba ‘to ng mortal world. Wala rin naman akong mapa na dala dahil agad-agad akong pumasok sa portal na ginawa ni Elysium at hindi ko man lang naisip ang mga bagay na iyon. I got so excited to enter the portal that I did not bother to ask her anymore question.

Naiirita kong nagpapadyak sa dinadaanan ko, at alam kong nagmumukha akong baliw ngayon, pero wala akong pakialam dahil naiinis ako sa sarili ko at ito ang unang beses na nangyari ‘yon. Sometimes I am really dumb, aren’t I?

I screamed to let all my frustration out but I immediately regretted it when someone shouted right behind me.

“Sino ka?!” Napatingin naman ako sa lalaking sumigaw. He looks like a knight base on the way he stood and his clothes showed that he is some knight of some kind of rich people, and base on what I see, it looks like he was roaming around this place when he saw me or rather should i saw, he heard me screamed.

Mas lumapit pa siya sa akin at nagtanong, “Isa ka ba sa mga bagong katulong na kinuha ni Emperor?”

“Emperor?” nagtatakang tanong ko sa kaniya.

Sino ang emperor na tinutukoy niya? Isa ba ‘to sa mga alagad ni Erebus? Though I never heard that he have some underlings. No one ever mentioned that to me, and I am sure as h*ck that the ‘emperor’ he was talking about is not the king and queens of the kingdom that Erebus have sudue.

Kumunot ang noo niya at parang napapaisip siya sa sinabi ko. Bigla siyang tumingin ng pagkasama-sama sa akin. "Hindi mo kilala ang Emperor?" hindi niya makapaniwalang tanong. Napaisip naman ako bago umiling. Mas lalong kumunot pa ang noo niya bago siya mas lumapit pa sa akin.. "Kahina-hinala ka. Sumama ka sa akin," sabi niya.

Bigla niya akong hinila sa kung saan kaya naman pumalag-palag ako. "What the?! Where are you taking me?1 Let go!" Pagsigaw ko pero patuloy lang siya sa paghatak sa akin.

Pinilit kong kumwala sa hawak niya pero mas hinigpitan lamang niya ang pagkakahwak niya sa braso ko. Wala rin siyang pakialam kung nasasaktan na niya ba ako o hindi. Patuloy lamang siya sa paghila sa akin kung saan, at patuloy lang rin akong sumisigaw.

Kaya ko naman siyang talunin sa isang gamit ng magic ko lamang, pero kailangan ko ring mag-ingat sa paggamit nito dahil kung hindi, maaaring may makaalam na hindi ako taga-rito at ang mas malala pa nito, baka malaman nilang isa akong Goddess. At hindi iyon pwedeng mangyari. Baka makarating kay Erebus ang balitang iyon at hindi ko na maituloy pa ang plano namin.

With that thought, I just let him drah me without using my magic, but with complains on the way of course, at mga ilang minuto kaming naglakad or should I say siya lang ang naglalakad habang hila-hila niya ako sa braso at napipilitan lang akong makisabay sa kaniya para hindi ako masyadong masaktan sa higpit ng pagkakahwak niya sa akin.. He only stopped on his tracks when we reach a very familliar gate. I have seen it at the pictures that Elysium showed me. Hindi ko akalain na sa ganitong paraan ko makikita ang hinahanap kong lugar.

Erebus’ Palace. I thought to myself. I know that his palace is large, but still, I was in awe when I look at it up close. If I am not in this situation, and if this is not Erebus’ palace, then maybe I already went inside it so that I could have a better look. Ngayon lang kasi ulit ako makakakita ng palasyo na hindi galing sa undo namin, and his palace screams grand and luxury.

Agad naman akong napatingin sa damit na suot ng kawal na humila sa akin papunta rito. Unti-unting nanlaki ang mata ko nang magsink in sa akin na ang suot niya ay ang mga suot ng kawal ni Erebus.

`How come I did not noticed it? Am I that d*mb?` Or maybe I am so frustrated with everything that had happened earlier that I did not have time to process his whole appearance. Maybe that is why I know that he was not some kind of a knight that was under the previous kings and queens, because he is an assh*le just like his master.

Mukhang hindi ko na kailangang maghanap pa ng daan papunta kay Erebus dahil siya na mismo ang lumalapit sa akin. I don’t know if this is fate doing a favor for me, or the play was playing tricks with me. Anyways, I am already in front of his gate, then maybe the fate is on my side right now.

“Sino ‘yang kasama mo?” tanong ng kawal na nagbabantay ng gate. He looked at me from head to toe as if he was checking me.

HInila ako ng kawal na nakakita sa akin kanina palapit sa kawal na nagtanong. “Nakita ko siya sa gubat kanina. Tinanong ko siya kung anong ginagawa niya doon pero hindi siya nagsalita. HIndi ba‘t kahina-hinala siya?”

Napatigil naman ako sa pagpalag sa kaniya at tinignan ko siya ng masama. “Mali ang kuwento mo! At saka hindi ako kahina-hinala no! Hindi niyo ba alam na---” Pinigilan ko ang sarili kong magsalita.

Naalala ko ang bilin ni Elysium sa akin. ‘Do not let anyone know who you really are. That will ruin everything.’ Right. Hindi ko dapat basta-basta sabihin kung sino ba talaga ako. Magugulo lang ang lahat. Dapat ay maging maingat ako dahil siguradong magkakagulo ang lahat.

At para mapigilan ko ang sarili kong sabihin ang totoo, inis akong nagpapadyak at tinignan na lang ng masama ang kawal na hindi pa rin bumibitaw sa pagkakahawak sa akin. “Bitiwan mo na nga lang ako!” Sigaw ko sa kaniya, pero hindi pa rin siya nagpatinag at mas hinigpitan pa niya ang pagkakahawak niya sa akin.

“Oo nga pala. Hindi din niya kilala ang Emperor. Kahina-hinala, hindi ba?” Inilapit pa niya ang mukha niya sa akin at pinagmasdan ang kabuuan ko. “Ang ganda pa ng suot mo. Saan ka ba talaga nanggaling ha?” tanong niya bago niya mas inilapit pa ang mukha niya sa muka ko.

Napatingin naman ako sa suot ko at gusto kong sampalin ang sarili ko dahil pinairal ko na naman ang kat*ngahan ko. I am still wearing the gown that I used during the meeting. Nakalimutan kong iba nga pala ang tingin ng mga tao kapag nakasuot ka ng gown without any events or something. How can I forgot such things? Right because Elysium and I are so serious about this mission that we totally forgot about the basics.

Napatahimik na lang ako hindi na pumalag pa. There is no use. It looks like he does not want to lose his grip after all. Atsaka, hindi ko alam ang sasabihin ko sa kaniya kaya mas pinili ko na lang na manahimik.

“Hindi niya kilala ang Emperor?” tanong ng kawal na nagbabantay sa gate at mukhang iyon ang nakakuha ng atensiyon niya.

‘Kilala ko no! Sino ang hindi makakakilala sa katulad niyang ubod ng sama?!’ Gustong kong sabihin sa kanila iyon pero pinigilan ko ang sarili ko. I should really control my irritation, or else they will figure out who I really am.

Tinignan niya ulit ako ng ilan pang mga minuto bago siya nagsalita. “Iharap ‘yan sa Emperor,” sabi ng kawal at binuksan na niya ang gate.

Hinila ulit ako ng kawal papasok sa loob ng palasyo. Hindi ko na rin pinilit pang pumalag sa kaniya dahil wala rin namang magandang mangyayari.

At least nasa loob na ako, hindi ba? Hindi ko na kailangan pang mag-isip ng paraan para makapasok ako. I looked around the palace and silently enchanted a spell para madali akong makakapasok sa susunod or kung makakalabas pa ba ako dito. Pero kung hindi naman na ako makakalabas dito, hindi ko alam kung pabor ba iyon sa plano o hindi. But I should really focus on the problem right now. Wala na rin naman akong magagawa dahil napasok na ako sa sitwasyon na ‘to.

Pasimple ulit akong nag-enchant ng spell para makita kung may magic barrier ba sa loob nitong palasyo. And I found out that it has a barrier but it is weaker compared to our palace’s barrier. Mukhang kampante si Erebus sa palasyo niya pero bakit hindi makapasok ang mga tauhang pinapadala namin dito? Maybe there was something more anout this palace and I need to find that out.

Hindi na ko nakapag-isip pa ng paraan para malaman ko iyon nang pumasok kami sa pinaka centro ng palasyo. Nakita kong doon nakalagay ang trono ni Erebus. Lumapit kami roon at basta na lang akong itinapon na parang basura ng kawal na iyon. Sinamaan ko siya ng tingin ngunit hindi niya ako pinansin at nagbigay galang sa nakupo sa trono.

“Emperor,” he said as he bowed down to whom he called ‘emperor’.

Napatingin naman ako sa taong nakaupo sa trono. I almost got chills when I looked at his emotionless eyes. Nagbaba ako ng tingin and I cursed in my head. He looks so powerful and the aura that he gives is almost as strong as the us, the six gods and goddesses. So Elysium is right huh? We really underestimated him.

That person in the throne was Erebus. At mukhang siya ang sinasabi ng kawal kanina na emperor. And as I was looking at him right now, that title fits him. Though not as a good one but the bad and a b*stard of an emperor.

“Who is she?” I almost shivered because of his cold voice.

I looked down so that I will not be able to see his cold and almost scary eyes.

“Nakita ko siya sa gubat malapit sa ating palasyo, Emperor. At noong tinanong ko siya kung anong ginagawa niya rito, hindi siya sumagot, at mukhang hindi niya rin kilala kung sino kayo, Emperor.” Gusto kong itama ang sinabi ng kawal pero biglang may pumasok sa isip ko.

Kung magkukunwari akong hindi ko siya kilala, maaaring makulong ako dito. Base na rin sa in-enchant kong spell kanina, mahina lang ang barrier na nakapaligid sa palasyo. It means that I can break that spell without them noticing using my illusion magic. And with that, I can collect all the information that we need. I just have to pretend. Right. Pretend. Pretend that you do not know him and accomplish this mission.

“Who are you, woman?” I almost screamed when that cold voice spoke again, but this time, parang napakalapit niya sa akin.

I looked up and I sucked in a breath when I noticed that we are only a few inches apart. I do not know why but he has this suffocating aura. Just like what Elysium is giving off whenever we are so chaotic. It was scary. It felt like he could kill someone right now, if he wants to that is.

“I am asking you,” he told me again.

“Menrui.” Hindi ko alam kung bakit pero bigla ko na lang sinabi ang pangalan ko nang walang pagdadalawang isip. “I am Menrui.” at inulit ko pa talaga.

“He said that you do not know me. Is that true?” patuloy lang ang pagtitig niya sa mga mata ko. Hindi ko alam kung bakit pero hindi ko maialis ang tingin ko sa mata niya.

That is when I realized that he was using a spell on me. A spell that could make you tell him the truth even if you did not want to spill it.

‘You are under a spell, Menrui. Break it!’ my mind shouted but I can't. ‘Break it! You have to pretend! Break it.’ I bit my lips until it bled para lang hindi ko masabi ang totoo.

I immediately wrack my brain for an appropriate spell to break this one. And when I found one, I immediatelt casted it in my brain so that I could break it and I almost gave a loud sigh but I stopped myself. Hindi ko rin inalis ang pagtitig ko sa kaniya para hindi niya mahalata na nakawala na ako sa spell niya. I acted as if I am still under his spell and I opened my mouth but only loud breath could be heard.

“I am asking you,” pag-uulit niya sa sinabi niya kani-kanina lamang.

I forced myself to speak. “No. I do not know you. Who are you?” sabi ko sa kaniya habang nagpapanggap ako na under pa rin sa spell niya.

He looked at me for a brief second as if he is checking if what I am saying was true, then after that he looked away and started to stand up.

Umayos ng tayo si Erebus at tumingin sa kawal na nagdala sa akin dito. “Bring her in the dungeon. I will ask her later,” he said in a commanding voice and then he looked at me.

It was only just for a few minutes but it felt like hours to me. Hindi ko alam kung bakit pero feeling ko naubusan ako ng lakas kahit na wala naman siyang ginawa. He only looked at me but it felt like he had weaken me somehow.

Hinila ulit ako ng kawal para siguro pumunta sa dungeon pero wala na akong lakas para pumalag. Sumunod na lang ako sa kaniya at hindi na gumawa pa ng kahit ano.

“Wait,” sabi ni Erebus kaya naman humarap ang kawal sa kaniya. He was staring at the floor and then he looked up at me. I thought he had already figure out what I did, but to my relief, he shook his head as he waved his hand as if he was shooing us away. “Nevermind. Go ahead and bring her in the dungeon. I will question her there later.”

Dinala niya ako sa dungeon. Pagkabukas pa lang niya ng pinto sa dungeon na iyon, parang gusto ko nang masuka. It smells like blood and something rotten. I have never been in a dungeon actually, dahil wala namang dungeon sa mundo namin. We believe that there is another way to change a person without the use of dungeon but if we are talking about someone like Erebus, I think wala nang pag-asa pa para magbago ang mga katulad niya.

Binuksan ng kawal ang selda na malapit sa pinto at basta na lang akong ipinasok sa loob nito. Napaupo ako sa maduming sahig ng seldang iyon. Umalis na ang kawal na nagdala sa akin dito at narinig ko na rin ang pagsara ng pinto. Biglang dumilim ang paligid at tanging ilaw lang na nanggagaling sa apoy na nasa pader ang naroroon.

Umayos naman ako ng upo sa isang gilid ng seldang kinaroroonan ko. This is my first time inside a cell and I do not like the smell but for the plan, I have to endure this.

‘Fighting, Menrui.’ pagpapalakas ko ng loob sa sarili ko.

“Another prisoner I see.” Napatingin ako sa seldang kaharap ng kinaroroonan ko ngayon. Hindi ko iyon makita nang maayos pero naaaninag ko na may tao sa loob ng seldang iyon.

“Who are you?” tanong ko sa kaniya.

Tumawa naman ng mahina ang taong iyon. And base on his voce, he sounds like a man for me. "I am Arson the king of Fire Kingdom.”

King? He is one of the royal blood? Lumapit ako sa bars ng selda at pinilit na pakatitigan ang lalaking nasa kabila. I catched a glimpsed of his face, at salamat na rin sa liawanag ng apoy.

I almost wanted to cry when I saw that it was the face of the king of the Fire kingdom. He looks so old right now, but I am sure that it was him.

“It is really you,” bulong ko ngunit dahil napakatahimik ng lugar na ito, narinig niya iyon.

“Ah yes. How can someone recognize me at first glance? I got thinner and I look like a dead man right now. I do not even know how long I am here. Ni hindi ko na nga alam kung buhay pa ba ang mag-ina ko,” malungkot niyang sabi.

Nilibot ko naman ang tingin ko sa iba pang selda na tanaw ko rito. “Lahat ba ng selda dito, may mga taong nakakulong?” tanong ko sa kaniya.

He weakly waved his hands as if he was dismissing my words. “Some are half dead like me, some are dead, and you, are the only one who looks healthy right now but wait for a few months and you will give up too. Look at me. I am just waiting for my fate to unfold. If I will die in the hands of Erebus or I will die here of hunger and forgotten by the whole world.”

My heart almost sunk when I heard his defeated voice. Para bang tanggap na niya ang mangyayari sa mga tao na nasa loob ng dungeon.

I gripped the bar of my cell and look straight at him. “I will find a way to free alll of you,” sabi ko sa kaniya.

Narinig ko ang pagtawa niya. “Ilang beses nang narinig na may nagsabi n‘an sa akin pero ang iba ay katulad ko na rin. Ang iba pa nga ay mas nauna pang mamatay kaysa sa akin,” sabi niya.

Hindi ko na sinunod pa ang bilin ni Elysium na huwag munang sabihin sa kahit sino kung sino ba talaga ako. Wala na rin akong pakialam kung masisira ang plano dahil sa gagawin ko. I cannot bear to see someone suffering in front of me. Why would we wait for the right time to fight against Erebus if somewhere, someone is suffering just like the person who is in front of me? We need to free them first because in the first place, they are the victims of Erebus’ schemes.

“Maniwala ka sakin,” sabi ko at tumayo. “Maniwala ka dahil ako ay isang---” hindi ko natuloy ang sasabihin ko dahil biglang nagbukas ang pinto ng dungeon. Napapikit pa ako dahil sa liwanag na nanggaling sa labas.

When I opened my eyes, Erebus is already in front of me.