The Forgotten One

Chapter 11

Akira's POV.

"May nagpadala nito sayo, siguro galing sa isa sa mga fans mo" sabi ni Luna sakin. Nasa condo kami ngayon.

Dalawang linggo ang mabilis na lumipas simula nung p*****n ako ng ilaw sa boutique ni Luna. Muntik na ngang idemanda ni Dmitri yung mall na yun.

Dalawang linggo ko na ring hindi nakikita si Thunder. Hindi ko alam, I don't know him. He is a puzzle to me, pero somehow parang namimiss ko ang presensya sya.

I shook my head with that thought.

Stop being like this Akira!

Untag ko sa sarili ko.

You had s*x with him, habang may boyfriend ka. That is too much for Dmitri!

Dmitri, I can't hurt him. I love him. I learned to love him for the past 2 years that I've been with him. Nakaahon ako sa trahedyang nangyari sakin dahil sa kanya. He never left my side, lagi syang nandyan kapag kailangan ko sya. Hindi sya kahit kelan nagalit sakin. He's always there to protect, take care, and love me. So how can I hurt him?

Infatuation.

Tama that's how I want my feelings for Thunder to be called. Infatuation.

Mawawala din ito.

"Hoy, tulala ka dyan" nabalik ang atensyon ko kay Luna nung sigawan ako nito.

"Bawal mag isip? Bawal?" sagot ko sa kanya. She just rolled her eyes on me. Pinako ko na ang atensyon ko sa kahon na binigay sakin ni Luna. "Let's see what we got here"

I opened the lid at naihagis ko iyon.

"Sht sht!" sabi ko. I am shaking so badly again.

"A-anong meron?" tanong ni Luna at tinungo ang hinagis kong box.

Pakiramdam ko ay maiiyak na ako.

Sa loob ng box may picture ko, at may kasamang patay na daga na nagkalat ang dugo sa litrato ko.

There is a letter na nakatambad at nabasa ko because it's huge and bold.

"You're gonna die, like how your son died"

That is what written in the letter.

"Damn it! Ano bang problema nitong nagpapadala sayo ng mga ganito?! Hindi naman to tulad ng dati, akala ko yung nagpapadala lang sayo ng threats ay may inggit lang sayo but since last month, pa worst ng pa worst ang pinapadala nila at fvck how did they know our address" Luna said.

Pero hindi ko makasagot at trumiple ang kaba ko ng may mag doorbell.

Sinong pupunta samin ng ala una ng madaling araw?

Nagkatinginan kami ni Luna. She's thinking what I am thinking.

Umiling ako kay Luna senyales na wag nyang bubuksan ang pinto kahit papalakas ng papalakas ang pagkatok dito. Namumuo na ang luha ko.

"I will just check it, tatawag na din ako sa guards sa baba. Wag kang matakot" Luna said in a comforting tone but it didn't help me.

Mas nanaig ang takot sakin nung maiwan akong mag isa. 

Halos mapatalon ako nung marinig kong bumukas ang pinto ng unit namin.

Did Luna opened it?

Or someone broke it?

Hindi ko alam may maliit kasing pasilyo bago mag main door.

Tumayo ako sa sofa at dahan dahang naglakad.

"L-luna?" tawag ko sa kanya habang papalakad. Paliko na ko sa pasilyo ng may makabangga ako.

Sisigaw na sana ako ng

"Akira" he called me, kaya mabilis akong yumakap ng mahigpit sa kanya at hinayaan ng magbagsakan ang luha kong kanina ko pa pinipigilan.

"Dmitri" I called him.

Inangat nya ang mukha ko at pinunasan ang luha ko.

"I'm here now, wag ka ng matakot. Sssh" he said.

"They will kill me, nalaman na nila kung nasaan ako, papatayin nila ako" I said.

"Hon, I won't let them. Papatayin muna nila ako bago ka nila masaktan" he said while still wiping my tears.

Ever since I lost Damon, Dmitri is the only one who can calm me, not until I met Thunder, kakaiba ang dating nya. Wala pa syang sinasabi at mukha pa lang nya ang nakikita ko pakiramdam ko ay safe ako.

I must be crazy.

"Nasaan si Luna?" tanong ko.

"She's packing your clothes" sagot ni Dmitri.

"Why?" tanong ko.

"I'm moving you out of here, mas safe kung sa bahay na mismo kayo tumira" Dmitri said, napako ang tingin nya doon sa box na hinagis ko kanina. "Tama nga ang tauhan ko na nagbabantay sa inyo, mukhang determinado talaga yung nagpapadala nyan"

Napatahimik ako at nanlamig ang mga kamay ko.

"Don't be scared, I'm here" Dmitri said before kissing me.

"I know. Thank you"

Thunder's POV.

"You better make her believe" sabi ni Cloud sakin habang inaayos ko yung sweatshirt ko.

"Oo, I know it will shock her pero this is the best, Thank you" I said to him.

"Don't thank me, Thank Luna buti na lang talaga mas gwapo ako sayo kaya mas mabilis mahulog sa charms ko ang asawa ko" pagmamayabang nya sakin.

"Really? Mas gwapo ka?" sabi ko.

"Oo naman, kita mo kami ni Luna nagdi date na, e kayo ni Aki wala pa ding improvement?" sabi nya.

"We made love" sabi ko.

"She still didn't come back to you, mas gwapo ako sayo"

"Pero nainlove ka kay Aki pero ako ang pinili nya, so mas gwapo ako sayo" I said.

"Hey! Madaya ka, bat pati yun kasama" nakasimangot nitong sabi sakin kaya napatawa na lang ako.

"Just kidding, pero salamat talaga" sabi ko.

Tumango lang to bago lumabas.

As I said, 2 weeks mahigit ko ng hindi nakikita si Akira, hindi ko alam kung dahil ba masyado syang pribado kaya hindi ko na nalalaman kung saan ang shooting nya or kung talagang iniiwasan nya ko at mas lalo pa yung lumala nung umuwi si Akira at Luna kay Dmitri. Damn that man! Sinusubukan nya talaga ang pasensya ko.

I persuaded Cloud and Luna for this, ang alam ni Akira, si Luna ang makaka meet nya and not me.

Palabas na ako ng suite ko ng humarang sakin si Hailey.

"Don't go" ma awtoridad nitong sabi sakin pero nilagpasan ko lang sya.

"I don't have time for this Hailey" I said.

Nagulat ako ng mabilis nyang humarang sa daraanan ko.

"Makikipagkita ka ba kay Akira?" she asked me.

"Stop! Okay. I told you, mas okay na magkaibigan na lang tayo"

"But I can never be your friend! I want you Thunder, lahat na nawala sakin. I can't lose you!"

"Hailey please"

"Si Akira ba ang pupuntahan mo?" hindi ako sumagot. "So sya nga, wag mo na syang puntahan"

"Bakit ba?! You can't tell me what to do!" hindi ko napigilan ang sumigaw.

"If you go, you'll regret it" hindi ko na pinansin ang sinabi nya at tumalikod na.

Nag drive na ko papunta sa coffee shop kung saan kami magkikita. 

Mula sa pinag park-an ko ay kita ko na si Akira na nakaupo dahil nasa may window lang sya.

She's wearing a different hair color today. Blonde ang kulay nun pero that doesn't stop her from being stunning.

My wife is beautiful.

Naglakad na ko papasok and shocked is written all over her face ng makita nya ko.

I sat down in front of her.

"W-what are you doing here?" malamig nyang tanong sakin.

"I think you know the answer"

"Damn Luna" sabi nya. Tumaas ang ulo nya at sinalubong ako ng tingin. "I don't have much time, kailangan ko na ding umalis agad. Start speaking" she ordered me.

I smiled.

"Diba, you asked me before if I we have met before?" tanong ko sa kanya.

Tumaas ang kilay nya. Sa totoo lang, hindi talaga bagay sa misis ko ang pagiging mataray. She have this angelic face.

"I clearly remember you said no" sagot nya.

"I lied. I know you, I know everything about you and the only question in my mind is how did you get here, pano ka nagka amnesia?"

Nakatulala lang sya sakin.

"I don't get it, sino ka ba talaga Thunder? You made my life so complicated since you came!" sabi nya.

"Aki, I'm your husband" seryoso kong sabi sa kanya.

Her jaw dropped pero mabilis nyang sinarado ang bibig nya.

"Imposible. Nagsisinungaling ka!" galit nyang sabi.

Mabuti na lang konti lang ang tao dito sa shop at dahil filipino language ang gamit namin, hindi nila kami naiintindihan.

"Believe me! Asawa mo ko, We've been married for 14 years now"

"No! Ano bang sinasabi mo?! Nababaliw ka na ba?"

"Bakit ba ayaw mo kasi akong paniwalaan Akira! Is it that hard?"

"Yes it is! Two years had passed! Bakit ngayon mo lang ako hinanap?! Bakit?!" galit nyang sabi. "Now that I have Dmitri"

Her last word send a punch to my heart. Si Dmitri? Si Dmitri ang inaaalala nya all along.

"Mahal mo ba sya?" I asked.

"Why ask me? I don't want to answer your question" she said.

"Do you love me?"

Saglit syang natigilan at tumingin sakin.

"Before I answer your question, I want to ask you something"

Tumango ako.

"Do you know someone named Celestine? I kept dreaming of hearing her name so as yours. I thought maybe kilala mo sya? May magulang pa ba ako?"

"Both of your parents is still alive, and I know how glad and happy they would be kapag umuwi ka na. And Celestine. She's our daughter"

Mas lalong nanlaki ang mata nya at umiling.

"This can't be true"

"Aki. This is all true, I can't prove it all to you kapag umuwi tayo ng pilipinas" I am about to touch her pero umiwas sya.

"Pilipinas? Sa pilipinas?" she's shaking.

"Oo" sagot ko.

"This is too much, I can't absorb them all, I'll go. Aalis na ko" sabi nya at tumayo at lumakad.

"Akira" I called her at lumapit sa kanya para pigilan sya.

"Let me think Thunder, please" she pleaded.

I sighed.

"Okay, ihahatid na kita" I said.

"May dala akong kotse"

"I'll walk you to your car then" sabi ko.

Hindi na sya nagsalita. 

Naglakad na kami papunta sa sasakyan nya.

Akira unlocked her car, using the remote key of her car. Sasakay na sana sya ng pigilan ko.

"Aki, think about it" sabi ko.

Tumango sya.

Hindi pa man din sya sumasakay ng biglang malakas na sumabog ang sasakyan nya. Mabilis ko syang inakap para maprotektahan.

Medyo tumalsik kami dahil sa lakas ng pagsabog. Ilang segundo din ang hinintay ko bago bumalik ang pandinig ko.

Mabilis kong tinignan si Akira na nakapikit.

"Aki"

She lost consciousness.

Fvck?

Is someone trying to kill her?

Who would kill my wife?