Unexpected Escape

Chapter 17 - Runaway

I am currently sitting on the edge of my bed. I was actually planning to runaway from the academy today, but an important matter get along the way.

Hindi ko naman maaaring iwan mag-isa si Cobalt dito sa kwarto gayong kapag nagkataon ay maaaring malaman ng tagabantay na may kasama ako sa kwarto ko. Araw-araw pa naman nilang sinisiyasat ang bawat kwarto upang malaman kung sino ang dapat at hindi dapat narito sa dormitoryo. Isa pa, may mga nahuli na rin kahapon tungkol sa mga nagtatalik na mga estudyande gayong labis na i***********l iyon sa loob ng dormitoryo at higit sa lahat, sa loob ng akademya.

I glimpsed at him. He was sleeping safe and sound on his favorite couch. Hindi ko lubos maisip na ang isang tulad niyang palangiti ay may tinatagong kabaliktaran ng kaniyang ipinapakita sa labas na kaanyuan.

Pero hindi ko naman siya masisisi tungkol doon. Though, men really are secretive, in a way that they don’t want others to pity them. Pero kung hindi niya ilalabas ang kaniyang mabigat na nararamdaman, maaaring mas bumigat pa iyon kung kikimkimin niya lang iyon sa kaniyang sarili.

It was like a small glass filled with water. It doesn’t matter how it weighs or how heavy it is. What matters the most is how long will it take for him to hold onto it.

I stood up, and pace back and forth. I could hear my feet minimally creating sounds while asking myself asking me what am I doing right now. Hindi ko alam kung ano nga ba ang ginagawa ko pero lubos akong nangangamba na baka maulit muli ang nangyari kay Cobalt sa ibang bayan.

Dark Assassins are quite excellent when it comes to physical attacks and I don’t think I could match them because I don’t have my gift yet since I really am not from this world, and the ability that should be manifested if you are a sorcerer, an ice or water ability for elemental whereas earth manipulation if you are a physical type or class.

Although, I am profusely confused because the manipulation of earth must be an elemental rather than a physical class. But for some reason, I should accept what and how the class were categorized.

I heard a grunting noise from the couch. He seems to be awake. Tila nagising ko siya dahil sa aking ginagawang paglalakad nang pabalik-balik. He slightly opened his eyes and tried to speak. “A-alis na ako,” he uttered with his cracking voice then stood from the couch. “Salamat sa iyong pakikinig,” dagdag pa niya saka ako nginitian. Nakikita ko sa kaniyang mga mata na inaantok pa siya habang kinukusot niya iyon ng marahan.

He yawned and stretched his body before walking towards the window. I didn’t budge to stop him from leaving. All I know is to let him leave for it is better, maybe to be there in his dormitory and be alone. He should be there for now because the guards will inspect the dormitory soon.

As he leaves, a storm of pain bolted in my heart. I was sad for him. And if I were him, I maybe go somewhere to ease my mind or maybe it was just his coping for now.

But why did I let him leave? What if...

I was startled by the sound of the door, slightly opening. “M-magandang morning!” I surprisingly greeted the guard with a smile as the door completely opened. I was nervously looking at the guard since Cobalt almost caught if he was late from waking up. But it is not that I am worried about. It is that I let him leave and never stopped him from leaving. He needs companion, and I know it is hard for him to accept the fact that his mother was already dead. And he needs someone’s shoulder to cry on.

As usual, the guard is wearing a bronze helmet while his body was covered with metallic equipment. I even hear the noise of his armor as he walks around at my room.

Hindi naman siya sumagot bagkus ay diretso lang niyang sinisayat ang paligid.

Bago siya umalis ay nagsalita ako. “Maaari po bang patuluyin ko ang aking kaibigan sa aking kwarto?” tanong ko ngunit tila wala siyang naririnig dahil hindi niya ako nilingon.

“Nalulungkot lang kasi ako na baka mag-isa lang siya sa kaniyang dormitoryo at maaaring sa ngayon ay nagbabalak na siya ng hindi maganda para sa kaniyang sarili. Masyadong mabigat ang kaniyang nararamdam. I-ikaw ba, naramdaman mo na rin ba ang mawalan?” tanong ko nang diretso.

Sa huli kong tanong ay saka lang siya lumingon sa akin ngunit hindi naman siya nagsalita. Pagkatapos ay dumiretso na sa pinto saka iyon sinara.

I sighed. I didn't get an answer from the guard. Tila iniiwasan niya na magkaroon ng ugnayan sa mga estudyante na naririto.

Marahan kong kinuha ang malaking bag sa ilalim ng aking kama. Ni hindi niya man lang sinisiyasat ang ilalim ng aking kama. Ang hina naman ng guard.

As what I have said, I put all of my things here since I was really planning to run away. Siguro ay may oras pa naman ako para maglayas. Buo na rin ang desisyon ko pero nang magtungo si Cobalt dito ay naging 50/50 na ang aking desisyon na umalis. Pero wala na rin naman akong magagawa gayong naka-impake na ang aking mga gamit.

Ang hindi ko lang alam gawin ay kung paano akk makakalabas nang hindi napapansin ng tagabantay ang aking mga galaw.

“Paano na ako makakatakas nito?!” kunot-noong tanong ko sa aking sarili habang napapakamot sa aking batok.

“Narito pa ako, huwag kang mag-alala.” Narinig ko ang boses ni Cobalt sa may bintana at agad napakunot ang aking noo.

“Akala ko nakaalis ka na? Bakit naririyan ka pa?” tanong ko.

“Ano ka ba?! Tutulungan na nga kitang maglayas e, ” tugon naman niya habang malawak na nakangiti. Tila wala lang sa kaniya ang naging kaganapan kanina pero hinding-hindi magsisinungaling ang mata niya gayong malamlam ang mga titig niya sa akin.

“P-pero–”

Hindi ko na naituloy ang aking sasabihin nang bigla na lang niya akong hinila mula sa aking kama. Ni hindi ko man lang napansin ang kaniyang paglapit sa akin dahil sa aking sobrang pag-iisip.

Tila para kaming magtatanan sa aming kalagayan ngayon at sinusundo niya ako tapos dadaan pa kami sa bintana. But I don’t want to do that stuff though.

“Saan ka pala tutungo at bakit ang dami mong dalang mga gamit?” tanong nito habang kami ay nakasakay na sa kaniyang lumilipad na tungkod.

“Maglalayas nga, hindi ba?!” papilosopong tugon ko sa kaniya. “May maglalayas bang walang dalang gamit?!” singit ko pa.

“Oo, mayroon. At ikaw ang una sa listahan,” biro niya kaya’t pilit akong tumawa.

Marahan akong nakakapit sa kaniyang bewang upang hindi ako mahulog mula sa mataas na parte kung nasaan kami naroroon.

Tanaw sa itaas ang bawat pasilidad na makikita sa akademya at sa sobrang tayog niyon ay halos abutin na niyon ang ulap sa kalangitan.

Cobalt bolted his cane towards the unknown direction and I don’t know what part of the academy we are now.

Sa sobrang lawak ng akademya ay tila matatagalan kaming makalabas dito. Nang tumingin ko sa baba ay nakabibighani ang bawat gusaling hindi tampok sa aking mundo.

Tila nasa isang fairy tale ako at pawang mga palasyo ang aking tanging nakikita mula sa itaas. Ang mga pabundok na bubungan nito na nagbigay ng sariling kategorya sa ga gusaling nadadaanan namin at halos lahat ng mga pasilidad ay ganoon ang mga disenyo. The academy was all designed like a beautiful castle and a monarchy.

My hair dances alongside with the rhythm of the wind while my eyes slightly cried neither because I am happy nor sad. It was just I can’t take the cold wind dampens my eyes which makes me slightly cry.

Mas lalo akong napahawak sa baywang ni Cobalt nang marahang itinigil niya ang aming sinasakyan. Marahan kamjng bumababa pababa sa isang masukal na kagubatan at tanging ang puno ang siyang nagsilbing dekorasyon nang makita ko ang kabuuan ng kagubatan mula sa itaas kanina.

“Siguro ay hanggang dito na lang kita maihahatid, Zeniya. Masyado nang mapanganib kung lalayo tayo sa kontinente ng akademya gayong maraming barrier na ginawa ang mga pinuno ng bawat tribo,” saad nito habang nakatalikod sa akin at minamaneho ang kaniyang tungkod pababa.

Marahan akong bumaba nang lumapat ang aking mga paa sa lupa. Inalalayan naman niya ako nang sunod para makababa ako.

“S-salamat,” nakangiting wika mo naman saka inayos ang aking dalang bag dahil masyadong mabigat iyon.

“Sigurado ka na ba sa gagawin mong pag-alis?” tanong niya sa akin at marahan ko siyang tinanguan.

Suguradong-sigurado na ako sa gagawin kong ito. Sana lang ay hindi ako hanapin ng dalawang sina Blizzard at Sapphire sa dormitoryo ko ngayon.

“Kung ito lang ang paraan upang makilala ang aking sarili ay gagawin ko,” seryosong tugon ko sa kaniya habang inayos kong muli ang bag na nasa aking likod.

Tumango lang siya saka pilit na ngumiti. “Kung gayon ay hindi na kita mapipigilan, Zeniya.” Hindi ko alam ngunit tila may tinik sa kaniyang lalamunan nang sabihin niya iyon. “Kung gayon ay mag-iingat ka. Hanggang sa muli. Paalam.”

Lumapit ako sa kaniya. I tap his shoulder to assure him that I’ll be okay. Ngumiti naman muli siya nang pilit bago siya dinala ng kaniyang tungkod sa himpapawid habang ako ay naiwan sa liblib na kagubatan. Sinundan ko ang kaniyang papalayong pigura saka tinapunan siya ng isang simpleng ngiti.

Did he loved Zeniya before? Are they lovers before? And I can see it in his eyes. That longing and pain. Or must I ask to myself, “Is he inlove with Zeniya?”