Pagbunggo
1615 Words
CHAPTER 2
THIRD PERSON POV
Sa halip na maging bahagi ng mga panauhin na masayang nag-uusap at nagbabasaan ng kanilang mamahaling alak, narito siya upang magtrabaho—nagsisilbi, naglilinis ng mga baso, at nagtitiyak na maayos ang bawat detalye ng gabi.
Hindi na bago ito kay Joanna Mae Gomez.
Sanay na siyang lumakad sa gitna ng mga taong hindi siya nakikita, na parang isa lang siyang anino sa marangyang selebrasyon. Ang bawat hakbang niya ay walang tunog, ang bawat galaw ay kalkulado. Hindi siya pwedeng magkamali. Dahil sa mundong ito, isang pagkakamali lang at wala na siyang trabaho.
At para sa isang tulad niyang walang pangalan, walang yaman, at walang koneksyon, ang trabahong ito ang bumubuhay sa kanya.
"Miss, wipe this table," utos ng isang matabang lalaki sa kanya habang abala sa pakikipag-usap sa isang ka-business partner. "Mukhang may natapon."
Hindi siya nagreklamo. Hindi siya nagpakita ng kahit anong iritasyon. Tumango lang siya at agad na kinuha ang maliit na pamunas mula sa kanyang apron.
Ganyan naman palagi. Hindi nila siya tinitingnan bilang tao. Isa lang siyang bahagi ng serbisyo—isang instrumento para mapanatili ang kinang ng kanilang marangyang mundo.
Ngunit kung may isang bagay na hindi nila alam, iyon ay ang katotohanang si Mae ay may mga mata na puno ng pangarap.
Hindi siya lumaki sa yaman, pero hindi rin siya kailanman nagreklamo. Itinaguyod niya ang sarili sa pamamagitan ng pagsisikap—mula sa pagiging isang service crew sa maliit na café hanggang sa pagiging waitress sa mga eksklusibong pagtitipon tulad nito.
At kahit pa tila walang saysay ang kanyang presensya sa piling ng mga elite, hindi ito nangangahulugan na panghabambuhay na siyang mananatili rito.
Ang pangarap niyang magkaroon ng magandang kinabukasan ay parang isang bituin—malayo, ngunit hindi imposibleng abutin.
"Mae!" tawag ng isa niyang kasamahan, si Carla, na halatang tensyonado. "Punta ka raw sa VIP section. Kailangan mo raw i-serve si Dr. Guil!"
Saglit siyang natigilan.
"Ako na naman?"
"Oo! Ikaw na raw ang in-assign sa kanya! Magsimula ka nang pumunta ro’n bago pa siya magalit!"
Napabuntong-hininga si Mae bago dahan-dahang lumakad papunta sa VIP section.
Sa totoo lang, hindi niya alam kung bakit siya na naman ang napili. Pero sa isang tulad niyang sanay sa utos, hindi niya na rin ito tinanong.
Habang palapit siya sa mesa ng lalaking tinutukoy, naramdaman niya agad ang presensya nito.
Si Dr. Ashero Guil.
Isang lalaking hindi lang kilala bilang isang magaling na surgeon, kundi pati na rin sa kanyang matinding kasungitan. Sa mundo ng medisina, siya ang hari sa operating room—walang takot, walang awa, at walang pasensya sa mga taong hindi umaabot sa kanyang mataas na pamantayan.
Nasa harapan niya ngayon ang nasabing doktor, nakasuot ng mamahaling suit, mukhang abala sa pag-inom ng kanyang wine habang nakikinig sa kausap niyang investor.
Sa isang iglap, nagtagpo ang kanilang mga mata.
At sa hindi niya maipaliwanag na dahilan, may kung anong bumigat sa loob ng kanyang dibdib.
"Sir, may kailangan po ba kayo?" maingat niyang tanong.
Sa halip na sumagot, pinagmasdan lang siya nito. Para bang sinusuri siya mula ulo hanggang paa, na parang isang pasyenteng nasa ilalim ng kanyang matalas na paningin.
Tila hindi niya gusto ang katahimikan, kaya siya na mismo ang nagsalita muli. "Sir—"
"Bakit ikaw na naman?" malamig na tanong ng doktor.
Napasinghap siya.
"Ah… sir?"
"Ikaw rin ang nagsilbi sa akin kanina, hindi ba?"
Tila nanigas si Mae sa kinatatayuan niya. Hindi niya alam kung paano sasagutin ang tanong na iyon.
"Ah… opo," sagot niya, pilit na pinapanatili ang pagiging propesyonal. "Ako po ang na-assign dito sa inyo."
Tumango lang ang lalaki bago muling uminom ng alak. Walang ibang sinabi.
Hindi rin siya tinignan muli.
At sa hindi niya maipaliwanag na dahilan, parang may bahagyang kurot sa kanyang dibdib.
Ano ba ang problema niya?
Bakit parang may hindi siya gusto?
Sa isang banda, wala namang dahilan para mag-alala si Mae. Wala siyang pakialam kay Dr. Guil. Isa lang itong mayamang doktor na walang pakialam sa tulad niya.
Pero bakit?
Bakit parang gusto niyang malaman kung anong iniisip nito?
Napailing siya. Hindi. Wala siyang dapat alalahanin. Hindi siya narito para makipaglaro sa isip ng isang mayabang na doktor.
Nagpatuloy siya sa trabaho, naglingkod sa iba pang bisita, at siniguradong maayos ang lahat.
Ngunit sa buong gabing iyon, may isang bagay siyang hindi maiwasan.
Sa bawat sandaling lumilingon siya, may isang pares ng malamig ngunit matalim na matang nakatitig sa kanya mula sa kabilang bahagi ng silid.
At ang mga matang iyon ay pag-aari ni Dr. Ashero Guil.
Walang ekspresyon ang kanyang mukha. Pero kahit hindi ito nagsasalita, parang may isang bagay siyang gustong ipahiwatig.
At sa hindi niya maipaliwanag na dahilan…
Pakiramdam ni Mae, nagsisimula na ang isang bagay na hindi niya inaasahan.
Isang bagay na maaaring magbago sa takbo ng kanyang buhay.
O, mas malala pa—
Isang bagay na maaaring ikapahamak niya.
Sa gitna ng nakabibinging katahimikan, si Mae ay nanatiling nakayuko, mabilis na pinupulot ang bubog gamit ang nanginginig na mga kamay.
Alam niyang isang malaking pagkakamali ang nangyari. Hindi dapat siya nadapa. Hindi dapat siya nagpabaya. Dahil sa mundong ito, ang isang simpleng pagkakamali ay maaaring maging dahilan upang tuluyan siyang mawala sa trabaho.
Ramdam niya ang bawat matang nakatutok sa kanya—mapanuri, mapanghusga, puno ng pagkasuklam.
"Iwan mo 'yan."
Isang malalim ngunit matigas na boses ang pumunit sa katahimikan.
Napatigil si Mae.
Dahan-dahan siyang tumingala, at sa harapan niya ay nakatayo ang isang matangkad, makapangyarihang presensya—si Dr. Ashero Guil.
Hindi niya alam kung bakit bigla siyang kinabahan. O kung bakit tila nagbagal ang t***k ng kanyang puso nang magtama ang kanilang mga mata.
Ngunit ang lalaking kaharap niya ay walang bahid ng emosyon sa mukha. Matigas. Mapanindigan. Walang halong simpatya.
"Sir—"
"Sabi ko, iwan mo 'yan." Malamig ang tono ng boses nito, hindi na inulit pa ang sinabi.
Hindi niya maintindihan kung bakit, pero hindi niya magawang sumuway. Dahan-dahan niyang binawi ang kamay mula sa mga bubog at napalunok.
Isang staff mula sa kabilang bahagi ng ballroom ang mabilis na lumapit. "Ako na po ang bahala rito, Miss Mae," sabi nito habang dinadampot ang mga nabasag na baso gamit ang isang pamunas.
Napakagat-labi si Mae. Hindi niya gustong ipasa ang responsibilidad sa iba, pero mukhang wala na siyang pagpipilian.
Lalo pa't ang presensya ni Dr. Guil ay parang bumabalot sa kanya—nakakabigat, nakakapagpalito.
"Tayo."
Nagulat siya nang marinig ang utos ng doktor.
"Po?"
"Tumayo ka," malamig na ulit nito.
Napilitan siyang tumayo, kahit na ramdam pa niya ang pagkakabasa ng uniporme niya sa champagne. Hindi niya alam kung dapat ba siyang mahiya, magpasalamat, o magduda kung bakit ba siya nito tinutulungan.
Pero bago pa siya makapagsalita, isang pamilyar na boses ang lumitaw mula sa gilid.
"Ano ba ‘yan?!" Isang babae, naka-blue silk gown, ang lumapit nang nakakunot ang noo. "Bakit may ganitong klaseng empleyado rito? Hindi ba dapat may training kayo? Napaka-clumsy naman!"
Halos mapapikit si Mae. Alam niyang mangyayari ito. Alam niyang hindi siya makakaligtas sa panghuhusga ng mayayamang panauhin.
Pero bago pa siya makasagot, si Ashero Guil ang nagsalita.
"Kung wala kang ibang sasabihin kundi reklamo, huwag ka na lang magsalita."
Natigilan ang babae. Halatang hindi nito inasahan ang sagot ng doktor. "Excuse me?"
"Narinig mo ako," malamig na sagot ni Ashero, hindi man lang siya binigyan ng tingin. "Wala kang naitulong, puro reklamo ka lang. Kung hindi mo gusto ang nangyari, umalis ka."
Napalunok si Mae.
Hindi siya sigurado kung anong dapat niyang maramdaman.
Gulat? Pagkalito? O isang kakaibang kilig sa paraan ng pagtatanggol ng doktor sa kanya?
Ang babae ay napahawak sa kanyang dibdib, parang hindi makapaniwala. "Wow. So, you’re defending her?"
"I’m not defending her. I just don’t like useless noise," malamig na sagot ng doktor. "Now, if you’ll excuse us."
At bago pa makasagot ang babae, marahas na hinawakan ni Ashero ang braso ni Mae at hinila siya palayo.
Sa isang sulok ng ballroom...
"Sir—" nagsimula si Mae, pero agad siyang pinutol ni Ashero.
"Are you always this careless?" tanong ng doktor, tinitigan siya ng matalim.
Nag-init ang pisngi ni Mae sa kahihiyan. "Hindi ko po sinasadya! May bumangga sa akin!"
"At hindi ka man lang naging alerto?"
Napalunok siya. "Masyado pong mabilis ang nangyari—"
"Excuses."
Naningkit ang mata ni Mae. Hindi niya alam kung paano ito nangyari, pero sa halip na matakot, nakaramdam siya ng inis.
"Bakit parang galit kayo sa akin?" tanong niya, hindi napigilang sumimangot.
Hindi sumagot si Ashero. Nanatili lang itong nakatingin sa kanya, parang tinatantiya kung ano ang sasabihin.
At sa isang iglap, nagbago ang ekspresyon nito.
Parang may kung anong napansin sa kanya.
Dahan-dahan nitong tinaas ang kamay at itinuro ang kanyang pisngi.
"You’re bleeding."
Napasinghap si Mae. Agad niyang tinignan ang kanyang pisngi at naramdaman ang hapdi. Mukhang nagkaroon siya ng maliit na hiwa mula sa bubog.
"Oh…"
Walang sabi-sabing hinugot ni Ashero ang isang puting panyo mula sa bulsa ng kanyang coat at inabot ito sa kanya.
Nanlaki ang mata ni Mae. "Sir, hindi na po—"
"Wipe it. You don’t want people to think you’re a mess."
Muli siyang napalunok. Kinuha niya ang panyo, dahan-dahang pinunasan ang kanyang pisngi.
Tahimik lang si Ashero habang pinapanood siya.
At sa hindi niya maipaliwanag na dahilan… pakiramdam ni Mae, mas lumalim ang misteryo sa pagitan nila.
"You should go change," sabi ng doktor matapos ang ilang segundo. "You smell like alcohol."
Napalunok ulit si Mae. "Opo."
Pero bago siya tuluyang makaalis, narinig niya ang isang huling salita mula kay Ashero.
"Next time, be more careful."
At sa tono nito, hindi niya alam kung iyon ay isang babala—
O isang bagay na may mas malalim pang kahulugan.
- Writer
