14 Days Until I Die

Pag-alala

CHAPTER 3

ASHERO POV

I'm Ashero Guil.

32 years na akong nabubuhay sa mundong ito, at sa loob ng tatlumpung taon, wala akong ibang ginawa kundi ang magtagumpay.

Hindi ako pinanganak na mahirap, pero hindi rin ako lumaki nang marangya. Ang lahat ng meron ako ngayon—pera, reputasyon, kapangyarihan—lahat ng ‘yan, ako ang nagtrabaho para makuha.

I'm a surgeon. A damn good one.

Wala akong panahon para sa kababawan. Wala akong pasensya para sa mga mahihinang loob. Ang mundo ng medisina ay hindi para sa mga duwag, at ang mundo ng high society na ginagalawan ko ngayon ay isang larong matagal ko nang kabisado.

Pero ngayong gabing ito… may isang bagay—o isang tao—ang hindi ko maalis sa isipan ko.

Joanna Mae Gomez.

Isang waitress. Isang babae na, kung tutuusin, ay walang halaga sa isang eksklusibong pagtitipon na tulad nito.

At isang babae na, sa kung anong dahilan, ay nakuha ang atensyon ko.

Nakatayo ako sa isang sulok ng ballroom, may hawak na baso ng mamahaling alak. Sa paligid ko, naririnig ko ang mga usapan ng iba pang panauhin—mga kasosyo sa negosyo, mga kilalang doktor, mga politiko.

Walang bago. Pare-pareho lang sila ng sinasabi.

"Dr. Guil, I heard you’ll be leading the upcoming medical convention?" tanong ng isang matandang lalaki, isang CEO ng isang pharmaceutical company.

Tumango lang ako. "Yes."

"Impressive as always. Bata ka pa, pero napakalayo na ng narating mo."

Hindi ako sumagot. Alam ko naman ‘yon.

Pero sa kabila ng lahat ng papuri at respeto na ibinibigay sa akin ngayong gabi, may isang bagay na bumabagabag sa isipan ko.

Yung eksenang kanina lang nangyari.

Si Mae. Nakayuko, pinupulot ang bubog, ang champagne na tumilamsik sa kanyang uniporme, at ang mga mapanghusgang matang nakatutok sa kanya.

Hindi ko alam kung bakit, pero may kung anong bumangon sa loob ko nang makita ko siyang nasa ganoong sitwasyon.

At ang mas nakakainis?

Yung pakiramdam na parang gusto kong protektahan siya.

Damn it.

"Dr. Guil?" tawag ng CEO.

Napakurap ako. "Excuse me."

Iniwan ko sila at tinungo ang hallway palabas ng main ballroom. Hindi ko gusto ang ingay. Hindi ko gusto ang init ng paligid.

At higit sa lahat, hindi ko gusto ang katotohanang hindi ko maalis sa isip ko ang isang waitress.

Habang naglalakad ako sa hallway, napansin ko ang isang pamilyar na pigura sa gilid.

Si Mae.

Nakatalikod siya sa akin, hawak ang isang basang pamunas, tila sinusubukang linisin ang natapong champagne sa kanyang uniporme.

Alam kong hindi ko dapat gawin ‘to. Alam kong dapat bumalik ako sa ballroom at ipagpatuloy ang pagiging isang Ashero Guil na walang pakialam sa ibang tao.

Pero para sa hindi maipaliwanag na dahilan, lumapit ako sa kanya.

"You're wasting your time."

Napatigil siya. Dahan-dahan siyang lumingon at nang magtama ang mga mata namin, nakita ko ang gulat sa kanyang mukha.

"S-Sir?"

Malamig kong tiningnan ang unipormeng basa pa rin ng champagne. "Kahit anong punas ang gawin mo, hindi mo mabubura ‘yan."

Napalunok siya. "Kailangan ko lang pong matuyo ‘to bago ako bumalik sa trabaho."

"At pagkatapos?" tinaas ko ang isang kilay. "Magpapakita ka sa mga bisitang amoy alak at may mantsa ang suot? Gusto mong lumabas na katawa-tawa?"

Saglit siyang natahimik.

Alam kong na-offend siya sa sinabi ko, pero wala akong pakialam. Mas mabuti nang marinig niya ang totoo.

"Kailangan ko pong magpatuloy sa trabaho, Sir. Kung aalis ako ngayon, baka mapagalitan ako o… matanggal."

Nagtagpo ulit ang mga mata namin.

Damn.

Bakit ba gano’n ang tingin ng babaeng ‘to? Bakit parang kahit gaano ko siya insultuhin, hindi siya basta-basta nagpapaapekto?

Hindi ko gusto ‘yon.

"Sino ang supervisor mo?"

Nagtaka siya sa tanong ko. "Si Ma’am Linda po."

Tumango ako. "Sasabihin kong hindi ka pwedeng bumalik sa ballroom ngayong ganitong itsura mo."

Nanlaki ang mata niya. "Sir, hindi niyo po kailangang gawin ‘yon!"

"Pero gagawin ko."

Muli siyang napalunok. Kitang-kita ko ang pag-aalangan sa kanya, pero hindi siya umatras.

Hindi siya katulad ng ibang babaeng nakakasalamuha ko—yung mga pilit nagpapansin, yung mga walang sariling paninindigan.

Si Mae? Iba siya.

At ayoko ‘yon.

Ayoko ng kahit anong bagay na hindi ko kayang kontrolin.

Kaya bakit ko nga ba ginagawa ‘to?

Bakit ko pa siya pinapansin?

Bago pa ako makaisip ng sagot, narinig ko ang tunog ng kanyang tiyan.

Napatingin ako sa kanya. Siya naman ay namula ang mukha, halatang nahiya.

"Hindi ka pa kumakain."

Umiling siya. "Wala pa pong break."

Ipinilig ko ang ulo ko. "Sumunod ka sa akin."

Nagulat siya. "S-Saan?"

Hindi ako sumagot.

Mabilis akong naglakad papunta sa isang private lounge malapit sa ballroom, at kahit hindi ko siya nilingon, alam kong napilitan siyang sumunod sa akin.

Pagdating namin doon, binuksan ko ang mini-bar at kinuha ang isang pre-packed meal na nakalaan dapat sa akin. Inilapag ko ito sa harapan niya.

"Kumain ka."

Tila hindi siya makapaniwala. "Sir, hindi po ako pwedeng—"

"Kumain ka." ulit ko, mas matigas ang tono. "Unless gusto mong mahimatay sa gitna ng ballroom."

Nanatili siyang nakatingin sa akin, parang tinatantiya kung seryoso ba ako o hindi.

Then, after a few seconds, she sighed. "Salamat po."

Hindi ko alam kung bakit, pero may kung anong pakiramdam na sumundot sa loob ko nang marinig ko ‘yon.

Napakagat siya sa unang subo, at kitang-kita ko kung paanong lumiwanag ang mukha niya sa sarap ng pagkain.

At sa isang iglap… may kung anong bumangon sa loob ko.

Something dangerous. Something that shouldn't be there.

Ilang segundo akong nanahimik bago bumuntong-hininga.

Shit.

Ano bang ginagawa ko?

At bakit parang gusto kong gawin ‘to ulit?

"Pre, kumusta naman ang buhay mo? Balita ko, ikaw na naman ang lead surgeon sa upcoming operation sa St. Luke’s?"

Napatingin ako kay Lance, isa sa mga senior doctors na kasama ko ngayong gabi. Nakangisi siya, hawak ang baso ng whiskey habang nakasandal sa bar counter.

I shrugged. "As usual."

“Grabe ka, ‘tol. Hindi ka na napapagod? Wala ka bang balak magpahinga?” singit naman ni Dr. Adrian, isa pang kasamahan namin sa ospital.

“Pahinga?” Umiling ako, medyo natatawa. “Anong gagawin ko sa pahinga? Magbakasyon sa Maldives? Magtampisaw sa beach habang iniisip ko kung ilang pasyente ang kailangang operahan pagbalik ko?”

“Wala ka talagang puso, pare.” Napailing si Lance. “Minsan, bigyan mo naman ng oras ang sarili mo.”

“Walang saysay ang oras kung hindi ko gagamitin sa tama.” Sinipsip ko ang alak sa baso ko, hindi ko na hinayaang humaba pa ang usapan tungkol sa akin.

Maya-maya, si Adrian naman ang napansin ko—nasa phone niya, abala sa pagte-text.

“Sinong tinotext mo?” tanong ko.

Natawa si Lance. “Sino pa ba? Siyempre, si Anna.”

“Si Dr. Anna Cruz? ‘Yung nasa ER?”

Ngumisi si Adrian. “Oo naman. Siya lang naman ang nagpapaligaya sa akin ngayon.”

“Gago ka,” natatawang banat ni Lance. “Last month, si Sophie ‘yung sinasabi mong nagpapaligaya sa’yo.”

Tumawa si Adrian, walang pakialam. “What can I say? Hindi ko kasalanan kung maraming nahuhulog sa charm ko.”

Napailing na lang ako. Paulit-ulit na lang ang usapan na ganito.

“Eh ikaw, Ashero?” tanong ni Adrian, sabay lingon sa akin. “Balita ko, hanggang ngayon, single ka pa rin?”

“Bakit?” I raised an eyebrow. “Kailangan ko bang pumasok sa isang relasyon?”

“Gusto mo lang naman ng babae na hindi ka kukulitin, ‘di ba?” sabat ni Lance. “Tipong isang gabi lang, tapos walang commitment.”

Napangisi ako. “Mas madali ‘yon.”

“Alam mo, hindi ka ba napapagod sa setup na ‘yan?”

“Napapagod?” I smirked. “Mas nakakapagod ang relasyon. Mas nakakapagod ang emosyon. Ang mga babae, madaling intindihin kung alam mo kung anong gusto nila. Problemado lang ang mga lalaking hindi marunong maglaro.”

“Gago,” tawa ni Adrian. “Kaya hanggang ngayon, walang matinong babae ang nagtatagal sa’yo.”

At bakit ko gugustuhin?

Wala akong panahon sa drama.

At saka, hindi ako naniniwala sa forever na sinasabi nila. Lahat ng bagay sa mundong ‘to may expiration date—including relationships.

Nagpatuloy ang usapan namin, pero napansin kong napatingin ulit ako sa direksyon kung nasaan ‘yung babaeng waitress—si Mae.

Damn it.

Bakit ko ba siya pinapansin?

She’s nothing but a mere waitress. A nobody.

Pero may kung anong iniwan sa utak ko ‘yung nangyari kanina.

Yung paraan ng pagyuko niya, ‘yung paraan ng pagpulot niya ng basag na bubog, ‘yung tahimik pero matapang niyang pagsagot sa akin—lahat ‘yon, hindi ko maalis sa isip ko.

"Pre, ba’t parang may iniisip ka?"

Naputol ang pagmumuni-muni ko nang tanungin ako ni Lance.

"Nothing." I shook my head.

Pero hindi pa rin ako nakuntento.

Kaya bago ko pa mapigilan ang sarili ko, lumayo ako sa kanila at tinungo ang direksyon kung saan ko huling nakita si Mae.

Pagdating ko sa service area ng catering staff, nakita ko siyang nakaupo sa isang sulok.

Hawak niya ang isang basang pamunas, tila pinupunasan pa rin ang natapong champagne sa uniporme niya.

Nang maramdaman niya ang presensya ko, agad siyang napatingala.

"Sir?"

Tiningnan ko siya nang matagal bago ako nagsalita.

"Bakit hindi ka pa nagpapalit ng uniporme?"

Napansin ko ang saglit niyang pag-aalangan bago siya sumagot.

"W-Wala po akong extrang uniform. Isa lang po ang bigay sa’min."

Naningkit ang mga mata ko. “So paano ka magtatrabaho kung ganyan ka?”

“Sanay na po ako, Sir. Hindi ko po pwedeng basta iwan ang duty ko.”

"At anong silbi ng pagsusumikap kung pinapayagan mong tratuhin kang ganito?"

Bigla siyang natahimik.

Kitang-kita ko ang pag-aalangan sa mga mata niya, pero hindi siya umiiwas ng tingin.

I like that.

Pero ayoko.

Ayokong gustuhin ‘yon.

Napabuntong-hininga ako, saka inilabas ang phone ko.

"Tawagan mo supervisor mo," utos ko.

Nagtaka siya. "Bakit po?"

"Sabihin mong may emergency ka. Hindi ka na babalik sa trabaho ngayong gabi."

“Sir—”

“Just do it.”

Saglit siyang tumingin sa akin, tila hindi alam kung susunod siya o hindi.

Then, she sighed. Kinuha niya ang phone niya at nag-dial.

Habang hinihintay ko siyang matapos, isang bagay lang ang malinaw sa akin ngayon.

She’s different.

And I don’t like it.

Dahil kung hindi ako mag-iingat… baka simulan kong gustuhin ang isang bagay na hindi ko dapat pag-aksayahan ng oras.

At hindi ko hahayaang mangyari ‘yon.

Kailanman.