THE MAFIA'S INNOCENT SLAVE

NAYA MALIA HERREA “S-Sorry po! HIndi ko po sinasadya!” halos mangiyak kong hingi ng paunmanhin nang dumulas sa kamay ko ang basong sanang ilalapag ko na sa center table sa harapan pa mismo ni Mr. Fierro na ngayon ay ginawaran ako ng matalas na tingin. May panauhin ito na wari ko kasapi sa kanyang negosyo, naguusap sila nang ako ang mapag-utusan dalhan sila ng maiinom pero hindi sinasadyang tumilapon ang alak sa mismong paa ni Mr. Douglas na ka-meetiing niya kaya dali-dali kong pinunasan ang paa nito suot ang mamahaling balat na itim na sapatos gamit ang dulo ng suot kong mahabang bestida ngunit nagulat ako nang tumawa lang ito at imbis na magalit nagawa pang hawakan at kunin ang kamay ko at laking gulat ko nang… bigla nitong hinalikan. Hinalikan ang likod ng palad ko kaya namilog ang mga mata ko at agad akong dumako ng tingin kay Mr. Fierro na ngayon kung nakam*matay ang tingin kanina pa siguro ako nakahandusay… Sinubukan kong bawiin ang kamay ko mula sa lalaki pero hindi nito binitiwan at nakitaan ko ito ng madalas na nakikita ko sa mga kalalakihan, pagnanasa. Kaya sinubukan kong makiusap dahil sigurado puro pasa na naman ang matatamo ko ngayong gabi. “Mr. Douglas, p-pakibitiwan ho ang kamay ko,” may pakiusap kong sinabi dahil kanina pa ako nangangatal umalis dito. “Eh kung ayoko may magagawa ka ba?” Ayaw ako nitong bitawan at tumawa pa na tila pinagkakatuwaan ako at bumaling pa siya kay Mr. Fierro. “Ang ganda nitong alilang natagpuan mo, Fabian. Saan mo ito nakuha? Mukang hindi laki sa hirap, ang ganda na… ang kinis pa ng kutis.” Nagawa pa akong sipatin at hinaplos ang braso ko kaya kinilabutan ako. At mas lalo pa akong sinalakay ng kaba dahil sa isang pares ng mga matang matapang ang nakatitig pa sa akin kaya pilit ko nang inaalis ang kamay ko mula sa pagkakahawak ng lalaki nang bigla nang nagsalita si Mr. Fierro na hindi ko alam kung ipagpapasalamat ko. “If I were you, Mr. Douglas...” Narinig ko na naman ang boses niyang mahinahon ngunit malalim na ayaw na ayaw kong maririnig dahil takot lang ang hatid sa akin. He shifted from his seat first and he leaned forward to take a hold of a glass of hard liquor from the center table and he put it near to his lips before he continued to talk. “I will get rid off my hand away from her before I lose my whole arm.” Agad-agad walang pagdadalawang isip na binitiwan na rin ako ng lalaki kaya mabilis akong lumayo sapo ang kamay kong tila napaso dahil masakit din ang pagkakahawak ng tahasang lalaki. Tumawa lang si Mr. Douglas at nagtaas ng kamay waring sumusuko at humihingi ng paunmanhin sa may-ari ng bahay, ganoon din sa nagmamay-ari sa akin… “Fine, I'm sorry… lahat nga pala ng sa iyo, bawal hawakan.” Sabay ngisi. Ayoko man sabihin, mapait man sa akin aminin ngunit ito na ngayon ang katotohanan sa buhay ko na hindi ko na kailan man matatakasan… pagmamay-ari ako ng walang pusong binatang ito na paulit-ulit ko man takasan parati niya pa rin akong natutunton… “Of course.” He smirked darkly and he drank a sip from the glass and he looked back at me. “Go upstairs and get yourself ready for me,” he said darkly. Nanginig kusa ang mga binti ko dahilan para manigas ako sa kinatatayuan ko pero wala na rin akong sinayang na oras pa dali-dali ko na rin nilisan ang salas. Kahit may dapat pa akong linisin ay iniwan ko na lang basta at dali-dali akong umakyat sa mahabang hagdanan kaya nakasalubong ko si Manang Agnes na nag-utos sa akin na ako ang mag-dala ng inumin sa dalawang lalaki at hindi ko naman alam na mauulit ang ganoong senaryo. “Oh, Malia! Nagmamadali ka?” Hinawakan niya ako sa magkabilang balikat. PInigil ako at nagaalalang pinagmasdan ako dahil nanlalamig ang pakiramdam ko at muka akong natataranta, namumutla. I need to hide… Nahihintakutan akong umiling. “Wala ho Manang paraanin niyo lang ako—” “Still standing here?” His tough voice boomed from the bottom stairs but he remained calm and made eyes widened. Nanigas ako sa kinatatayuan ko at hindi ko alam na nakasunod na pala siya agad sa akin. Pero dahil kilala ko siyang hindi niya palalagpasin ang nangyari kahit na hindi naman ako ang may kasalanan, ako pa rin para sa kanya dahil ubod siya sa pagiging seloso. At nang dumako ang tingin ko sa baba kung saan siya prenteng nakatayo at nakapamulsang nakatingin sa akin nakita ko ang mga mata niya, kaya kumaripas ako agad ng takbo paakyat nilagpasan ko si Manang Agnes at narinig ko pang inawat ng ginang ang binata sa balak man gawin sa akin at iyon ang huli kong narinig. Tinakbo ko ang silid ko like I'm running for my life pero masiyado nga siguro akong mabagal dahil saktong pagpasok ko napatili ako nang hilahin niya ng marahas ang braso ko at mabilis akong naisalya sa likod ng pintong siya na rin ang nag-sara. “P-Please…” Napaiyak na ako lalo pa nang mas idiin niya pa ako sa pinto na ikinaigik ko dahil bahagyang humampas ang ulo at katawan ko. He's so strong that I can't do anything against him and my feet are not touching the floor anymore. “Please what?” he asked calmly while he’s near on my face watching me begging dahil alam ko na ang gagawin niya sa akin. Iniwas ko ang mukha ko habang umiiyak at sinikap makapagsalita. “I-Inutusan ako ni Manang na ako ang mag-dala no'n— I was trying to explain nang impit akong mapairit nang hawakan niya ako sa panga. I hold his hand trying to make it loose even a bit because I feel he will break it kaya kahit hirap akong magsalita nakiusap ako. “P-Please, Fabbian don't beat me,” I pleaded. “I didn't d-do a--anything w-wrong…” I started to shake like a leaf. Kaya pinagmasdan niya ang pagsusumamo ko. “What will I do to you once you seduce another man again?” he asked, waiting for me to speak. “Y-You know that I-I never did e-even just once.” My voice almost whispers and breaks because of fear but I moan in pain nang mas lalo niya akong idiiin na ikinaiyak ko lalo at iniisip ko kung kailan ba matatapos ang paghihirap ko sa kanya. “Of course you do, baby… you always making me feel this way.” “I never did!” I sobs pleading with him to let me go. “What can you do to make me stop? Hmm?” Why is he so cruel? Bakit may kundisyon pa para tigilan niya ang pananakit niya sa akin? “Bakit mo ba ito sa akin palaging ginagawa?” tanong ko na may hikbi. “Because…” He caressed my wet cheek using his free hand. “Pagmamay-ari kita," bulong niya that he almost kissed me. “I didn't do anything wrong to you para ganituhin mo ako!” Tumaas ang boses ko kaya napaigik ako nang muling humigpit ang hawak niya sa panga ko. “Hindi pa rin ba malinaw sa iyo na kapag pagmamay-ari ko, walang ni isang pwedeng ibang humawak?” Impit akong napairit nang hawakan niya naman ako sa leeg. “And once I have it, I will do everything I want.” “And even talking back to me, I won't allow it.” His grip on my neck tightened which made it hard for me to breathe. “And do. not. forget that you're just my slave, a poor little girl who is always trying to escape away from me but we both know you can't, because you are…” Mas humigpit pa ang pagkakahawak niya sa akin kaya naguumpisa nang mag-dilim ang paligid ko and before I black out he said the thing that he always used to say just to remind me and to break me… “Just your father's debt payment.”