Isang busina ng sasakyan ang nakapagbalik sa akin sa realidad. Nasilayan ko ang panghapong sikat ng araw at ang mausok na kapaligiran ng Kamaynilaan. Unti-unting nabura ang aking alaala pero wala man ang mga larawan nito sa aking utak ay hindi ko masasabing ganoon din sa aking puso.
“Clara, ayos ka lang ba?” Sumalubong si Manong Rene nang makababa sa sasakyan.
“A-Ah! Opo,” tango ko. “Medyo marami lang iniisip sa school. Exams na po kasi namin.”
“Sigurado ka? Gusto mo ng maiinom? Parang namumutla ka.”
“Hindi po. Ayos lang ako.” Pinilit kong ngumiti para naman kahit papaano ay mapanatag ang loob ng matanda.
“O siya, tara na para hindi tayo hapunin sa pag-uwi. Para makapagpahinga ka na rin,” aniya sabay muwestra sa bag ko.
Ibinigay ko iyon at nagpasalamat para wala na lang usap. Sumuno
