Piece De Resistance

3

"Kamusta naman po kayong lahat dito kuya?" I asked kuya Ricky, one of our longest employee in this branch .

Tapos na akong mag inspect sa branch na ito, kaya sumama siya sa'min ni Ford hanggang main entrance kung saan hinihintay ang pag dating ng valet driver.

"Okay naman po ma'am." magalang na sagot niya na nakatayo sa gilid ko.

"That's good to hear.. Nga pala kuya, kailan ang tentative date na matatapos ang nirerenovate sa southern part?"

"By next month pa po."

Kumunot ang noo ko "Next month? Hindi ba't three months na sila nandito? And as far as I remember, maliit na renovation lang ang ginagawa ngayon. Ba't ang tagal matapos? Any delays?"

I saw kuya Ricky's eye flickered.

"Gusto kasi ni Engr Montenegro na maayos ang lahat na pagkakagawa nila dito."

"Engr Montenegro?"

Is this the Montenegro that my dad wanted me to have a friendly date?

Kaso nasa ibang bansa pa ata ang Montenegro na 'yon dahil sa trabaho.

Baka ibang Montenegro 'to.

"He's the engineer in charge for this project ma'am."

Tumango ako. "I see, but I need to report this to my dad. The longer the delay, there is a possibility that our clients might file a complaint about this. And we all doesn't like that to happened."

"Yes ma'am."

"Alright.." when my car arrived, dali daling lumapit si Ford patungo sa driver's seat para palitan ang valet driver. Pansin ko pa ang pag tapik ni Ford sa balikat at ang pag tango ng valet driver. Bago sila nag switch . "Alis na ako kuya. If there's a problem here don't hesitate to contact me."

"Yes ma'am." He open the door for me, and a gentle smile flashed.

"Thank you."

"Mag ingat kayo ma'am."

He slightly bow as he closes the door.

"Are we going home?" I heard Ford voice kaya napatingin ako sa harapan.

He was looking at me through the rear view mirror.

Umiling ako "Daan muna tayo sa condo."

Actually, bumili pa ako nang acrylic paints, pastels at iba pa para gamitin sa pag gawa ko ng panibagong 4x4 canvas painting sa mall kanina.

I do painting inside my condo unit. At kapag marami na ang nagawa kong artwork, I let my manager have an exhibit or an auction wherein we can sell my piece, and after that, I donate all the proceeds to a charity or an orphanage.

My family just knew that I am into arts and stopped in the middle to focus on my study and to our business.

I never told them that I continue doing the one that I love the most behind their back.

"I'll be staying here up until 6pm" sabi ko kay Ford sabay kuha ng mga bagong bili kong materials sa compartment. "You can do whatever you want to do, basta dapat nandito ka na by six pm." huling paalala ko.

Ngunit bago ako makaalis, napansin kong tumagal ang tingin niya sa hawak ko.

Napapikit ako sabay hinga ng malalim. He saw what I bought earlier sa mall. Maybe he's curious kung ano nga ba ang gagawin ko dito.

"Don't tell my parents about this. If they'll ask you kung saan tayo galing, sabihin mo na pagkatapos sa mall bumalik tayo sa campus dahil may ginagawa akong research."

From the materials that I am holding, napunta ang mata niya na may pagtataka sa mga mata ko.

"No one should know about this." I stopped for a while para hintayin ang isasagot ngunit nanatili pa'rin siyang tahimik. Pabalik balik ang tingin mula sa dala ko tsaka sa mata ko "Do you understand?"

"One of my duty is to tell your father everything. Ang mga ginagawa mo at kung nasaan ka sa tuwing mag tatanong siya sa'kin." aniya na ikinagulat ko "My other duty is to make sure that you're safe. I can't leave you here alone." sabay linga niya sa walang katao taong basement ng condominium na 'to.

"Your priority is to protect the privacy of your boss. Kahit na pamilya niya pa ito ang mag tatanong sa'yo. Second, this building has the best security facility. You can't enter this building if you're not living here."

"Kahit na, what if some of your neighbors wanted to harm you?"

"No one will ever try to harm me." Giit ko.

May unti unting namumuong inis sa kanya. Ba't ba ang kulit niya?

Aside from my brother, Xyra is the only neighbor that I have in that floor, na kasalukuyang nasa ibang bansa naman.

Atsaka, hindi ba dapat maging masaya siya dahil sa kalagitnaan ng trabaho niya ay bibigyan ko siya ng pagkakataon na gawin niya ang kahit anong gusto niyang gawin?

Free time kung baga

"We'll never know." He said huskily, sabay iwas ng tingin

Tinaasan ko siya ng kilay. Inuubos talaga ng lalaking 'to ang pasensya ko.

"So you won't follow the order of your boss huh?"

I said without withdrawing my gaze at him. Napatingin ulit siya sa'kin.

"Sir Sky is my boss."

"I am your boss. You should follow my rules." I smirked "If you want to work with my dad... then you're free to leave. I can drive on my own."

Sabay lahad ng kamay ko sa harapan niya. Giving him a sign to give me the keys and leave.

Hindi kaagad siya makasagot, nanatiling nakatingin sa'kin.

Ngunit habang patagal ng patagal, parang nalulunod ako sa paraan kung paano niya ako tinititigan.

I don't know why, but I felt uncomfortable for a second. Conscious, sa mukha ko na baka may dumi o pawisan.

I cleared my throat to renew my stance

"Give me my keys."

"No.. I'll wait for you here.." he shakes his head as he steps backward.

Sa ikalawang pagkakataon, hindi ko alam kung bakit pero nung narinig ko ang sinabi niya ay parang may kung ano akong naramdaman sa aking sikmura. Na naging dahilan kung bakit napabilis ang paghinga ko.

I blinked a couple of times while looking at him. Iniisip kung bakit ako nakaramdam ne'to.

I can't really explain the exact feeling that I am experiencing right now, but one thing is for sure. This is new to me.

"Are you okay?"

Kumalabog ang puso ko at tumindig ang mga balahibo ko nung marahan niyang hinawakan ang braso ko.

It was as if my whole body was electrified by his gentle touch.

Agad kong binawi 'yon, na ikinataka niya.

"I-i'm fine."

I firmly closed my eyes and wanted to runaway when I stuttered infront of him.

"I'm fine" I repeated without looking at him. "I'll be back at six pm sharp. You may stay or leave, i'll give you the chance to choose."

Nakahinga ako ng maluwag nung dali dali akong umalis sa harapan niya, at tuluyang nakalayo.

Pumasok sa lift at pagkasara ne'to ay nagulat ako sa nakita.

Ano ba ang nangyari? Ba't sobrang pula ng pisngi ko? Hinawakan ang pisngi gamit ang likod ng aking palad

Sa pagkakatanda ko, hindi ako naglagay ng kahit ano sa pisngi ko para pumula ng ganito .

I shake my head.

Siguro sa pagod, puyat atsaka sa stress lang 'to.

Mabuti na lang talaga na hanggang sa makarating ako sa tamang floor ng unit ko ay ni isang tao walang pumasok sa elevator.

Walang nakakakita ng mukha ko.

When I turn on the lights inside my unit, nakakalat na mga paintings ang bumungad sa'kin.

I have a a couple of finished paintings leaning on the wall, at isang piece na lang ang kinakailangan kong tapusin para sa nalalapit kong exhibit.

Nasa gitna ng unit ko kaharap ang terrace nakapwesto ang A frame easel habang pinapalibutan ito ng iba't ibang kulay ng acrylic paints.

Nilapag ko sa dinning table ang binili kong bagong acrylic paints and brushes pagkatapos ay tumungo ako sa masters bedroom.

I change into a much more comfortable outfit, maong jump shorts with a black inner shirt.

I made my hair into a bun, sa ganon walang sagabal kapag sinimulan ko na ang pag pepaint.

Tumungo ako sa dinning table ko at kumuha ng isang blank bond paper at pencil. To conceptualize and properly plan the piece that I wanted to make.

When I held my pencil and started to do some sketches, tila bumilis ang pag takbo ng oras. Nakailang punit at tapon na ang nagawa ko ngayong araw dahil kahit ako hindi kuntento sa mga ideas na pumapasok sa utak.

I felt that my sketches are empty, I can't really figure it out but as I looked at my sketches I felt that I can do way better than what I did.

May kulang.

Hanggang sa tumunog na ang alarm ko para umuwi at nakapag bihis na ulit ng uniform panay pa'rin ako sa kakaisip ng kung ano ba ang dapat kong ipepaint as the last missing piece for my upcoming exhibit.

"Daan muna tayo sa isang café" I said nung nakapasok na ako sa kotse.

My sketch pad is on my lap as I tap it with my pencil.

"Which café?"

"I don't know, ikaw na bahala."

It was only five minutes drive when we arrive in a café. It has a calm atmosphere, mula sa labas makikita mo na kung gaano karaming estudyante ang nandon sa loob, seryosong nag aaral.

I picked a small table which is located outside. Mas gusto ko dito para marami akong nakikita sa paligid na pwede ko pagkukuhanan ng ideas.

Umupo ako, nilapag ang sketch pad at pencil case na dala. I gave my card to my driver, who is proudly standing beside my table.

Without doing anything, nakakaagaw pa'rin siya ng pansin sa mga estudyanteng nag aaral sa loob.

"Can you buy me an ice caramel macchiato and blueberry cheesecake?" His eyes drifted to where I am. "Bumili ka na'rin ng para sa'yo."

"Iinom ka ng kape sa ganitong oras? Baka hindi ka mamaya makatulog niyan."

Napataas ang isang kilay

"Alam mo, iilang oras ka pa lang nag tratrabaho sa'kin, lahat ng inuutos ko sa'yo may sinasabi ka lagi.. Ganito ka ba talaga sa lahat ng naging boss mo?"

He is really getting in my nerves, mas hindi ako makakapag isip ng maayos ne'to kapag kaharap ko siya.

I really need to change my driver o kaya tanggalin na lang 'to sa trabaho para wala ng problema.

"No ma'am." sa mababang tono

"O baka naman dahil first time mo maging driver kaya hindi mo alam ang kung ano ba ang dapat mong gawin... Bakit ano ba ang naging trabaho mo noon?"

"I work in a construction before." aniya sabay kuha ng card sa kamay ko tsaka umiwas ng tingin sa'kin. "I'll order your food ma'am" he said before entering the café

Pagkapasok niya ay pansin ang mga matang napapatingin sa kanya, may iilan pang humaba ang leeg.

Napaisip ako sa sinabi niya. If he's really working at a construction site as a construction worker then no wonder his body built is way different from the ordinary guys out there. Hindi sobrang laki o liit, tamang tama sa tangkad niya. He is having a daily exercise during his work.

Ipinatong ko ang baba sa kaliwang palad habang nakatingin sa driver kong nakatalikod ngunit nakingala sa menu.

What are you starring at Nikka?

Tsk!

Mariin akong umiling sabay iwas tingin kay Ford at pinilit na mag focus sa blank sketchpad na nasa harapan

I should focus!

Malapit na ang exhibit at kulang pa ako ng isang piece.

Napatingin ako sa mga taong nag lalakad, some of them are alone but most people are together with their friends.

But one person caught my eye.

Wearing a pig mascot and giving out a fliers to everybody who passes by.

I think this is a little event for the newly opened restaurant nearby.

Mabilis kong dinampot ang lapis ko tsaka nag sketch, may pumasok na idea sa'kin.

Pabalik balik ang tingin ko sa taong nakasuot ng mascot tsaka sa sketch ko.

I'm planning to make a two face person, one is wearing a mascot costume who seems to be happy always, while the other one is not wearing any costume. Only his real face, expression, identity can be seen.

I want to tell through this piece that everyone of us is wearing an invisible mask. Smiling outside but deep inside hurt, devastated and disappointed when everybody is not around.

We tried to keep wearing our mask in our daily lives in order for us to live in this cruel world.

World that is full of judgement.

Mabilis ang pag galaw ng kamay ko, trying to chase every idea that is running inside my mind before it vanish.

But I stopped in the middle of working when I saw a hand putting an orange juice and pasta on top of my table.

"I'm sorry.. I didn't—"

Tila na tanggal ang ngiti ko at naudlot ang dapat kong sasabihin nung nakita ko kung sino ang nag lalagay ng pagkain sa table ko.

It was Ford.

Bumalik ang tingin ko sa pagkain na nasa harapan ko.

"Where is my macchiato and blueberry cheesecake?"

Humilig ako sa aking upuan sabay pagkrus ng mga braso ko.

"Not available."

Nanliit ang mga mata ko nung tiningnan ko siya.

Not available? Ngayon ko lang ata narinig na ang isang café ay nauubusan ng macchiato.

Mas lalong uminit ang ulo ko at kumulo ang dugo ko nung pagkalingon ko sa loob ng café ay kitang kita ko kung paano kinuha ng isang customer ang inorder niyang macchiato sa counter na may kasama pang cheesecake.

"Not available?" ulit ko sa sinabi niya sabay baling sa kanya.

I close my eyes as I breath slowly, one at time. Trying myself to calm down.

Konting konti na lang talaga papaalisin ko na 'tong lalaking ito sa trabaho. Sobrang pakialamero.

"Mahihirapan kang makatulog mamaya kung iinom ka pa ng kape sa ganitong oras. Atsaka hindi ka pa nakakakain ng dinner, pasta is way better than the cheesecake." aniya "You can think better if you have something inside your stomach."