EUCHRE

Nang matapos akong makapag-impake ng mga gamit ko ay muli akong sumilip sa pintuan ng aking kuwarto upang tingnan kung nagising ba sina Daddy at Mommy. Nang masiguro kong wala ng haharang upang pigilin ang pag-alis ko ay dahan-dahan na kong lumabas ng kuwarto bitbit ang isang malaking bag at isang sobre na may lamang liham na ginawa ko para sa aking mga magulang. Alam kong itatakwil nila ko bilang anak nila sa gagawin ko, pero sana kahit paano ay maunawaan pa rin nila ko. Nagawa kong makababa mula sa second floor sa aking kuwarto hanggang sa first nang hindi gumagawa ng kahit anong ingay. Nang malapit ko ng marating ang pinto ng aming mansion ay nilapag ko ang hawak na sobre sa vase na nakalagay sa tabi ng pintuan. Dahan-dahan kong pinihit ang doorknob at nang tuluyan na kong nakalabas ay isang malalim na buntong hininga ang napakawalan ko. "Mom, dad. . . I'm sorry." Tumingin ako sa aking paligid at nakita ko sa tabi ng gate ang lalakeng dahilan ng pag-alis ko sa mansion na ito. "Let's go, Zaick." I murmured. He smiled back and help me to carry my things. *Flashback* Kakagising ko pa lang ay hinila na ko sa labas ni Zaick dahil may mahalagang bagay daw siyang sasabihin sa akin. Childhood friend ko siya kaya kahit anong oras ay maaari siyang nakapasok sa bahay. Well, para sa akin ay hindi lamang siya isang childhood friend. I grow to like him too. He is nice and gentleman to me. Ang parents ko ay malapit din sa parents niya kaya naman mas naging close kaming dalawa. "So, ano nga ulit ang mahalagang bagay na sasabihin mo?" I yawn after saying those words. I'm still sleepy eh. Umiwas siya ng tingin sa akin at kapansin-pansin ang pamumula ng kanyang dalawang pisngi. He looks cute again and trust me, I am so nervous right now. "Nakita ko na ang bagay na maaaring magbigay liwanag sa akin sa hinaharap." Huminto siya sa pananalita at diretsong tumingin sa aking mga mata. "Clarabelle, gusto mo bang sumama sa akin?" Parang huminto bigla ang oras ng marinig ko ang tanong niya. Dahil na rin siguro sa saya na nararamdaman ko ay walang alinlangan akong tumango sa kanya kahit na batid ko na balang araw ay maaari kong pagsisihan ang desisyong namuo sa puso ko.