Love Encounter

Simula

Nakahiga ako sa sun lounger malapit sa dalampasigan at dinama ang hangin na tumatama sa aking balat at mumunting init na nagmumula sa papalubog na araw na nasa aking harapan. I didn’t know that vacation is so peaceful I should have done this noon pa.

“So you are just here. Ang layo ng binyahe mo para lang pagtaguan ako.” Hindi na ako nag abala pa na idilat ang aking mga mata dahil alam ko na agad kung sino ang nagsalita.

Hindi ko alam kung paano niya ako natuntun gayong wala naman akong pinagsabihan. Hindi ko siya kinibo, sana makuha niya na ayaw ko siyang makausap.

“I know you are not asleep please open your eyes.” Nadama ko na umupo siya tabi ko.

“Hon, I’m so sorry if you think I forgot about our anniversary that is not true. I was thinking if we can both celebrate it week after kasi kagagaling mo lang sa sakit I do not want to strain you.” How I wish ganon lang kababaw ang kasalanan mo pero hindi eh. Hindi iyon ganon kababaw! He held my hand and caressed my ring finger. I wanted to burst to cry, I am just holding myself not to.

“Are we playing sleeping beauty here? Should I kiss you to make you open your eyes?” Shut it the real world isn’t a fairy tale.

Naramdaman ko na gumalaw siya. Ilang sandali pa ay dumampi ang kanyang labi sa aking pisngi. Pero hindi pa rin ako dumilat gusto kong panindigan ang aking pagtutulog-tulogan.

“Hindi ba sapat na sa pisngi lang? dapat ba ay sa labi?” I feel him move again kaya itinagilid ko ang ulo ko para hindi nya ako mahalikan. I am trying my best to contain the anger that I am feeling kasi baka patawarin ko lang siya agad but I can feel that he is also desperate. Dahil hindi ko tinangap ang halik niya kaya niyakap niya nalang ako.

Pinigilan ko talaga na huwag maiyak. I was swallowing the lump in my throat but the moment he hugged me I know I have reached my limit. Hindi ko na napigilan pa ang mga luha ko, isa isa silang naglandas sa pisngi ko and then I just found myself crying in his arms.

Pinapakalma ko nag sarili ko galing sa pag-iyak at nang naramdaman ko na okay ana ako hinarap ko siya. Guilt was written into his face.

“I am so sorry.” He said it sincerely I just stared at him, not saying anything.

“Please talk or shout at me, you are scarier when you don't talk you know.” He begged but I gave him the opposite of what he wanted I smile instead.

“What are you doing here?” Tanong ko sa kanya, sa harapan kung nasaan ang araw na halos palubog na.

“Sinundan ka.” He said.

“Why?” Tanong ko naman.

“Why what?” Tanong niya pabalik napatingin ako sa kanya.

“Is there a lot of whys that you need to answer?” Sabi ko naman sa kanya pero parang hindi niya nakuha.

“Bakit ka andito” Tanong ko sa kanya sabay tingin sa araw na halos lulubog na.

“Sumunod ako kasi mahal kita at ayaw kong galit ka.”

“Thank you, I do not need you here, you can go back to where you belong.” Sabi ko nang hindi siya tinitingnan.

“I belong to you.” Sabi niya sabay hawak sa braso ko. Hindi ko nalang siya sinagot pa.

“Please look at me Avi.” Sabay giya nang aking mukha paharap sa kanya.

“Say something .Avi please.” Pagpupumilit niya instead of saying something ay tumulo ang luha ko agad ko naman itong pinalis gamit ang aking mga kamay. Pati sarili kong luha ay tinatraydor na ako.

“Sorry, again I didn’t forget it promise. The reason why I didn’t came to see you that day is because kailangan kong e-supervise ang mga trabahante sa mga ginagawa nila.” Sabi niya uli.

“Okay” Saad ko nalang.

He held my face and caressed it.

“You are not angry anymore?”Tanong niya.

“Where are you staying at?” Tanong ko nalang sa kanya instead to answering his questions. He seemed to understand that I didn’t want to answer him.

“Of course, to the hotel where you are staying.” Sagot niya naman.

“Paano mo nalaman na andirito ako.” He just smiled and continues on caressing my face.

Yeah he got connections. Bakit pa nga ba ako nagtaka.

“Madilim na let us go back inside.” Wala na nga ang araw, malamig na hangin na lang ang nadarama ko at sa likod nag madilim na mukha ng lalaking nasa harap ko ay ang mararahas na hampas ng alon na sinsabayan ang mararahas na t***k ng aking puso.

“Mauna ka na please I just really want to stay a little bit.” Sabi ko sa kanya

“Are you sure? Malamig na ang hangin” Tanong niya

“I am sure please mauna ka na” Sabi ko. Kahit mayroon pang pag-aalinlangan ay sinunod niya naman ang gusto ko hinalikan niya nag aking noo saka nag lakad pabalik sa hotel.

The moment he was gone I cried. I didn’t know na may iiyak pa pala ako. Akala ko ay ubos na sila. Akala ko pagkatapos kong iiyak ang lahat ay okay na hindi pa pala. Buti na lang malayo ako sa mga tao’t walang nakakakita.

Ipnikit ko ang mga mata ko.

“MAMA! I KNOW YOU ARE NOT ASLEEP PLEASE OPEN YOUR EYES”sigaw ng batang babae na nakatayo siguro sa gilid ng aking kinahihigaan na sun lounger.

“DAD MAMA IS NOT OPENING HER EYES I THINK SHE IS PLAYING SLEEPING BEAUTY” Sigaw niya sa kaniyang ama.

“Charlotta let your mama sleep she is not playing, come on let’s go there ou! Let us play with your cousins 'kay?” narining kong sabi ni kuya, brother-in-law ko.

“But daddy” Narinig ko pa na sabi ni Charlotta sa malayo. Sorry Charlotta mama needs to be alone. The moment they are gone I open my eyes nakita ko ang papalubog na araw who would have thought that after months ay makakabalik ako dito. The same sun lounger, the same time and place but minus the person who is here months ago to chase me. It was just me, the memories and the setting sun.