My Road Mate

Pangatlong Libro

Isang linggo na nakakalipas ang nangyare sa park. Hindi na rin ako nakapasok sa trabaho at naka uwe sa apartment namin ni Dain. Sya na lng muna dun at tumawag na lng muna ako sa TL namin na mag sisick leave muna ako dahil sa pamamaga ng paa.

Bumaba ako para pumunta sa kusina ng paika ika at nakita ko si mama na naghahain na.

"Oh gising kana pala, kumain kana para gumaling na rin yang paa mo."

"Wow! Ang sarap naman ang tagal ko ng hindi nakakatikim ng luto mo ma!" paano ba naman kasi sa fast food lng kami madalas ni Dain, oo ngat nakakapag luto kami minsan pero mas gusto ko parin ung lutong ng nanay.

Pagkatapos kumain, bumalik nako sa kwarto dahil nagpahinga isang linggo rin ang leave ko. Kaya naman masusulit ko ang pahinga. Papikit na sana ako ng biglang tumunog ang cellphone ko si Dain ang natawag.

"Hoy babae! Hindi mo pa sinasabi sakin kung bakit ka nabalian ng buto!. Tapos one week kapang wala? Wala akong kasama dito!. Nailayo ko na lang ng bahagya ang cellphone sa tenga ko dahil sa pagsigaw nya.

" Wag ka ng magtampo, sasabihin ko din sayo pag magaling nako"

Mabilis na lumipas ang araw at linggo na magaling na rin ang paa ko. Babalik nakong apartment kasama si Dain, bumaba nako para mag paalam kay mama na aalis.

"Ma mauna napo ako, mag ingat po kayo dito" sabay halik sa kanyang pisngi.

"O sge mag ingat kayo sa byahe ah" sabay ngiti sakin ni mama.

Dadaan ako kila Dain dahil dun na kami sa kanila sasakay dahil mas malapit ang sakayan dun sa kanila.

Habang naglalakad may naririnig akong motor sa aking likuran hindi ko pinansin ito pero biglang huminto sa aking harapan!.

"Ay pusang palaka!. Ano ba ha!?, ang lawak lawak ng daan dito ka pa huminto!" bwisit kong sigaw sa hunghang kong kaharap at nakahelmet pa nga! Ng alisin na nya ang suot sa ulo ako naman ang tila hindi na makahinga.

"Sorry if I startled you." kalmadong sabi nitong ungas kong kaharap. Hindi ko alam kung bakit inis na inis ako sa kanya ngayon eh diba nga gustong gusto ko na syang makita nuon?.

"Well then care to share why did you stop in front of my freaking way?!. Kakagigil din tong lalaking to hindi porket mahal ko, ha? Ano mahal ko? Hindi pwede move na ko dapat eh!.

" Nothing its just that i want to be sure if its really you." bumaba sya sa motor at naglakad papunta sakin. Hindi naman ako makagalaw sa kinatatayuan ko.

"How's your ankle? Magaling naba?" tukoy nya sa paa kong na sprain dahil din sa kagagawan nya.

"As you can see its fine." kalmado pero nandun yung iritable kong boses. Hindi ko makayanan yung tingin nya kaya sa iba ako tumingin may mga dumadaan na papatingin samin.

"That's better" nakapamulsang saad nya.

"Hmp! pekeng ubo ko." well kung wala ka ng sasabihin please excuse me" pero bago pa man ako maka alis sa harapan nya nahawakan na nya ang pulsuhan ko at sobrang lapit ng muka nya sakin. Hindi ako makahinga please oxygen!

"Can we talk?" nagulat ako sa sinabi nya. Bigla akong kinabahan ng sobra bilis yung puso ko lalabas na ata.

"Talk for what? I don't remember anything matter that needs to talk to?. Nakataas na kilay kong sabi. Sa totoo lang gusto ko pero natatakot ako. Binawi ko ang kamay ko at mabilis syang nilagpasan.

Walang traffic kaya mabilis lang kaming nakarating sa apartment. Hindi ko makalimutan yung sinabi nya na mag usap kami.

"Hoy babae! Ano ba yang iniisip mo at kanina kapa tahimik sa byahe? tanong ni Dain. Tumingin lng ako sa kanya at ngumiti. Ayokong sabihin sa kanya ang nangyare ako na lang muna ang mag iisip ng paraan para maka iwas sa halimaw na lalaking yun!.

Maaga kaming pumasok ni Dain, dahil siguradong marami akong trabahong nakatambak dahil isang linggo akonh wala.

"Goodmorning everyone lets have a quick meeting on the conference". Sabi ng aming team leader na si Sir Benedict.

Mabilis namang natapos ang meeting namin. At laking gulat namin dahil ang lilipat ang kumpanya malapit kung saang lugar ako nakatira. Nabili na raw ng isang malaking kumpanya ang accounts na meron kami.

"So, mukang magtatagpo at magtatagpo na kayo nyan?" biglang sabi no Dain sakin.

"What do you mean?"

"Eh syempre diba, if we will stop staying here. Sa bahay na natin tayo uuwe. Meaning may posibilidad na magkikita na kayo lagi". Mahabang paliwanag nya sakin.

"Ayoko muna syang isipin". Walang gana kong sagot.

Dahil sa totoo lang napapagod na rin akong umaasa dahil ever since ako lang naman ang nag iisip na baka pwede pa.