The Princess Revenge

**DISCLAIMER:** This narrative is a work of fiction. Unless specified otherwise, all names, characters, businesses, places, events, and incidents featured in this text are products of the author's imagination or are utilized in a fictitious context. Any resemblance to actual persons, living or deceased, or real events is purely coincidental. The two nations are longstanding adversaries. The Southeast has transgressed treaties and policies, employing various strategies and generational warfare to undermine the North Kingdom. Skirmishes frequently erupt along the borders, particularly along the Line of Control, often targeting both military and civilian assets within the North Kingdom. Following a significant conflict, the North Kingdom emerged victorious under the command of General Vialand, leader of the renowned Ashes Army. After their triumph in the Southeast, General Vialand and his unit made their way back through the expansive forest, stopping when they heard the sound of an infant crying nearby. "Leader, it's here," one of his men noted. The leader approached and discovered a baby swaddled in a white blanket. Without hesitation, he took the child and placed her on his horse. The group then resumed their journey to Snow Peak Village, where they were greeted with loud cheers upon arrival. **Thirteen Years Later** **10/24 12:07 PM** **Snow Peak Village** "Sunog! May sunog!" Nakahiga na ako nang marinig ko ang sigawan ng mga tao sa labas. Nagmamadali akong lumabas at nagulat ako nang makita ang mga nakasakay sa kabayo at maraming lobo na umaakay sa amin. "Anak, tumakbo ka!" sigaw ng tatay ko. Mabilis na hinawakan ng aking ina ang aking kamay, at nagmadali kaming lumabas ng aming tahanan kasama ang ibang mga taganayon. Huminto ako at tumalikod, napagtantong ang aking ama at ang aking kapatid na si Laurence ay nakikipaglaban sa mga bandido. Nanlaki ang mga mata ko sa gulat nang makita ko ang mga kasama ko na nilalamon ng mga lobo at ang iba ay pinapatay ng mga espada at palaso. "Ama!" sumigaw ako. Nakita ko siyang tinutugis ng mga tulisan habang buong tapang na lumaban ang kapatid kong si Laurence. Tumulo ang mga luha sa aking mukha; hindi ko maintindihan ang kakila-kilabot na nangyayari sa aking harapan. "Anak, kailangan na nating tumakas!" udyok ng aking ina habang hinila ako patungo sa masukal na kagubatan. "Pero Ina, hindi natin maiiwan sina Ama at Kuya Laurence!" sagot ko, sabay sulyap sa kanila. Nakita ko ang kapatid kong si Laurence na tinutusok ng espada, habang ang ulo ni Ama ay pinutol ng mga tulisan. "Mga hayop kayo!" sigaw ko, humahalo ang boses ko sa hanging nagdadalamhati sa paligid namin. Ang mga bandido ay tumigil at huminto, naramdaman ang kapaligiran. "Inay, ano ang dapat nating gawin ngayon? Wala na tayong ibang mapupuntahan! Ang ating mga tahanan ay nilamon ng apoy!" tanong ko agad sa kanya. "Hindi ko alam, anak, pero kailangan na nating makalayo sa lugar na ito," walang pag-aalinlangan niyang sagot. Nang makaalis ang mga bandido, tumakbo ako pabalik sa bahay, hinahanap ang mga bangkay ng aking ama at kapatid. Tumulo ang luha ko habang tinitingnan ang dugong bumabalot sa lupa at ang mga kasamahan namin na natumbok ng mga palaso. Ang iba ay nabahiran pa rin ng mga sugat ng espada, na nakahiga sa mga pool ng kanilang sariling dugo. "Anak, kailangan na nating umalis," giit ng aking ina. "Pero Inay, wala na tayong ibang mapupuntahan," sagot ko. Biglang natigil ang pag-uusap namin nang makita namin ang paparating na mga lobo. Napaatras kami, umatras ng tatlong hakbang bago tumakbo patungo sa malawak na kagubatan. Huminto ako sa kalagitnaan ng pagtakbo nang mapansin kong hingal na hingal ang aking ina. "Anya, anak, kailangan mong umalis. Iligtas mo ang iyong sarili," udyok niya. Napailing ako ng mariin. "Hindi kita kayang iwan, Inay." "Pero Anya, dapat makinig ka. Hindi na ako makatakbo. Iligtas mo ang sarili mong buhay." "Inay," sabi ko sabay yakap sa kanya ng mahigpit habang inaabot sa akin ang isang kwintas. "Ito ay mahalaga; panatilihin itong ligtas," sabi niya, ipinasa sa aking mga kamay ang Dragon Necklace. Sa gulat ko, napalingon ako; nanlaki ang mga mata ko nang may nakita akong dalawang lobo na papalapit sa likod. Tumayo ako ng dahan-dahan, hinihimok, "Ina, tumakbo ka!" Ang aking ina ay likas na sumunod, bumangon at tumakas. Mabilis akong kumuha ng matalim na kahoy sa gilid ko at hinarap ang dalawang lobo. Nang makita ko ang aking ina na tumakas patungo sa kaligtasan, tumakbo ako palayo, kasama ang mga lobo na malapit na sumusunod sa akin. Huminto ako nang mapagtanto kong wala na akong takasan. Ang dalawang lobo ay sumalakay. Mabilis kong sinalubong ang pag-abante nila, itinutok ang matalim na stick sa isa sa kanilang katawan. Bigla akong nakaramdam ng lagaslas ng hangin, at ang mga puno sa paligid ko ay umundag ng marahas. Nagulat ako nang makita kong hindi na nakadikit sa lupa ang aking mga paa; para akong nabitin sa ere, pero bumagsak din ako. **Do I possess a power?** Bulong ko sa sarili ko habang nakatitig sa mga palad ko. Hinanap ko agad si Ina. "Inay! Inay..." tawag ko nang makita siyang may mga palaso na nakasabit sa kanyang katawan, halos hindi nakakapit sa buhay. Tumabi ako sa kanya. "Inay, lumaban ka!" Pagmamakaawa ko, hinawakan ko ang mukha niya sa mga kamay ko. "Anak," mahinang sabi niya, "umalis ka na dito. Kalimutan mo na ang nangyayari. Gusto kong mamuhay ka ng mapayapa." "Inay... Paano ko makakalimutan ang mga kakila-kilabot na nangyari sa ating pamilya?" sagot ko agad. "Inay, gising, gumising ka," pakiusap ko, tinapik ang mukha niya nang marahan nang pumikit ang kanyang mga mata. Tumayo ako at kumuha ng kapirasong kahoy para maghukay ng libingan. Mabilis kong inilibing ang aking ina at saka tumakas. "Saan ako pupunta ngayon?" bulong ko sa sarili ko, patuloy pa rin sa pag-agos ng mga luha ko. Nawala sa isip ko kung ilang araw na akong naglakbay. Ramdam ko ang pagod at paninikip ng aking mga binti; napansin ko ring nanunuyo ang aking lalamunan. Hindi ko alam kung ano ang nasa unahan o kung saan ako dadalhin ng aking mga paa. Napahinto ako bigla nang makasalubong ko ang pinakadakilang gate na nakita ko. Sa pagsilip ko, nakita ko ang maraming tao na naglalakad. Pagtingin ko sa karatula sa itaas, nabasa ko, "Welcome to the North Kingdom."