"Benimle oynarken iyi düşün." diye hırladı. Sesi karnımı burkarken dudaklarıma kilitlenmiş bakışlarını görünce karanlığın verdiği cesaretle güldüm. "Sanki yenilmeyi istemiyorsun." ? Henüz 20'li yaşlarında, çiçeklerle kaplı duvarların üzerinde şarkılar söyleyen bir kız çocuğuydu, Saye. Zaman, en acımasız silahtı ve bu kez namlunun ucu onu gösteriyordu. Bir oyunla başlayan hikâyesi, kendisinin de ortasında kaldığı bir ateş çemberine dönüşüverdi. Bir çıkış yolu bulamadıkça alevler büyüdü ve sonunda elleri ateşe bir şeytan kadar aşina oldu. Vazgeçti. Kimse anlamadı. Ama o, her şeyden vazgeçti. Bir gece, ansızın, bir boşluğa bakarken. Sonra, "İnsanlar değişmez." dedi biri. "Değişmez mi?" diye güldü. "Ben eskiden neye benzediğimi bile unuttum."

"Çünkü birini öldürmek için elini kana bulamak gerekmiyor her zaman." - O an bir ses duydum. Tüyler ürperten bir ses. Tam, kulağımın dibinde. "Hoş geldin." Güçlü bir el, saçlarımı kavradı. Canım yanıyor, nefesim titriyordu. Sanki derin bir kuyuya düşmüştüm; tek başına, karanlık ve soğuk havada. O kuyunun etrafından onlarca insan geçiyor ve benim sesim duyulmuyor gibi, öyle çaresiz hissediyordum. Bu; bütün hücrelerimi bir kanser gibi saran korkumun en somut haliydi. "Ben de seni bekliyordum."