Yağmur taneleri çığrından çıkmış bir şekilde yüzlerimizi ıslatıyordu. "Yalandı." diyerek mırıldandım, ona karşı. Damlalar bile ona olan aşkımı dillendirirken saklamanın bir yararı olmadığını anladım. "Yalandı, her şey yalandı.Seviyorum ulan seni! Aşığım sana! Dünyada tek odun sensin ve ben de sana yandım! Var mı bir diyeceğin?!" haykırışlarla aşkımı itiraf etmekle çok büyük bir aptallık yaptığımın farkındaydım ama ne kadar umurumdaydı? Yaptığım en güzel aptallık sebebim olsa da sözlerimi ona haykırarak göğsünü yumruklamaya devam ediyordum. Beni belimden tutup bir anda kendine çekmesiyle "Var." demesi bir olmuştu. Mavi gözlerimin içine şehvet dolu bakıyor, mal mal sırıtıyordu karşımda. Ulan şerefsiz çok güzel gülüyordu. Deliydi bu adam ve ben de bir deliye tutularak deli olmuştum!

Başımı şimdi toprağına yaslıyorum, artık seni böyle duyacağım. Avuçlarıma toprağın kokusu yani senin kokun siniyor. Avuçlarıma toprak giriyor sonra bir su misali tekrar akıyor. İşte o an anladım ki, her şey sensin. Şimdi her şeyim de öldü. Ve benim artık kaybedecek bir şeyim yokmuş. Bu soğuk toprak ölülere meftun olduğu gibi ben de sana meftunum sevgilim. Mutlu musun şu an sevdiğim? Toprağına, sevdana kavuştun. Bizim ise kara sevdamız ahirete kaldı.

Ben, Zehra Ilgaz. Acıyı, boynunda urgan gibi dolamış; parmak uçlarına mürekkep lekesi yerine vedaları yakıştırmış olan kadın. Adalet elbisesini gururuyla yıllardır üstünde taşımış, bedenine barut kokusu sinmiş ve vatanına layık kadınım. Kadındım.