"Yüzü Yanık Kız" – Geçmişten Kaçabilir misin?Hevi, bir gece annesiyle birlikte kaçarken, hayatının sonsuza kadar değişeceğini bilmiyordu. Bir borcun bedeli olarak görülmek, onu kaçak ve isimsiz birine dönüştürdü. Yeni bir kimlik, sahte bir yanık izi ve geçmişten saklanan bir hayat… Ama geçmiş, saklandığın yerden seni bulur.Diyarbekir’in dar sokaklarında, sessiz bir gölge gibi yaşarken, Hejar Ağa’nın konağına adım attığında kaderi yeniden yazılmaya başladı. Geçmişiyle yüzleşmeye hazır mıydı? Peki ya Hejar Ağa? O, sadece sert ve acımasız biri mi, yoksa Hevi’nin sakladığı gibi onun da sakladığı yaraları mı vardı?Geçmişten kaçmak mümkün mü, yoksa en büyük yangın insanın içinde mi yanar?

“Kızın küçüktür, Resul. Ve kuma olacak.”Bu cümle, Arîn’in hayatının son sözüydü. Bir abisinin işlediği cinayetin bedeli, onun genç bedenine ve ruhuna ödetilecekti. Ailesi, oğullarının canı karşılığında onu, gaddarlığı dillere destan olan Baran Ağaya‘kuma’ olarak verdiler. Hiçbir suçu, günahı olmayan Arîn, bir mal gibi pazarlığı yapılan, duyguları sorulmayan bir ‘kan bedeli’ydi.Baran’ın konağına getirildiği ilk anda başlayan işkence, sadece fiziksel değildi. Avlunun ortasına atılıp aşağılanması, “bu evde bir hizmetçiden bile değeri yok” denilerek insanlığından soyutlanması, onu bir ‘hiç’e dönüştürmek içindi. Odası bir zindan, bakışlar bir hançer, suskunluk bir kabullenme bekçisiydi.Ancak Baran’ın hesaba katmadığı bir şey vardı: Arîn’in adı, ‘Ateş’ anlamına geliyordu. Ve o ateş, en karanlık zindanlarda bile sönmeyen bir kördü. İçindeki bu direniş, ne yalvarış ne de başkaldırıydı. Sessiz, dik, ve yıkılmayan bir onurdu.Bu öykü, bir kadının, kendisini ‘hiç’ olarak gören acımasız bir dünyaya, sadece var olarak meydan okuyuşunun hikayesidir. Bir mal değil, bir insan olduğunu kanıtlamak için, ruhundaki ateşi söndürmemenin verdiği amansız bir iç savaştır.

Kurtarılmaya değil, sadece anlaşılmaya ihtiyacı vardır insanın...Kimine göre bir günah, kimine göre bir rahmet...Gerçek, bakışlarımızın arasında kaybolduğu yerde mi saklı?Yusuf, sade bir hayatı olan, merhameti ve imanının en güzel ölçüde tutan genç bir imamdır. Bir gece yarısı, karanlık bir yol kenarında, hayatın acımasız yüzünde hırpalanmış, dövülüp atılmış bir kadın bulur: şevval. Onu evine götürür, yaralarını sarar. Bu, her şeyin başlangıcıdır.Bir imam... Bir hayat kadını...Toplumun en keskin yargılarına inat, bir evin çatısı altında buluşan iki dünya.Yusuf, şevval'i korumak için onunla bir evlilik anlaşması yapar. Bu, başlangıçta sadece onu toplumun ve kendi geçmişinin pençesinden kurtarmak içindir. Ama Şevval'in aradığı bir kurtarıcı değil, onu olduğu gibi anlayacak bir insandır. Yusuf tam da bunu yapar; ona hiç tanımadığı bir saygı gösterir, hiçbir şeyi, en çok da kendisini zorlamaz.Yavaş yavaş, merhametin kalbe açtığı kapıdan, beklenmedik bir duygu sızar.Dostluk, iki yalnız ruhun birbirine tutunduğu bir liman olur.Ama dışarıda, toplumun fırtınası onları beklemektedir. Yargılar, dedikodular, geçmişin gölgeleri... Tüm bu zorlukların ortasında, birbirlerinin yaralarına merhem olmaya çalışırken, koruyucu bir evlilikten doğan o ilk bakış, gerçek bir aşka dönüşebilecek midir?xxBu, kurtarılmaktan öte, anlaşılmanın hikayesidir."İlahi Aşk", iki zıt kutbun, merhamette buluşmasının ve yasak sanılan her şeyin ardındaki insani gerçeğin naif, bir o kadar da cesur anlatısı.İçeri buyurun. Kalbiniz, bu hikayede kendinden bir parça bulacak.

Nefretten Aşka Leyla, yedi yaşında yetimhaneye bırakıldığında tek hatırladığı, abisinin “Seni alacağım.” sözüdür. Ama o gün hiçbir zaman gelmez. Yıllar sonra, hayatın yükünü omuzlamaya çalışan genç bir kadın olduğunda, kader onu beklenmedik bir şekilde sınar. Bir parkta, sert bakışlı yabancı bir adamın kucağına düşmesiyle başlayan o an, aslında geçmişinin kapısını aralayacaktır. Yanlış anlaşılmalar, sırlar ve yıllardır gizlenen gerçekler Leyla’yı karanlıkla yüzleştirirken, kalbini hiç beklemediği bir savaşın ortasına bırakır. Ve nefretin gölgesinde filizlenen bir aşk, ikisinin de kaderini geri dönülmez biçimde değiştirecektir…

Ben; sevdiğim adamın bir başkasıyla mutlu olmasına razıydım. Yeter ki o yaşasın, yeter ki gülümsesin. Onun için her gece dualar ederken, kaderin benim için ördüğü karanlık ağlardan habersizdim. Hayatım daha ne kadar acımasız olabilir ki, diye düşünürken, en dibi gördüm. Çocukluğumun geçtiği, terk ettiğim bu topraklara, bu kez ayaklarımda prangalarla geri döndüm. Belki de insanoğlu, kaderin çizdiği yoldan kaçamıyordu. Belki de her şey, o ilk adımda yazılmıştı. Ve ben, şimdi o yazgının ağırlığı altında ezilirken, bir kez daha anladım: Bazen sevmek, vazgeçmek demekti. Bazen yaşamak, acıyı içine sindirmekti. Ve bazen, en büyük fedakarlık, sessizce kenara çekilip, mutsuzluğa gömülmekti ...