Güneş Doğarken
Mardin’in sabahı bambaşkaydı.
Yıllardır kasvetli bulutların altında yaşamaya alışmış şehir, o sabah farklı bir ışıltıyla uyandı.
Sokaklar sessiz ama umut doluydu.
Rüzgâr hafifti, esintisinde bile bir hafiflik, bir sevinç vardı.
Bora, avludaki zeytin ağacının gölgesinde oturuyordu.
Bir yandan kahvesini yudumlarken, diğer yandan Asuman’ın sesiyle gülümsüyordu:
— “Bahçeye domates ektim bu sabah. Bir şeyler büyüsün istedim artık. Ölüm değil, hayat gelsin.”
Bora kahvesinden bir yudum daha aldı.
— “Biz o kadar toprağa kan gömdük ki… biraz da domates gömelim, değil mi?”
Asuman güldü.
Gülüşü, o güne kadar hiç olmadığı kadar huzurluydu.
Ve içinden geçenleri fısıldadı:
— “Bu evde artık silah değil, sabah kahvaltısı konuşulsun istiyorum.”
Bora başını salladı.
— “Öyle de
