Küllerinden Doğan
Avluda geceydi.
Gökyüzü yıldızlarla kaplıydı ama en parlak olanı, Asuman’ın gözlerindeki ışığın yanına bile yaklaşamıyordu.
Bora, pencere kenarında sessizce onu izliyordu.
Asuman, beyaz bir tül gibi uçuşan ince elbisesiyle avlunun taş zemininde çıplak ayakla yürüyordu.
Rüzgâr saçlarını savuruyor, gecenin serinliği omuzlarına çarpıyordu ama üşümüyor gibiydi.
Bir kadının en güzel hâliydi bu: Kırılgan ama kararlı.
Bora aşağı indi, sessiz adımlarla ona yaklaştı.
— “Uykun mu kaçtı?” diye sordu fısıltıyla.
Asuman döndü.
Gözlerinde bir yorgunluk değil, teslimiyet vardı.
Yaralarına değil, yeniden doğmak isteyen tarafına teslimiyet.
— “Korkmuyorum artık,” dedi. “Ne senden… ne kendimden.”
Bora yaklaştı.
Aralarında bir adım bile yoktu artık.
Nefesleri birbirine değiyo
