Hırçın Medcezirler
Uçak Trabzon’a inmişti. Bir buçuk saatlik yolculuk boyunca uyumuştu Atiye. Aslında daha da uyurdu ama imkan dahilinde değildi.
“Bu geceyi bizim otelde geçirelim. Havaalanına da yakın.”
“Olur, yarın gezeriz.” Atiye gözlerini ovuşturuyordu. “Senin işin ne zaman?”
“Seni bırakıp gideceğim. Sen de uyursun ben gelene kadar.” Atiye buna Allah! Derdi.
“Wunderbar!” Bora güldü. Beraber arabaya yerleştiler ve Arif valizleri yerleştirip şoför koltuğuna geçti. Atiye Bora’nın omzuna başını yasladı ve koluna sarıldı. Gözlerini kapadı, mırıl mırıldı. Ensesini okşasan gırlardı belki.
“Burnun düşmemiş değil mi?” İncecik zor duyulan bir sesle sormuştu ama Bora anladı.
“Burnun niye düşsün?” diye sordu şaşkınca. Anlaması şaşırmasına engel değildi.
“Estetikli benim burnum,” dedi
