DEMİR
Dicle’nin yüzü bir anda gölgelenmiş gibi oldu; sanki içinden bir bulut geçti, ifadesi değişti. Yavaşça rakı kadehini havaya kaldırdı, gözleri benimkilerle buluştu, ama bakışlarında bir şeylerin değişmekte olduğunu sezdim. Kadehlerimiz havada çarpışırken, onun güzel yüzüne, o derin yeşil gözlerine baktım. O gözlerin az sonra yaşlarla dolabileceğini düşünmek, kalbimi bir mengene gibi sıkıyordu. Bu yüzden rakıyı bitirmesini şart koşmuştum; yavaş yavaş içecek, ben de böylece biraz zaman kazanacaktım. Söze dökülmesi gereken gerçekler boğazımda düğümleniyordu, her biri birer taş gibi ağır, birer iğne gibi batıcıydı.
Ancak hiçbir şey planladığım gibi gitmedi. Dicle, burnunu hafifçe sıkarak, sanki nefes almamak için kendini zorlayarak, kadehteki rakıyı tek bir hamlede, kararlı bir hareket
