DEMİR
Ofisimde, yoğun bir günün ardından eve gitmek için masamı toparlarken telefonum çaldı. Arayan Hidayet’ti. Sesinde alışılmadık bir telaş vardı. “Demir bey, Dicle hanım rahatsızlanmış. Hastanedelermiş,” dedi.
Kalbim bir an için yerinden fırlayacak gibi oldu. “Ne hastanesi, kimle gitmiş!” diye sordum, sesimdeki endişeyi gizleyemeden. Masanın çekmecesinden cüzdanımı kaptığım gibi ofisin kapısına doğru yöneldim, bir yandan da Hidayet’in cevabını bekliyordum.
“Yonca hanım aradı,” dedi Hidayet, sakin olmaya çalışsa da sesinde bir gerginlik seziliyordu. “Bana sadece Dicle hanımın rahatsızlandığını, ama durumunun kontrol altında olduğunu söyledi.”
“Hemen geliyorum!” dedim, kelimeler ağzımdan fırlarken asansörlere ulaşmıştım bile. Sabah evden çıkarken Dicle gayet iyiydi; kahvaltıda birlikt
