DEMİR
Sabahın erken saatlerinde, kulağıma gelen ritmik tak tak sesleriyle yatakta hafifçe kıpırdandım. Gece boyunca sevişip sabah beşte ancak uykuya dalabildiğimiz için göz kapaklarım, adeta bir demir perde gibi, açılmamak için inatla direniyordu. Yanımda, kollarımın arasında çırılçıplak uzanan Dicle, uykulu sesiyle mırıldandı: “Demir! Kapı!”
Aynı anda, dışarıdan Sonat’ın sesi geldi “Baba!”
Sağ gözümü zorlukla aralayarak Dicle’ye baktım. Sabahın mahmurluğuyla karışık bir tembellikle “Boş ver,” dedim, “Yat, uyu. Çalar çalar, gider.” Sözlerim, hem kendimi hem de onu ikna etmeye çalışır gibiydi, ama içten içe bu sesin kolayca kesilmeyeceğini biliyordum.
Fakat Sonat, inatla kapıya vurmaya devam etti. Her vuruşu, odanın sessizliğini biraz daha delip geçiyor, sabrımı zorluyordu. “Ne var oğl
