DEMİR
Düğünün ertesi sabahı, gözlerimi açtığımda saat tam 10.05’i gösteriyordu. Yatağın diğer tarafında, Dicle beyaz saten geceliğinin içinde derin bir uykuya dalmış, mışıl mışıl uyuyordu. Onun bu masum, sakin halini izlerken içim bir hoş oldu; uyandırmaya kıyamıyordum. Yavaşça yataktan kalktım ve alnına tüy kadar hafif bir öpücük kondurdum. Dudaklarım tenine değdiğinde hafifçe mırıldandı, ama uyanmadı. Gecenin hatıraları zihnimde canlanırken, sabaha karşı kulağıma fısıldadığı “Pestilimi çıkarttın” cümlesi aklıma geldi ve yüzüme istem dışı bir gülümseme yayıldı. Bu tatlı anıyı içimde saklayarak, sessiz adımlarla banyoya yöneldim.
Duşun suyu bedenimi sararken, son bir haftanın yorgunluğu yavaş yavaş bedenimden akıp gitti. Banyodan çıktığımda, Dicle hâlâ uyanmamıştı. Yatağın kenarında duru
