DİCLE
Ömür, papatya buketini anneme uzatırken “Çiçekler ve güzel sözleriniz için çok teşekkür ederim,” dedim, sesimde hissettiğim minnettarlıkla. “Sizi gördüğüme o kadar sevindim ki, iyi ki geldiniz.”
Sonat, yatağın yanına yaklaşıp, “Aslında dün gelecektik,” dedi, “ama babam, ‘Dicle ablanız yoğun bakımdan yeni çıktı, biraz toparlansın, yarın gidersiniz,’ dedi. Biz de sabrettik.”.
Ömür, Sonat’ın sözlerini tamamlarcasına, “Dicle abla, senin için çok korktuk,” dedi. “Hastaneye kaldırıldığını duyunca hep dua ettik, değil mi Sonat?” Sonat başıyla onayladı, yüzünde hâlâ o çocuksu neşe vardı.
Onlar konuşurken, gözlerim bir an anneme kaydı. Annemin gözleri dolmuştu; bu masum çocukların varlığı, az önce konuştuğumuz ağır sırrın yükünü bir an için unutturmuş gibiydi. Ama onun gözlerindeki o hüz
