DEMİR
1 SAAT ÖNCE
Uykumun en derin yerinde kulağıma Nira’ın sesi doldu.
“Demir!”
Başımda zonklayan bir ağrı vardı, sanki birileri alnımın tam ortasına çivi çakıyordu. Gözlerimi açmak, koltuktan doğrulmak, hatta düşünmek bile istemiyordum. Bedenimdeki uyuşmuşluk hissiyle sırtımı döndüm. Ama Niran durmadı. Arkamdan omzumu hafifçe dürttü. “Demir, hadi kalk!”
“Lütfen, biraz daha uyuyacağım,” dedim. Gözlerimi sıkıca yumdum, sanki böylece dünyadan bir süre daha kaçabilirmişim gibi. Niran’ın sesi tekrar yükseldi.
“Dicle geldi.”
Dicle’nin adını duyar duymaz, bir anda uyku sersemliği silindi. Gözlerimi faltaşı gibi açtım ve koltukta doğruldum. Başımın ağrısı hâlâ oradaydı, ama artık onu umursayacak halde değildim. Etrafa bakındım, odanın her köşesini taradım, ama Dicle’yi göremedim. Başımı e
