Bir umutsuzluğun içerisinde kayboldum, kimseyi bulamıyorum yapayalnızım, çabalıyorum fakat kimseye ulaşamıyorum.
Bir yerde okumuştum insanlar acıya sevinçten daha fazla dayanıyormuş. Bu sonu bitmek bilmeyen acılara dayana dayana nasıl, nereye kadar? Aklım almıyordu!
Ankara'ya taşındığımızdan bu yana 6 gün geçmişti. Bugün günlerden pazar ve yarın okulda ki ilk günüme başlayacaktım. Kutay'ı o günden sonra hiç görmemiştim. Hoş, evden bir kere bile çıkmamıştım zaten. Odam küçüktü, bir apartmanın en üst katında yaşıyorduk evimiz dubleksti ve çatı katı bana kalmıştı. Çift kişilik yatağım çatının ters yönüne doğru uzanıyordu karşımda ise ahşaptan yapılmış büyükçe bir dolap vardı. Giysilerimi özenle yerleştirmiş renklerine göre ayırmıştım. Eminim ki bir kaç güne eşyalarımın hepsi karışacaktı ve
