Berceste

0.2 - Part I

Müzik: Winona Oak - Break My Broken Heart

Karanlık..

Tek kelime benim dünyamı anlatan en basit kelime olabilirdi. Oysa ne kadar garip değil mi? Bunu kendime layık gören ben değildim. Bu karanlık daha ben doğmadan kaderime yazılan bir lekeydi ve şimdi ne ben onu kendimden uzak tutabiliyordum ne de kaderimden silebiliyordum. Onu kendimden uzak tutmak adına her yolu denesem de hep bir adım arkamdaydı. Net olarak karşımda görmesem bile babamın cümlesi ile gün yüzüne çıkıyor ve onu görebiliyordum. Diğer beni..

Karanlığa batmış diğer beni sizle tanıştırmamıştım değil mi?

Babam beraberinde kızını almak uğruna annemle kendisini öldürdüğü zaman koltuğun dibinde korkuyla ailesine bakan bir genç kız vardı. Daha cinayetin ilk dakikalarıydı ancak babasının karanlığı onu bu olayın başlangıcında ele geçirmişti. Yaşı küçük olmasına rağmen canını verecek şekilde karanlıkla savaşıyordu. Annesinden uzakta olmasına rağmen birçok kez denedi. Her denemesinde daha fazla yoruluyordu. Nereye kadar dayanabilirdi bu minik beden? Babasının annesini öldürdüğü gibi, karanlık minik kızın ruhunu öldürdü. Dizlerinin üzerine düşen kız bir daha asla o karanlıktan kalkamadı ve o zaman diğer yanım doğmuş oldu.

"Bana karşı gelmeyeceğini sende biliyorsun. Kızını senden alacağımı sende biliyorsun. Sonu nasıl biterse bitsin. Kızını alacağım.."

Karanlığa alışmış diğer ben pek fazla konuşmayan biriydi. Onun konuşması içimde asla bitmeyen bir savaşa neden olabilirdi. Kendi kontrolümü kaybeder ve bir daha asla ayakta duramazdım. Bu yüzden karanlığa alışmış kız tamamen beni ele geçirmeden kaçtım. Size bahsettiğim o kütüphane'nin koridorlarına, kitapların diyarına kaçtım. Bu dünyada her şey benim istediğimden daha güzeldi. Gerçeklikten ziyade kendimi olayların akışına kaptırabiliyordum. Üzülsem de çok canımın yandığı söylenemezdi. Gerçeklerden ziyade bu dünyada beni ele geçirebilecek ne bir karanlık vardı ne de peşimden beni kovalayan bir geçmiş. Hepsini kitaplar sayesinde unutuyordum. Bu yüzden kütüphanenin iş ilanını gördüğüm zaman şartlara bakmadan başvurdum. Gerçek dünya bana göre değildi. Kitapların arasında kaybolmak, karanlıktan kaçmaktan daha iyidir.

Karanlığın benimle derdine alışmıştım. Bir adım arkamda olmasına, korkumun asla geçmeyecek olmasına alışmıştım ancak işlerin sevdiğim insanlara uzanmasına asla izin veremezdim. Bu yüzden Demir Beyin ziyaretinden sonra Batu'yu ziyaret etmek içimdeki çoğu sesi ve korkuyu susturmuştu. Demir Beyin teklifini kabul etmek onu da kaderimde olan karanlığa çekiyor olduğumu gösteriyordu. Onu bu karanlıktan uzak tutacağımı söylemiştim. Ya zamanı geldiğinde savaşmaya gücüm yetmezse? Ya onu da kaybedersem?

Zihnimi olan olaylarla meşgul ederken kütüphanenin koridorlarında geziniyordum. O adam.. Neden o gencin ruhunu öldürmemi istiyordu? Ondan karanlığa yenilen bir serseri olarak bahsetmişti. Uçurumda duran biri. Neden benim onu itmem gerekiyordu? Asıl sorun.. Benim gibi enkaz altında kalan biri uçurumda duran birini arkasından nasıl itebilir? Karanlık arkamda olursa olsun, kimseye böyle bir şey yapmaya cesaret edemezdim. Ben babam gibi kötü biri değildim. Ben kimse değildim. Kötülük yapmak bir yana dursun onu uçurumdan itecek gücüm yoktu.

Daha önce kötü insanlarla uğraşmak zorunda kalmıştım. Umursamayarak kaçıp gitme gibi bir ihtimalim vardı. Kendimi onlarla konuşup yormayabilirdim. Ancak... Ancak bu böyle basit bir iş değildi. Daha önce kimseyi kırmamış, incitmemiş bir ben nasıl olurda onun ruhunu öldürecektim?

"Ellerim kan olacak." İlk kez o bana laf söylemeden kendime bir itirafta bulundum. "Belki de hiç onları dinlememeliydim."

Bana bakarak gülümsediğini hissedebiliyordum. "Sana dedim. O adamın teklifini kabul etmemen için her şeyi yaptım. Peki şimdi ne olacak?"

"Bilmiyorum." Adımlarımı hızlandırıp arkama bakmadan başka bir koridora yöneldim. Kahkahası kulaklarımda yankılandı.

"Hadi ama kaçma benden. Sen ne kadar uzağa gidersen git ben senin zihnindeyim. Gerçeğe gelecek olursak, yara alacaksın. Canın yanacak. Üzülmene fırsat vermeden bir kez daha yara alacaksın."

Adımlarımı hızlandırdım. Konuşmasını duymak istemiyordum ancak o arkamdan beni takip ederek konuşuyordu. "Yara aldıkça onu yakacaksın. Alev bir süre sonra kimsenin durduramayacağı bir yangına dönüşecek. Kontrol edemeyeceksin. Kendini de, herkesi de yakacaksın."

"Hayır... Yapmayacağım. Ben kimseyi kırmayacağım."

Sesi sakindi. "Bu kırmaktan çok öte bir şey. Sen onu yakacaksın. O yandıkça sende alev alacaksın."

"Hayır!"

"İşin en güzel yanı ne biliyor musun? İkinizin de katili sen olacaksın."

Koridorun sonuna geldiğim zaman geniş bir hole düştüm. Ardından Demir Beyin bakışlarını üzerimde hissettiğim o köşeye baktım. Sanki olanlar dün yaşanmamış gibi ikisinin de görüntüsü karşımda canlanmaya başladı. Demir Bey, bana bir adım attı.

"Yaklaş.." dedi. "Hadi iyice bak ona."

Bakışlarım Demir Beyin karşısında dikilen gence kaydı. Tek kelime etmeden bana bakıyordu. İçimdeki korku büyümeye başlasa da yavaşça bir adım attım, ardından onu birkaç adım takip etti. Artık karşısında, ona bakıyordum. Elindeki çakmağı bana uzattığında ne yaptığına anlam veremedim. Almak için eline uzattığım sırada çakmak yere düştü. Otomatik olarak bir adım geriye attım. Hala ona bakıyordum.

"İşte olay burada. Yanacaksınız ama ateşle değil. Onu yakacaksın ama böyle değil. Kalbi alev alacak ve sen ona yardım edemeyeceksin."

Gencin eli bileğimi kavradığı zaman irkilerek ne yaptığına baktım. Elimi göğsünün üzerine yerleştirdiği zaman bir adım bana doğru attı. Korkunun etkisiyle gözlerimi hızla yumdum. Kısa süre sonra Demir Bey ve o gençten eser yoktu. Elim havada kalmıştı. Bir adım geriye atarak hole baktım. Karanlık beni fazla korkutuyordu. Bu yüzden hızlı adımlarla kütüphaneye geri döndüm. Masamın üstünde duran kitapları yerine koymak üzereydim ki bir çakmak gördüm. Ellerimin titremesine fırsat tanımadan çakmağı çöpe attım. Olanlardan uzaklaşmak adına masamdaki koltuğa oturdum. Aşağı doğru biraz kaydım ve insanların kütüphaneye gelip kitap okudukları hallerini izlemeye başladım. Bu manzara çok güzeldi.

Sıcak bir kütüphane de genç insanlar gelip bir süre gerçekliğe ara verip kendilerini kitapların gerçekliğine atıyorlardı. Bir nevi kitaplardaki başrol oluyorlardı.

Gençken geçmişi unutmak adına yaptığım tek şey buydu. Hayatın yükleri arasında ezilmekten se kitapların dünyasında kaybolabilirdim. Orada geçmiş sizi daralmıyordu. Sürekli aklınıza gelecek birileri yoktu. Sadece siz ve olaylar vardı. Kısacası orada ailesinin ölümüyle sınanan bir genç kız değildim. Orada başka biriydim. Bu ruhumu rahatlatan tek olaydı. Ancak ne zaman kadar kitapların arasında saklayabilirdim gerçek beni. Kendimi olmayan olaylara inandırarak neyi başarıyordum ki?

Her kitabın bir sonu elbet oluyordu.

Kitap iadesi yapan gençlerin kitaplarını alırken telefonumun çaldığını duydum. Zihnimde birkaç isim gezinirken telefonu elime aldım. Gizli numaraydı. Çok fazla çevremde insan barındırmazdım. Batu, yurdun müdürü Sedef Hanım ve halimi hatırımı soran teyzem dışında kimsem yoktu. Yani bu numarayı tanıyor olamazdım. Bir süre çevreme bakışlarımı gezdirdikten sonra aramayı kabul ettim.

"Alo? "

"Merhabalar.. Ben Demir Arslan." Sesin sahibini duyduğum zaman irkilerek oturduğum yerde dikleştim. Kalbim hızla atarken derin bir nefes alıp sakin kalmaya özen gösterdim ve konuşmasını bekledim.

"Açıkçası aramanızı beklemeden sizi aramak istedim. Çünkü konuşacağımız çok şey var. Ancak bunları telefonda konuşmak doğru olmaz." Kısa bir süre sessiz kalsa da devam etti.

"Adamlarıma sizi alması için adresi verdim. Bu konuşmayı sizinle bir an önce yapmak istiyorum. Ne dersiniz?"

Bir an için bulunduğum durum komik gelmişti. Fazla şans veriyor gibi benim ne düşündüğümü soruyordu.

"Peki sizinle konuşacağım."

"O zaman görüşmek üzere." Demir Bey telefonu kapatmadan hızla konuştum.

"Bunu neden yapıyorsunuz?" Sorumu duyan Demir Bey devam etmem için susuyordu. "Demek istediğim bana onun uçurumun kenarında duran biri olduğunu söylediniz ve gördüğüm kadarıyla siz güçlüsünüz. Neden onu siz yıkmıyorsunuz da benim yıkmamı istiyorsunuz? Daha doğrusu neden onun ruhunu öldürmemi istiyorsunuz anlamıyorum."

Demir Bey bu soruma gülerek cevap verdi. ""Size ne diyeceğimi bilmiyorum. Ama inanın bana onu ben yıksam belki birkaç kez afallar ama eskisinden daha güçlü toparlanır ancak siz.. Siz onu yıkarsanız bir daha ayağa kalkamaz."

"Benimde anlamadığım yer burası. Sizin gördüğünüz benim görmediğim ne olabilir bilmiyorum."

Bir süre sessizliğin ardından "Görüşmek üzere." Diyen Demir Bey aramayı kapattı. Sorumu es geçmesi kafamı oldukça karıştırmıştı. Ne demek istediğini anlamıyordum. Ona sorduğum soruların asla yanıtını alamayacakmış gibi hissediyordum. Her kelimesi yalan gelirken bir yandan bir o kadar da gerçek geliyordu. Bir yanım inanmamakta kararlıyken diğer yanım inanıyordu.

Olan olaylar sonrası kafamı işe vermekte oldukça zorlanıyordum. Kitap iadeleri ile geçen günün ardından kütüphane yavaş yavaş eski haline dönüyordu. Birkaç kişi dışında kimse yoktu. Bu beni rahatlatsa da bakışlarımın olduğu yerde gördüğüm kişiler beni germeye yetmişti. Demir Beyin adamları olarak tahmin ettiğim kişiler kütüphaneye bakıyor, inceliyorlardı. Bir an için gördüğüm manzara komiğime gitse de gülmemek adına büyük bir çaba gösterdim. Son kitap iadesinin ardından benimle bugün çalışan arkadaşıma seslendim.

Bana baktı ve birkaç adım atarak yanıma geldi.

"Ne oldu iyi misin?"

"İyiyim merak etme." Bakışlarımı kapıda duran adamlara çevirsem de arkadaşıma döndüm. 

"Bugün beni idare edebilir misin? İnan bana sana bunu sormak seni zor duruma düşürmek istemezdim ama acil bir durum."

"Sen burayı merak etme. Dikkatli ol."

"Teşekkürler."

Girişte duran çantamı aldığım zaman derin bir nefes aldım ve kapıya doğru ilerledim. Adamlardan birinin bakışları beni bulduğu zaman kafamı salladım. Birkaç adım atarak bana yaklaştılar. Onlar da anlamsız bir şekilde gergin duruyorlardı.

"Hoş geldiniz efendim. Bizi takip edin lütfen."

Adamları takip ederken adımlarımı seri bir şekilde atıyordum. Bütün bedenim her bir adımımda titriyordu. Aslında korkum adamlar yüzünden değildi. Demir Bey ile karşılaşacağım zaman duyacaklarımdan korkuyordum. İçimdeki ses bulunduğum durumun oldukça ağır bir durum olduğunu söylüyordu. Karşılaşacağım gerçekleri kaldırabilecek halde olup olmadığımı bilmiyorken bir adamın ruhunu öldürmeyi kabul etmiştim.

Kendimi korktuğum o karanlığa adım atarken görüyordum. Karanlığa yenilen yansımam bu adımlarıma zaferle bakıyordu. Yıllardır yanına gelmemi bekliyordu. Beni bu yoldan kim döndürebilirdi artık?

Adamlardan biri arabanın kapısını bana açtı. Ancak bakışlarını bana dikmişti. Sanki söylemek istediği bir şey vardı ancak söyleyemiyordu. Kendimi daha fazla germeden gülümsedim. "Bir şey mi söyleyecektiniz?"

Cebinden çıkarttığı göz bandını öne doğru uzattı. "Sizin için ve Demir Beyin güvenliği adına yolun kalanını bu göz bandıyla geçirmeniz gerekiyor. İnanın bana bu size özel bir olay değil." Bakışlarını yere çevirdi. "Demir Bey gizliliğini korumak istiyor."

Havadaki çekingenliğin kaynağını anlamasam da başımı sallayarak teklifini kabul ettim. "Sorun değil."

Gerçek anlamda karanlığa büründüğüm zaman dikkatle arabaya oturmuştum. Artık duyduğum tek ses yolun sesiydi. Demir Beyin gizliliği adına yapılan bu saçmalığı anlamıyordum. Onun gibi bir adamın neden bir gizliliği vardı? Kimden korunmak adına yapıyordu bunu? Yoksa.. O genç Demir Bey için bir tehlike miydi sahiden?

"Karanlık bir kuyu düşün. Sonu var mı yok mu bilmiyorsun. İşte o kuyu, o karanlığın babası benim. O gördüğün gençte karanlığa yenilen bir serseri." Zihnimde yankılanan ses devam etti. "Şu ana kadar yaptığım hiçbir şeyden pişmanlık duymadım. Ama o genç büyük bir tehlikeydi benim için."

Ne gibi bir tehlike arz edebilirdi bu adam için? Belki de bu yüzden onun ruhunu öldürmemi istiyordu. Gerçek anlamda tehlikenin adı olduğu için onu yok etmemi istiyordu. Ancak benim anlamadığım yer burasıydı. Demir Bey sorumu es geçse de aklım hep bu konudaydı. Güce ve istediği her şeye sahip olan Demir Bey neden benden onu öldürmemi istiyordu? İş gerçekten gizlilik miydi yoksa gerçek anlamda kendimi feda etmemi mi istiyordu?

"Sana ona aşık olma dememi mi bekliyorsun? Aksine ona aşık ol. Aşık ol ki canı yansın."

Kendi düşüncelerim arasında boğulurken araba hiç tahmin etmediğim bir anda durdu. Yolculuğun kısa sürmesi beni şaşırtmıştı. Gerçek anlamda bana yakın bir yerde mi oturuyordu yoksa burası onun mekanlarından biri miydi? Arabamın kapısı açıldığında nazik bir şekilde kolumdan tuttu. Göz bandını çıkarttıkları zaman ışığa alışmam oldukça zor oldu. Çantamı elime alarak bulunduğum alana bakışlarımı gezdirdim. Daha önce görmediğim bir otopark karşılamıştı beni. Oldukça geniş bir alandı ve neredeyse hiç araba yoktu. Adamlardan biri telefonunu çıkarttı. Muhtemelen Demir Bey ile konuşacaktı.

Birkaç adım atarak otoparkı inceliyordum ki bana seslendiler. "Bizi takip edin."

Onları takip ederken diğer yandan bulunduğum alanı inceliyordum. Fazla sade olmasına rağmen her bir detay ince işlenmişti. Tek başıma burada olsam muhtemelen kaybolurdum. Geniş bir hole geldiğimiz zaman adamlardan biri bana baktı.

"Sola dönün. Koridorun sonundaki kapının ardında Demir bey sizi bekliyor."

Tek kelime etmeden sol dönerek koridora çıktım. Koridor diğer geniş alanın aksine uzundu ve oldukça ışıklıydı. Her bir adımımda üzerimdeki gerginlik beni yoruyordu. Ne olacaktı? O gerçekleri duyduğum zaman bunu reddetme gibi bir fırsatım olabilecek miydi?

"Sen o adamın teklifini kabul ettin. Reddetme şansın yok. Ne sanıyorsun bunu çocuk oyuncağı mı?"

Yanımda benimle beraber yürüyordu. Ona bakamadım.

"Artık arkaya dönme gibi bir lüksün yok. Tıpkı baban gibi yapacaksın. Herkesi kendinle beraber yakacaksın."

Kalbim hızla atıyordu. Korkuyordum. Haklıydı. Herkesi kendimle beraber yakacaktım ve bunun artık dönüşü yoktu.

"Korkma. Unutma yalnız değilsin."

Kapının önüne geldiğim zaman ona baktım. Gülümseyerek bana bakıyordu. Korktuğunu gözlerinden görebiliyordum. Yine de cesaretini yitirmiyordu. Elini omzuma attığı zaman derin bir nefes alarak kapıyı kendime doğru çektim ve odaya doğru bir adım attım. Aynı hol gibi geniş bir alan karşıladı beni. Ancak çok fazla ışık yoktu. Bu nedenle birkaç adımlık yerler dışında hiçbir yeri göremiyordum.

Birkaç adım atarak seslendim. "Demir Bey?"

Pek fazla bir şey görmesem de arkasını bana dönmüş birini görebiliyordum. Yüzünü bana döndüğü zaman gülümseyerek bana baktı. Elindeki içki şişesini görüş alanımda olmayan bir alana yere bıraktı.

"Hoş geldiniz." İçkiyi bıraktığı yerden bir kumanda aldı ve konuşmasına devam etti. "Nerden başlayacağımı, size gerçeği nasıl anlatacağımı bilmiyorum. Ancak bir yerden başlayarak gidebilirim."

Ardından elindeki kumandanın bir tuşuna tıkladı. Işıklar birleşerek duvarda o gün konuştuğu gencin resmini oluşturdu. Demir Bey devam etti. "Yaklaşık dokuz senedir yanımda. Ailesiyle iyi bir şekilde ayrıldığını söyleyemem. Onu o karmaşanın arasında yanıma aldım."

Gence baktı. Bakışları ciddiydi. "Daha ilk günlerden beri bana ihanet ettiğini bilmiyordum. Her şeyiyle yanında oldum. Hani size bahsetmiştim ya kuyu düşünün . O kuyu, karanlığın babası benim diye. Bu karanlığın bir başı var ve o serseri bu karanlığı yaratan kişi."

Bana baktı. Ne düşündüğümü okumaya çalışıyordu. Sözlerine devam etti. "Sana bir günde her şeyi anlatmayacağım elbette. Sadece biraz ondan bahsedeceğim." O gencin başka resmini açtı. Daha yakın profilden görebiliyordum onu. Ciddiydi. Onu Demir Beyin yanında gördüğüm zamanda ciddiydi ama bu başka bir anlam taşıyor gibiydi. Anlayamıyordum.

"İsmi Sarp benim yanımda çalışan bir kukla. En azından ben ihanetini anlamadan önce öyleydi. İş konusunda tam bir profesyonel. Ne söylenirse sadece onu yapar. Görevine sadık kalır ve asla duygularını katmaz. Duyguları yoktur yani demek istediğim insanlara hiçbir şekilde göstermiyor."

"Ben.." diyebildim. "Ben ne yapacağım?"

"Bugün onunla ilk randevun olacak." Bana baktı. "Hayatına giyeceksin."

Duvarda bu sefer resim yerine yazılar vardı. "Onun görevi sen olacaksın. Seni bulmaya çalışacak. Senin görevin de bu tesadüfü ona yaşatman."

"Beni bulmaya çalışmak mı? Nasıl yani?"

Telefonda olduğu gibi sorumu es geçip anlatmaya devam etti. "Saat sekiz gibi bizim adamlardan biri sana bir konum yollayacak. Orada ol."

Uzun süre soru sormamı bekliyordu. Ancak soru sormak yerine bu işi kendim çözmek istiyordum. Demir beyi ilk gördüğüm an bir şeylerin olduğunu hissetmiştim. Şimdi bu his daha ağır basmaya başlamıştı. İş ciddi bir hal almıştı. Ancak Demir beyin bir gariplik olduğunu anlamasını istemiyordum.

"Anladım. Tam olarak ne yapmam gerekiyor?"

Bana baktı ve bir kez daha tuşa bastı. Ekranda çıkan görüntüye baktı. "Seni bulması gerekecek. Bu yüzden sana göndereceğimiz adreste arkadaşlarını bekleyen bir kız olacaksın. Daha sonra Sarp olduğun yere gelecek. Seni yakalamak adına her şeyi yapacaktır. Ondan ilk adım kaçmanı istiyorum."

Yüzünde bir gülümseme belirdi. "Ondan kaçman adına adamlarım sana yardım edecek. Yanına birini yollayacağım. Sana bu yolda yardım edecek. Sarp seni yakalayamadığı zaman sinirlenecek. İşi halledememek başına gelen ilk şey olacak. Sana demiştim ve yine diyorum o senin sayende yok olacak."

Kalbim bütün hızıyla atarken dudaklarımdan bir soru fırladı. "Ya.." dedim. "Ya planınıza uymazsam, vazgeçersem ne olur?"

Bir adım atarak bakışlarını bana çevirdi. Yüzündeki gülümseme silindiği zaman elindeki cihazın bir düğmesine bastı. Ardından bakışlarını duvara çevirdi.. Duvardaki resim, dizlerimin bağını çözmüştü. Az daha yıkılacaktım. Ancak kendimi tuttum. Korku, bütün benliğimi ele geçirdiği zaman ellerim titremeye başladı. Ona baktım. Gülümsüyordu.

"İyi günler. Cevabınızı aldığınızı var sayıyorum."

Tehdit dolu cümlesini zor olsa da göz ardı ederek hızla odadan çıktım. Gözlerim dolduğu zaman ellerimin titremesini kontrol altına alamıyordum. Koridorun ortasına geldiğim zaman dizlerimin bağı çözüldü ve yere düştüm. Dizlerimin sızlarken gözümden bir yaş aktı.

"Neden?" diye bağırdım. Sesim koridor da yankılanarak bana geri döndü. "Keşke sadece ipin ucunda ben olsaydım. Böylece korkacak, kaybedecek hiçbir şeyim olmayacaktı. Akılsız ben!" Dizlerime defalarca vurdum. Acı eşiği yükselirken ayağa kalkmaya çalışıyordum.

"Batu'yu bundan uzak tutacaktın.." Yürümeye çalışarak birkaç adım attım. "Sen haklıymışsın. Ben kendimle beraber herkesi yakacağım ama o... O hak etmiyor! Akılsız ben!"

Burnumu çekerek koridordan çıktığım zaman adamlar bana bakmadan sadece kapıyı açtılar. Tek kelime etmeden arabaya bindim. Göz bandı yeniden karanlığa bürünmemi sağladı. Bedenimin titremesi hala sürüyordu. Demir Beyin tehdidi aklımdan çıkmıyordu. Oysa ki ne aptaldım. Elbette bana bu işi teklif ettiğinde hakkımda araştırma yapacağını bilmem gerekirdi. Bu onun en doğal hakkıydı ki benim hakkımda yapılan araştırma da çok bir bilgi çıkacağını düşünmüyordum. Sadece elimde değer verdiğim manevi oğlum Batu vardı. Yine de beni en sevdiğim, en değer verdiğim insanla tehdit etmesi bütün dengemi sarsmıştı. Onu bu işe asla bulaştırmazdım. Elimden geldiğince mücadele etmekten başka bir şey aklıma gelmiyordu.

"İşi halledememesi başına gelen ilk olay olacak. Sana demiştim ve yine diyorum o senin sayende yok olacak."