Bende artık hayattan tat alacağım, seveceğim ve sevileceğim derken başıma gelecek olanları asla tahmin edemezdim. Halbuki tek düşüncem evlilik çağında olduğum ve o sıra kapımızı aşındıranların yerine kendi kararımı kendim verecek olmanın derdindeydim.
O yaşıma kadar en büyük derdim annemin ilgisizliğiymiş meğer. Beterin beteri varmış diyebileceğim günlerin kapısını aralayıp içeri hasta olarak adım atmıştım. Kalbinden ve ciğerinden yaralı bir hasta.
Dört gün kalmıştım hastanede. Dört gece beşinci günün gündüzüne kadar iğne, serum ve ağzıma bağladıkları hava maskesiyle ancak ayakta durabilecek hale gelmiştim. Oysa ben iğne yaptırmaktan, nefret ederdim. İlkokulda en büyük fobim olmuş, o günden sonra asla buna müsaade etmemiştim. O an hemşireler sabah akşam iki kez kalçadan vuruyordu da gı
