GÖÇMEN KIZI

‘’Hançer 1, Hançer.’’ ‘’Hançer dinlemede.’’ ‘’Saat 3 yönünde yaklaşan hedef tespit edildi.’’ Kaşlarım merakla çatıldığında silahımın dürbününü yakınlaştırıp, söylenen konuma dikkat kesildim. ‘’Bu kim lan?’’ ‘’Hacı, o gelen kız mı, yoksa serap falan mı görüyorum?’’ Kulaklıkta bizimkilerin meraklı konuşmaları birbirine girdiğinde gergince mırıldandım. ‘’Lan sikeceğim ses tellerinizi şimdi. Sessiz olun.’’ Etrafta duyulan tek ses, akşam serinliğinde birbirine sürten yaprakların ve kuru otların sesiydi artık. Belirlenen hedefe kilitlendiğimde derince yutkunup, kabzayı daha sıkı kavradım. ‘’Sen de kimsin be?’’ Pusuya yattığımız yolun devamında, elinde hasır sepet, başında yazması, 20’lerinde bir kız ağır ağır yaklaşıyordu bize doğru. Adımları yavaş, yüzü soluk ve kaşları endişeyle çatılmıştı. ‘’Hançer 1, Hançer.’’ ‘’Söyle.’’ ‘’Hedef açık komutanım.’’ ‘’Henüz değil. Bekle.’’ ‘’Anlaşıldı.’’ Kız gittikçe yaklaştığında elindeki sepete odaklandım. Çiçek ve meyvelerle dolu bir sepetti. Ama tabii içinde başka şeyler olması da kuvvetle muhtemeldi. Yüzüne bakınca tehlikenin esamesini göremezdiniz. Ama olmaması gereken bir yerde, bulunmaması gereken bir saatte karşımıza çıkmıştı. Böyle bir durumda yapacağınız tek şey, karşınızdaki kanatlı bir melek de olsa ona şüpheyle yaklaşmaktı. ‘’Hançer 4, Hançer. Hedef gittikçe yaklaşıyor komutanım. Müdahale etmeyecek miyiz?’’ ‘’Bekle,’’ diye mırıldandım tekrar. Aramızdaki mesafe azaldıkça adımları gittikçe yavaşlıyordu sanki. ‘’Hançer timi, herkes bulunduğu noktada sabit kalsın. Hedefe yaklaşacağım.’’ ‘’Komutanım yapmayın. Elinde ne olduğu belli bile değil. Kendinizi riske atmayın.’’ ‘’Herkes yerinde kalsın dedim. Ben söylemeden hamle yok.’’ Silahımı sıkıca kavrayıp ayaklandığımda yolun başına çıktım. Kızla göz göze geldiğimizde vücudunun heyecandan titrediğini görebiliyordum. Silahımı ona doğrultup seslendim. ‘’Olduğun yerde kal!’’ Derince yutkunduğunda bir an için durmuş, ama çok geçmeden ürkek adımlarla yürümeye devam etmişti. ‘’Sana olduğun yerde kal dedim! Bir adım daha atarsan tek kurşunla beynini dağıtırım!’’ Ayakları olduğu yere kilitlendiğinde kısa bir an için baştan aşağı süzdüm. Simasına bakınca buranın insanlarından olmadığına emin olmuştum. Peki buralara ait olmayan gencecik bir kızın, akşamüstü yasaklı bir bölgede ne işi vardı? Cevabı elbette kendisi verecekti. ‘’Kimsin sen! Adın ne!’’ Sessizlik içinde korkuyla kavrulan bakışlar. ‘’Dilini mi yuttun, konuşsana! Kimsin sen!’’ Gerginlikle yutkunduğunda, bakışlarım sepeti kavrayan sağ eline kaydı. Eli sepete daha sıkı sarılmıştı şimdi. Silahımın kabzasını daha sıkı kavrayıp ona doğru bir adım daha attım. Dudakları hafifçe titrediğinde parmağım her an ateş etmek üzere tetikteydi. ‘’Bu yolun güvenlik için kapalı olduğunu bilmiyor musun! Ne işin var burada!’’ Dudakları bir şey söylemek istermişçesine açılıp kapanmış, ama yine sorumu cevapsız bırakmıştı. Bir adım daha atıp aramızdaki mesafeyi azalttığımda bakışlarım bu sefer sepetin içine kaydı. Hala tam olarak ne olduğundan emin değildim. ‘’Elindeki sepeti yavaşça yere bırak ve ellerini kaldır! Hemen!’’ Başını hafifçe sağa sola salladığında kaşlarım iyice çatıldı. Ne yapmaya çalışıyordu bu şimdi? ‘’Elindekini, bırak, dedim. Hemen.’’ Eli titrediğinde parmaklarının arasındaki kırmızı renkli şey gözüme çarpmıştı. Siktir! İşte bu olmasın! ‘’Hayır!’’ Gözleri kapanıp bedeni toprağa düşmeden önce hızla belinden yakaladığımda, vücudu tüm ağırlığını kollarıma bırakmıştı. Kalbim göğsümü yarıp yerinden fırlamak üzereyken artık ikimizin de hayatı, sıkıca tuttuğum elinin arasındaki bomba tetikleyicisine bağlıydı.