Enes’in şaşkın bakışlarını ve Rüya’nın endişeli halini geride bırakıp, Alperen’in peşinden arka bahçeye açılan kapıya yöneldim. Evin içi, tuhaf bir gerginlikle doluydu, havada asılı kalan o söylenmemiş sözler, birikmiş öfkeler ve korkular nefes almayı zorlaştırıyordu.
Kapıyı açtığımda yüzüme vuran serin akşam rüzgarı, içerideki boğucu havadan sonra ilaç gibi geldi.
Alperen, bahçenin en ucunda, eski, boyaları dökülmüş ahşap tırabzanlara yaslanmış duruyordu. Sırtı bana dönüktü. Omuzları çökmüş, başı hafifçe öne eğilmişti.
Elindeki sigaranın dumanı, başının üzerinde gri bir hale gibi dağılıyordu.
Onunla konuşmalıydım.
Birkaç adım attım. Ayaklarımın altında ezilen kurumuş yaprakların sesi sessizliği bozdu.
Alperen irkildi ama dönmedi.
“Burcu’nun üstüne gitme,” dedi, sesi boğuktu. “Ger
