Günlerin telafi edilemeyecek kadar hızlı ve duyguların dayanılamayacak kadar acı dolu geçmesi katlanılır gibi değildi. Geceleri yatağımda yatmak istemiyordum. Yatağa yatmayı bırak yanına gittiğim anda zihnimde canlanan görüntüler ve bedenimde hissettiğim ürperti her defasında beni o küçük odadan dışarıya atıyordu. Kadir, inatla her gün geliyor ve her defasında benimle iletişime geçmek için fırsat kolluyordu. Her konuşma benim tarafımdan noktalansa bile pes etmeyişi sinirlerimi bozuyordu. nasıl oluyordu da hala benimle konuşabiliyordu. bir insan nasıl oluyordu da bu kadar pislik, umursamaz ve duyarsız olabiliyordu.
Gün devam edip giderken artık yorgunluktan ölmek üzereydim. Bugün birde saat 14.30dan sonra birkaç evi bakmaya gidecektim. Artık gerçekten buradan çıkıp başka bir yere yerleşme
