Haftalar sonra nihayet kavuştuklarında, Türker bir kolunu Başak’ın boynuna diğerini beline doladı. Onu kendine çekerken sevdiği kıza kavuşabilmek bir mucizeymiş gibi, defalarca saçlarına öpücük kondurup kokusunu derin derin içine çekti. “Seni o kadar çok özledim ki.”
“Ben de seni çok özledim,” diyen Başak, başını Türker’in göğsüne yaslayıp kendini onun sıcaklığına bıraktı. Yaşamı boyunca kederden ağlayan gözleri, ilk defa mutluluktan dolarken, “Hiç gelmeyeceksin sandım,” diye cevap verdi. Yaşadığı anın gerçekliğine inanmakta güçlük çekiyordu. Çünkü hayat ona acıdan başka bir şey vermemişti. Mutluluk hep uzağında kalmış, ona hiç uğramaz sanmıştı. Ama şimdi sevdiği adam, bebeğinin babası yanındaydı. Artık gecesi güneşe, kışı bahara kavuşmuştu. Hem de tüm ümidini yitirdiği anda.
Türker; Ha
