Sabahın serinliği, geceden kalan sisin arasına karışmıştı.
Kampın çevresinde sessiz bir hazırlık vardı; kimse konuşmuyor, herkes gökyüzüne bakıyordu.
Gökyüzü, gün doğmasına rağmen griydi — sanki güneş bile bu topraklara doğmaktan çekiniyordu.
Elena, elindeki kırık tılsımın parçalarına baktı.
Parçalar hâlâ sıcak, hâlâ canlıydı.
Her biri, Rian’ın sesini taşıyormuş gibi nabız atıyordu.
Kael arkasından yaklaşıp hafifçe fısıldadı:
“Onu gerçekten serbest bıraktın mı?”
Elena başını çevirmedi.
“Sadece zincirlerini kırdım.
Ama serbest bırakmak… belki de benim yetkimde değil.”
Kael bir süre sessiz kaldı.
Rüzgâr, ikisinin arasından geçip ormana karıştı.
“Toprak dün gece senin adını söyledi,” dedi.
“Elena... üç kez tekrarladı.”
Kadın yavaşça nefes verdi.
“Evet,” dedi. “Çünkü artık onun
